Artykuł opublikowany na łamach Vatican News relacjonuje wypowiedź Pawła Gonczaruka, „biskupa” charkowsko-zaporoskiego, na temat sytuacji na Ukrainie w kontekście trwającej wojny. Gonczaruk twierdzi, że Kościół posoborowy pozostaje obecny wśród wiernych, niosąc im nadzieję i wsparcie. Podkreśla, że w obliczu cierpienia i przemocy, Kościół staje się nośnikiem przesłania nadziei, a Bóg jest bardzo blisko ludzi. Hierarcha odnosi się również do Roku Jubileuszowego i jego hasła „Pielgrzymi nadziei”, twierdząc, że nadzieja pomaga przetrwać każdy dzień. Opisuje także swoją codzienność, naznaczoną czujnością i niebezpieczeństwem ostrzałów.
Kościół, Który Trwa? Iluzja Nowej Religii
„Kościół towarzyszy i pomaga, także tym, którzy bronią naszej ojczyzny, są przy linii frontu” – słowa te, przypisywane Gonczarukowi, są symptomem głębokiego kryzysu, jaki dotknął struktury podające się za Kościół katolicki po Soborze Watykańskim II. Prawdziwy Kościół, założony przez Jezusa Chrystusa, jest niezmienny w swojej doktrynie, moralności i kulcie. Jak naucza św. Paweł w Liście do Galatów: „Ale choćbyśmy i my, albo anioł z nieba głosił wam Ewangelię odmienną od tej, którą wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty!” (Gal 1, 8). Kościół posoborowy, promujący ekumenizm, dialog międzyreligijny i nową teologię, zerwał z tą niezmiennością, stając się karykaturą samego siebie. Wspieranie wojujących stron, zamiast wzywania do pokuty i nawrócenia, jest sprzeczne z duchem Ewangelii. Kościół ma wzywać do pokoju poprzez modlitwę, post i ofiarę, a nie poprzez angażowanie się w polityczne konflikty.
Nadzieja Silniejsza Niż Wojna? Fałszywa Obietnica
Odwoływanie się do nadziei w kontekście wojny, jak czyni to Gonczaruk, jest puste, jeśli nie jest zakorzenione w prawdziwej wierze i pokucie. „Mamy nadzieję, że przeżyjemy – nawet jak rozmawiamy, to mówimy: jutro się spotkamy – mamy nadzieję, że doczekamy się. Wiemy, że Pan Bóg zwycięży i to zwycięstwo będzie wielkie” – te słowa brzmią jak pobożne życzenia, pozbawione głębszego sensu. Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie, prawdziwa nadzieja płynie z ufności w Boże Miłosierdzie i w wierność nauce Kościoła. Jak naucza św. Augustyn: „Nadzieja ma dwa piękne córki: gniew i odwagę. Gniew, aby widzieć, że to, co jest, nie powinno być takie, jakie jest; odwaga, aby to zmienić.” Nadzieja, która nie prowadzi do nawrócenia i odrzucenia błędów, jest złudna.
Życie Pod Ostrzałem: Konsekwencja Apostazji
Opisywanie codzienności „biskupa” na Ukrainie jako nieustannej czujności i zagrożenia ostrzałami jest symptomatyczne dla sytuacji, w jakiej znalazł się Kościół posoborowy. Porzucenie tradycyjnej doktryny i moralności doprowadziło do chaosu i zamętu, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz struktur kościelnych. „To wszystko przerywają ostrzały i nieraz nie mogę już jechać, dlatego że tam już jest niebezpiecznie (…). Nie ma u nas czegoś takiego jak planowani. My po prostu robimy to, co dzisiaj ode mnie zależy, żeby zachować swoje życie” – te słowa świadczą o braku stabilności i pewności, które powinny charakteryzować życie duchownego. Prawdziwy kapłan, wierny nauce Kościoła, powinien być gotów oddać życie za swoje owce, a nie jedynie dbać o własne bezpieczeństwo.
Sito Wojny i Siła Łaski: Zgubna Interpretacja
Gonczaruk twierdzi, że wojna jest jak sito, które przesiewa wszystko i zostawia tylko to, co najważniejsze: wiarę i relację z Bogiem. „Kontakt z Bogiem, obecność Boga, który daje siłę wewnętrzną i to doświadczenie Bożej łaski, które wzmacnia mnie od wewnątrz – to daje mi siłę. To jest wyłącznie skutek Bożej łaski” – te słowa są niebezpieczne, ponieważ sugerują, że Bóg działa w sposób niezależny od naszej woli i wysiłków. Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie, łaska Boża jest darem, który wymaga od nas współpracy i odpowiedzi. Jak naucza św. Tomasz z Akwinu: „Łaska nie niszczy natury, lecz ją udoskonala.” Oznacza to, że musimy aktywnie dążyć do świętości, przestrzegać przykazań Bożych i sakramentów, aby móc w pełni korzystać z łaski Bożej.
Bóg Bardzo Blisko? Zwodnicza Bliskość
„Bóg jest bardzo blisko. My odczuwamy tę obecność, On wzmacnia nasze serca i naszą wolę i też to poczucie godności. Dlatego trwamy nadal” – te słowa Gonczaruka są kulminacją błędnej teologii, która charakteryzuje Kościół posoborowy. Twierdzenie, że Bóg jest blisko, bez odniesienia do Jego niezmiennej prawdy i moralności, jest zwodnicze. Bóg jest blisko tych, którzy Go szukają w prawdzie i pokorze, którzy odrzucają błędy i trwają w wierze katolickiej wyznawanej integralnie. Jak naucza św. Ireneusz: „Gdzie jest Kościół, tam jest Duch Boży, a gdzie jest Duch Boży, tam jest Kościół i wszelka łaska.” Kościół posoborowy, który zerwał z tradycją i promuje nową religię, nie jest już tym Kościołem, w którym można znaleźć prawdziwą bliskość Boga.
Leon XIV i Kontynuacja Apostazji
Fakt, że Leon XIV, obecny „papież” kościoła posoborowego, spotyka się z takimi osobami jak Gonczaruk, jest dowodem na kontynuację apostazji, która rozpoczęła się po Soborze Watykańskim II. Leon XIV, podobnie jak jego poprzednicy, promuje ekumenizm, dialog międzyreligijny i nową teologię, które są sprzeczne z nauczaniem Kościoła katolickiego. Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie, Leon XIV nie jest prawdziwym papieżem, lecz uzurpatorem, który zajmuje Stolicę Piotrową. Jak naucza św. Robert Bellarmin: „Papież, który jawnie jest heretykiem, przestaje być papieżem i głową Kościoła, tak jak przestaje być chrześcijaninem i członkiem Ciała Kościoła.”
Podsumowanie: Wezwanie do Wierności
W obliczu kryzysu, jaki dotknął Kościół, wierni katolicy są wezwani do wierności tradycyjnej doktrynie i moralności. Musimy odrzucać błędy Kościoła posoborowego i trwać w wierze katolickiej wyznawanej integralnie. Jak naucza św. Atanazy: „Nawet jeśli cały świat zwróci się przeciwko prawdzie, my musimy trwać w niej niezachwianie.” Tylko w ten sposób możemy znaleźć prawdziwą bliskość Boga i osiągnąć zbawienie.
Za artykułem: Bp Gonczaruk: na Ukrainie Bóg jest bardzo blisko ludzi
Data artykułu: 18.06.2025
