Portal Gosc.pl (20 czerwca 2025) publikuje rozważania „księdza” Adama Pawlaszczyka na temat fragmentu z II Listu do Koryntian (2 Kor 11,18.21b-30), w których Paweł Apostoł wymienia swoje trudy i cierpienia. Pawlaszczyk interpretuje to jako przykład pokory, twierdząc, że Paweł nie przypisuje sobie zasług, lecz uznaje, że wszystko pochodzi od Boga.
Analiza krytyczna tego tekstu z perspektywy integralnej wiary katolickiej ujawnia poważne błędy w interpretacji Pisma Świętego oraz fałszywe nauczanie dotyczące pokory.
Pawlaszczyk pisze:
…i ja będę się przechwalał… (2 Kor 11,18) Pokora różne ma oblicza, ale najważniejszą cechą człowieka pokornego jest prawidłowy wgląd w siebie i stosunek do własnej życiowej sytuacji. Niektórzy mawiają, że to „prawda o sobie samym”. Jeśli tak jest, to „przechwalający się” w tym fragmencie II Listu do Koryntian Paweł stanowi przykład raczej człowieka pokornego, niż pyszałka.
Jest to interpretacja błędna i niebezpieczna. Święty Paweł Apostoł, wymieniając swoje trudy i cierpienia, nie „przechwala się”, lecz daje świadectwo prawdzie i ukazuje moc Bożą działającą w jego słabościach. Jak naucza św. Augustyn, pokora nie polega na fałszywym umniejszaniu swoich darów, lecz na uznaniu, że wszystko, co dobre, pochodzi od Boga. Święty Paweł, wymieniając swoje zasługi, czyni to dla chwały Bożej i dla zbudowania wiernych, a nie dla własnej próżnej chwały.
Dalej Pawlaszczyk pisze:
A ileż on w tym fragmencie nie napisał! I to skąd pochodzi wedle ciała, i to, co go spotkało ze strony Żydów (dokładnie policzone i zapamiętane!), i jak to był rozbitkiem… Wylicza po prostu wszystko, dodając, że nie to jest jego przyczynkiem do chluby, a raczej… własne słabości. I to może szokować. Bo Pawłowi zapału apostolskiego nie brakowało, to fakt, przeżył naprawdę dużo i trudził się w dziele ewangelizacji. A jednak jako pokorny człowiek wie, że wszystko to zależało od Boga. Nie od jego ludzkich umiejętności, walorów, czy osobistej świętości.
Pawlaszczyk zdaje się sugerować, że świętość i zasługi nie mają znaczenia, a wszystko zależy wyłącznie od Boga. Jest to herezja, która podważa całą naukę Kościoła o łasce i wolnej woli. Człowiek, choć zbawiony przez łaskę Bożą, musi współpracować z tą łaską poprzez dobre uczynki i unikanie grzechu. Jak naucza Sobór Trydencki, usprawiedliwienie nie jest jedynie odpuszczeniem grzechów, lecz także uświęceniem i odnowieniem wewnętrznego człowieka. Święty Paweł, choć uznaje, że wszystko pochodzi od Boga, nie neguje znaczenia własnego wysiłku i współpracy z łaską Bożą.
Pawlaszczyk konkluduje:
Człowiek żyjący wedle takich reguł nigdy nie stanie się frustratem, warto więc z Pawła brać przykład. Bo nasze osobiste słabości nie powinny wzbudzać odruchu samousprawiedliwienia. Raczej odruch zaufania Bożemu Miłosierdziu.
Jest to fałszywe pocieszenie, które prowadzi do duchowego lenistwa i zaniedbania. Zaufanie Bożemu Miłosierdziu nie zwalnia nas z obowiązku walki z własnymi słabościami i dążenia do świętości. Jak naucza św. Tomasz z Akwinu, grzech osłabia naszą wolę i zaciemnia nasz rozum, dlatego musimy nieustannie pracować nad sobą, aby stać się godnymi Bożego Miłosierdzia.
Nauczanie Pawlaszczyka jest typowe dla modernistycznej teologii, która relatywizuje prawdę, podważa autorytet Kościoła i prowadzi do duchowego zamętu. Zamiast czerpać z niezmiennej nauki Kościoła, Pawlaszczyk proponuje własne, błędne interpretacje Pisma Świętego, które prowadzą do fałszywego pojmowania pokory i zaniedbania duchowego życia. Katolik wyznający integralną wiarę katolicką powinien odrzucić tego typu nauczanie i trzymać się niezmiennej Tradycji Kościoła.
Za artykułem: Jak nie być frustratem?
Data artykułu: 19.06.2025
