Streszczenie: Problem żądania ponownego przeliczania głosów i reakcja władzy sądowej
Portal Fronda.pl (21 czerwca 2025) relacjonuje konflikt polityczny po II turze wyborów prezydenckich, gdy środowisko posła Romana Giertycha domagało się ponownego przeliczenia wszystkich głosów. Sędzia Krzysztof Wiak, jako prezes Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego, stanowczo odrzuca możliwość takiej procedury, powołując się na brak odpowiednich regulacji w kodeksie wyborczym. Wyjaśnia reguły składania protestów oraz podkreśla, że postulaty masowego przeliczania głosów podważają zaufanie do instytucji państwa i stygmatyzują członków komisji oraz obserwatorów. Artykuł cytuje również stanowisko Wiaka wobec licznych protestów opartych na identycznych wzorach.
Pozorne gwarancje proceduralne zamiast prawdy obiektywnej
Artykuł ujawnia współczesną słabość systemu państwowego opartego na zasadach demokratyzmu – systemu całkowicie sprzecznego z katolicką wizją ładu społecznego wyrażoną przez magisterium Kościoła sprzed 1958 roku. Już św. Pius X przestrzegał przed iluzją równouprawnienia różnych prądów politycznych („Notre charge apostolique”), które prowadzi do chaosu wartości i prymatu ludzkiego uznaniowości nad prawem Bożym. „Prawo wyborcze nie zna takiej instytucji jak przeliczanie głosów w całym kraju” – ten argument sędziego Wiaka jest typowy dla pozytywistycznego formalizmu prawa oderwanego od kwestii sprawiedliwości boskiej i moralnej.
W świetle tradycyjnej nauki Kościoła sam mechanizm demokratyczny nie zapewnia rządom ani autorytetu ani legitymizacji; papież Leon XIII jednoznacznie wskazywał, że wszelka władza pochodzi od Boga (encyklika „Diuturnum illud”), a nie z umowy społecznej czy liczbowej przewagi jednej partii nad drugą.
Deifikacja państwa i instrumentalizacja sumień
Sędzia Wiak przestrzega przed „podważaniem zaufania do instytucji państwa”. Jednakże w katolickiej ocenie integralnej samo „państwo” oderwane od panowania Chrystusa Króla nie stanowi celu samego w sobie ani źródła norm moralnych. Przeciwnie – już papież Pius XI w encyklice „Quas primas” przypominał o konieczności podporządkowania każdej formy rządzenia społecznym prawom Jezusa Chrystusa: tylko wtedy instytucje publiczne mogą być rzeczywiście godne szacunku.
Obrona czci urzędników czy członków komisji wyborczych ponad dobro wspólne rozumiane jako zachowanie prawdy oraz ładu moralnego wykazuje typowe przesunięcie akcentu znane ze współczesnych demokracji liberalnych: jednostka zostaje sprowadzona do trybiku biurokratycznej machiny bez odniesienia do wyższych racji sumienia chrześcijańskiego.
Zagubienie kryteriów sprawiedliwości – ilość zamiast jakości
Przekaz artykułu ujawnia charakterystyczną pułapkę nowoczesności: zamiast dążenia do prawdy liczy się procedura, a skala protestów jest traktowana jedynie jako statystyka („możliwość złożenia protestu wyborczego nie jest plebiscytem na zasadzie: kto więcej przyśle…”). Tymczasem zgodnie ze zdrową filozofią polityki katolickiej to właśnie prawda ma moc wiążącą niezależnie od tego ilu ludzi ją uzna lub zaneguje („Non est enim veritas in multitudine nec consensus faciendus ex populo,” pisał św. Tomasz). Kwestia legalności działania winna zawsze ustępować miejsca rzeczywistemu rozeznaniu dobra wspólnego pod światłem prawa natury oraz objawionej doktryny Kościoła.
Błędy ideologiczne demokracji parlamentarnej wobec panowania Chrystusa Króla
Demokratyczny spór o wynik wyborczy ukazuje fundamentalną słabość systemową: żadna liczba podpisanych formularzy czy „prawidłowo“ policzonych głosów nie może nadać mocy temu co sprzeczne z porządkiem naturalnym albo objawionym (porównaj Syllabus błędów Piusa IX). Państwo świeckie – szczególnie takie, które arbitralnie ogranicza możliwość kontroli procesu decyzyjnego – pozostaje narażone na mechanizmy korupcji zbiorowej opinii publicznej oraz manipulacje medialne skierowane przeciwko suwerenności prawa Bożego.
Odpowiedź sędziego Wiaka zamyka debatę wokół problematyki fałszerstw czysto proceduralnym stwierdzeniem braku podstaw formalnoprawnych dla rewizji decyzji większości (
Nigdy więc prawo ludzkie nie może unieważnić lub zawiesić prawa Boskiego; jeśli by to uczyniło – jest nieważne.
). W tej perspektywie zarówno żądanie Giertycha jak też odmowa władz sądowniczych pozostają częścią gry pozorowanych roszczeń bez dotknięcia istoty zagadnienia: kto naprawdę powinien rządzić Polską? Odpowiedź daje tylko Porządek Chrystusowy – jasno określony przez Tradycję Apostolską i wiekowe Magisterium Kościoła Katolickiego wyznawanego integralnie.
Krytyczna konkluzja względem laickich oczekiwań reform ustrojowych
Domaganie się powszechnego przeliczenia głosów wynika najczęściej z przekonania o możliwości naprawiania wad systemowych przez coraz większą transparentność techniczną lub kolejne zmiany legislacyjne. Tymczasem nawet najbardziej precyzyjna inżynieria proceduralna nigdy nie zastąpi zakorzenienia życia publicznego we właściwej hierarchii wartości ustanowionej przez Boga Stworzyciela (jak naucza Papież Grzegorz XVI).
Zamiast mnożyć nowe instrumenty nadzorujące proces demokratyczny należało by powrócić do jasnych zasad społecznych opartych o Dekalog i naukę Ewangelii przełożoną na praktykę życia narodowego – czego zupełnie pomijają zarówno autor artykułu jak też osoby cytowane („Prezes Sądu Najwyższego kierujący Izbą Kontroli Nadzwyczajnej…”).
Dlatego także wszelkie próby naruszające integralność struktur państwowych winny być oceniane przede wszystkim przez pryzmat ich zgodności ze społecznym panowaniem Chrystusa – a dopiero wtórnie według zapisanych ustaw bądź arbitralnych interpretacji sądownictwa funkcjonującego poza legitymacją Tradycji katolickiej.
Za artykułem: Sędzia Krzysztof Wiak: Prawo nie pozwala na ponowne przeliczenie głosów w całym kraju
Data artykułu: 22.06.2025
