Portal Vatican News (20 czerwca 2025) informuje o zatwierdzeniu przez „papieża” Leona XIV dekretów dotyczących rzekomego cudu, męczeństwa ponad 170 osób oraz heroiczności cnót czterech „sług Bożych”.
Niniejszy artykuł, typowy dla publikacji posoborowych, stanowi kolejny przykład odstępstwa od prawdziwej wiary katolickiej. „Kościół” posoborowy, uzurpując sobie prawo do kanonizacji, wprowadza w błąd wiernych, promując osoby, których życie i nauki często stoją w sprzeczności z niezmiennym nauczaniem Kościoła katolickiego.
Papież Leon XIV przyjął na prywatnej audiencji kard. Marcello Semeraro, prefekta Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych, i zezwolił na promulgację dekretów dotyczących cudu za przyczyną Czcigodnego Sługi Bożego ks. Salvadora Valery Parry, męczeństwa ponad 170 osób oraz heroiczności cnót czterech Sług Bożych.
Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, działania „Leona XIV” i jego „dykasterii” są nieważne i bezprawne. Prawdziwy papież, następca św. Piotra, jest gwarantem ortodoksji i strażnikiem depozytu wiary. „Leon XIV”, jako głowa „kościoła” posoborowego, który zerwał z Tradycją, nie posiada żadnej władzy duchowej ani jurysdykcji.
Ojciec Święty uznał cud, który miał miejsce za wstawiennictwem Czcigodnego Sługi Bożego Salvadora Valery Parry, kapłana diecezjalnego, proboszcza parafii Huércal-Overa w Hiszpanii, który urodził się 27 lutego 1816 r. w Huércal-Overa i tam zmarł 15 marca 1889 r.
Uznawanie „cudów” przez „papieży” posoborowych jest aktem czysto arbitralnym, pozbawionym jakichkolwiek podstaw teologicznych. Prawdziwy cud jest nadprzyrodzonym znakiem od Boga, potwierdzającym świętość życia i ortodoksję nauczania. W „kościele” posoborowym, gdzie herezje i błędy są tolerowane, a nawet promowane, nie można mówić o prawdziwych cudach.
Papież zatwierdził również męczeństwo Sług Bożych Manuela Izquierdo Izquierdo, kapłana diecezjalnego, i 58 towarzyszy z diecezji Jaén (Hiszpania), zabitych w latach 1936-1938 z nienawiści do wiary, w różnych miejscach Hiszpanii, w kontekście tych samych prześladowań. Doszło również do zatwierdzenia dekretu o męczeństwie Sług Bożych Antonia Montañésa Chiquero, kapłana diecezjalnego, i 64 towarzyszy z diecezji Jaén w Hiszpanii, zamordowanych w latach 1936-1937 także z nienawiści do wiary, w różnych zakątkach kraju. Leon XIV ponadto uznał męczeństwo Sług Bożych Raimonda Cayré’a, kapłana diecezjalnego, Gerarda Martina Cendriera, profesa Zakonu Braci Mniejszych, Rogera Vallée’a, seminarzysty, Jeana Mestre’a, wiernego świeckiego i 46 towarzyszy, zabitych w latach 1944-1945 z nienawiści do wiary, w różnych miejscach, w wyniku prześladowań.
Męczeństwo jest najwyższym świadectwem wiary, dobrowolnym oddaniem życia za Chrystusa. Jednakże, w „kościele” posoborowym, pojęcie męczeństwa zostało wypaczone i zrelatywizowane. Promuje się jako „męczenników” osoby, które zginęły w obronie idei sprzecznych z nauczaniem Kościoła, lub które prowadziły życie dalekie od świętości. Należy pamiętać, że prawdziwe męczeństwo wymaga nie tylko oddania życia, ale także życia w zgodzie z prawem Bożym i nauczaniem Kościoła katolickiego.
Została uznana heroiczność cnót Sługi Bożego Raffaela Mennelli, kleryka profesa ze Zgromadzenia Misjonarzy Najświętszych Serc, urodzonego 22 czerwca 1877 r. w Torre del Greco we Włoszech. Tam też zmarł 15 września 1898 r. Papież uznał heroiczność cnót również w przypadku Sługi Bożego João Luiza Pozzobona, diakona stałego i męża rodziny, urodzonego 12 grudnia 1904 r. w dzielnicy Cachoeira, w stanie Rio Grande do Sul w Brazylii. Zmarł 27 czerwca 1985 r. w brazylijskiej miejscowości Santa Maria. Za heroiczne Papież uznał również cnoty Sługi Bożej s. Teresy Tambelli SM, urodzonej jako Maria Olga, ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo. Przyszła na świat 17 stycznia 1884 r. w Revere we Włoszech i zmarła 23 lutego 1964 r. we włoskim Cagliari. Leon XIV zatwierdził także dekret o heroiczności cnót Sługi Bożej Anny Fulgidy Bartolacelli, wiernej świeckiej ze Stowarzyszenia Cichych Pracowników Krzyża, urodzonej 24 lutego 1928 r. w Rocca Santa Maria we Włoszech i zmarłej 27 lipca 1993 r. w Formigine.
Pojęcie heroiczności cnót również uległo dewaluacji w „kościele” posoborowym. Promuje się osoby, których życie cechowało się co najwyżej przeciętnością, a ich „cnoty” nie wyróżniały się niczym szczególnym. Prawdziwa heroiczność cnót polega na praktykowaniu cnót teologicznych (wiary, nadziei i miłości) oraz cnót kardynalnych (roztropności, sprawiedliwości, męstwa i umiarkowania) w stopniu heroicznym, czyli ponadprzeciętnym, z nadprzyrodzoną pomocą łaski Bożej.
Podsumowując, artykuł ten stanowi kolejny dowód na to, że „kościół” posoborowy, pod przewodnictwem „Leona XIV”, kontynuuje proces destrukcji wiary katolickiej. Ogłaszanie „świętych” i „błogosławionych” bez należytej weryfikacji i w oparciu o kryteria sprzeczne z Tradycją jest aktem bezprawia i profanacji. Wierni katolicy powinni wystrzegać się tego typu publikacji i trwać niezachwianie w wierze przekazanej przez Apostołów i strzeżonej przez Kościół katolicki przed 1958 rokiem. Należy pamiętać, że poza Kościołem nie ma zbawienia, a „kościół” posoborowy, ze swoimi herezjami i innowacjami, nie jest prawdziwym Kościołem Chrystusowym.
Za artykułem: Papież zatwierdził dekrety o męczeństwie i heroiczności cnót
Data artykułu: 20.06.2025
