Artykuł z „Vatican News” streszcza katechezę „papieża” Leona XIV, w której porównuje on Kościół do sadzawki Betesda, „domu miłosierdzia”, gdzie zrezygnowani i rozczarowani mają znaleźć uzdrowienie. Analiza krytyczna z perspektywy integralnej wiary katolickiej ujawnia herezje i błędy zawarte w tym nauczaniu.
Kościół Chrystusowy a Posoborowa Imitacja
Z perspektywy niezmiennej wiary katolickiej, nauczanie zawarte w artykule stanowi poważne wypaczenie prawdy o Kościele Chrystusowym. Kościół nie jest „domem miłosierdzia” w sensie posoborowej, sentymentalnej instytucji, lecz Mistycznym Ciałem Chrystusa, jedyną Arką Zbawienia, poza którą nie ma zbawienia (extra Ecclesiam nulla salus). Jak naucza św. Cyprian, „nie może mieć Boga za Ojca, kto nie ma Kościoła za Matkę”.
„Chciałbym w szczególności zaprosić was do zastanowienia się nad sytuacjami, w których czujemy się „zablokowani” i zamknięci w ślepym zaułku. Czasami bowiem, wydaje nam się, że nie ma sensu dalej żyć nadzieją; stajemy się zrezygnowani i nie mamy już ochoty walczyć”
To wezwanie do skupienia się na subiektywnych odczuciach „zablokowania” i rezygnacji jest typowe dla modernistycznego antropocentryzmu, który zastępuje Boga człowiekiem jako centrum wszechrzeczy. Prawdziwa nadzieja chrześcijańska nie opiera się na ludzkich emocjach, lecz na niezachwianej wierze w obietnice Chrystusa i na łasce Bożej, którą otrzymujemy przez sakramenty i modlitwę. Jak naucza św. Paweł, „jeśli tylko w tym życiu pokładamy nadzieję w Chrystusie, jesteśmy bardziej od wszystkich ludzi godni politowania” (1 Kor 15, 19).
Odrzucenie Dogmatu o Grzechu i Pokucie
Porównanie Kościoła do sadzawki Betesda, gdzie chorzy oczekiwali na cudowne uzdrowienie, pomija istotny aspekt duchowego uzdrowienia, jakim jest pokuta za grzechy. Kościół jest przede wszystkim miejscem, gdzie grzesznicy mogą otrzymać przebaczenie i łaskę uświęcającą poprzez sakrament pokuty. Jak naucza Sobór Trydencki, sakrament pokuty jest konieczny do zbawienia dla tych, którzy po chrzcie popełnili grzech śmiertelny.
Mówienie o „paraliżu poczuciem rozczarowania” i „rezygnacji z odpowiedzialności za własne życie” bez odniesienia do grzechu pierworodnego i osobistych grzechów jest typowe dla posoborowego relatywizmu moralnego, który zaciera różnicę między dobrem a złem. Człowiek nie jest ofiarą okoliczności, lecz wolnym i odpowiedzialnym stworzeniem, które ma obowiązek przestrzegać prawa Bożego i dążyć do świętości.
„Jezus pomaga mu jednak odkryć, że jego życie jest również w jego rękach. Zachęca go, aby wstał, podniósł się ze swojej chronicznej sytuacji i wziął swoje nosze – mówił Ojciec Święty – Do tej pory przeszłość go blokowała, zmuszała do leżenia jak martwy. Teraz to on może wziąć te nosze i zanieść je tam, gdzie chce: może zdecydować, co czynić ze swoją historią! Chodzi o to, aby iść naprzód, biorąc na siebie odpowiedzialność za wybór drogi, którą się podąża. A to wszystko dzięki Jezusowi!”
To nauczanie o „odkrywaniu, że życie jest w naszych rękach” i „braniu odpowiedzialności za wybór drogi” jest typowe dla modernistycznego pelagianizmu, który przecenia rolę ludzkiej woli i umniejsza znaczenie łaski Bożej. Człowiek nie może zbawić się o własnych siłach, lecz potrzebuje łaski Bożej, która uzdalnia go do czynienia dobra i unikania zła. Jak naucza św. Augustyn, „łaska Boża uprzedza nas, abyśmy chcieli, towarzyszy nam, gdy chcemy, i podąża za nami, abyśmy nie chcieli na próżno”.
Fałszywe Miłosierdzie i Zacieranie Prawdy
Wezwanie do „zamieszkiwania w Sercu Chrystusa, które jest prawdziwym domem miłosierdzia” jest puste i zwodnicze, jeśli nie jest połączone z wiernością nauczaniu Chrystusa i Jego Kościoła. Miłosierdzie Boże nie polega na pobłażaniu grzechowi, lecz na wzywaniu grzeszników do nawrócenia i pokuty. Jak naucza św. Alfons Maria Liguori, „miłosierdzie Boże jest nieskończone, ale nie oznacza to, że Bóg będzie zbawiał tych, którzy umierają w grzechu śmiertelnym bez żalu”.
Podsumowując, nauczanie „papieża” Leona XIV, zawarte w artykule, stanowi poważne wypaczenie prawdy o Kościele Chrystusowym, grzechu, łasce i miłosierdziu Bożym. Jest to typowy przykład modernistycznej herezji, która pod pozorem miłosierdzia i współczucia prowadzi dusze do zatracenia. Jedyną drogą do zbawienia jest powrót do niezmiennej wiary katolickiej, przekazanej nam przez Apostołów i Ojców Kościoła.
Kościół katolicki, wierny Tradycji, naucza, że poza nim nie ma zbawienia. Nie jest on „domem miłosierdzia” dla zrezygnowanych, lecz szpitalem dusz, gdzie grzesznicy mogą znaleźć uzdrowienie poprzez pokutę i sakramenty, oraz szkołą świętości, gdzie wierni uczą się kochać Boga i bliźniego zgodnie z Jego przykazaniami.
Za:
