Portal informacyjny donosi o liście otwartym „papieża” Leona XIV do twórców spektaklu teatralnego w Limie, gloryfikującego dziennikarkę, która przyczyniła się do rozwiązania ruchu Sodalicio de Vida Cristiana. List ten, pełen frazesów o „zranionym, ale pełnym nadziei obliczu Kościoła”, jest kolejnym przykładem posoborowej retoryki, która ma na celu zamaskowanie głębokiego kryzysu wiary i moralności.
Analiza krytyczna tego wydarzenia, z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie, ujawnia szereg niepokojących aspektów. Po pierwsze, sam fakt, że „papież” Leon XIV angażuje się w promocję spektaklu teatralnego, który dotyczy wewnętrznych spraw Kościoła, jest wysoce niestosowny. Kościół katolicki zawsze dążył do rozwiązywania problemów wewnątrz własnych struktur, bez angażowania świeckich mediów i opinii publicznej.
„Jest pamięcią, potępieniem, a przede wszystkim aktem sprawiedliwości. Dzięki niemu ofiary nieistniejącej już rodziny duchowej Sodalicio oraz dziennikarze, którzy towarzyszyli im z odwagą, cierpliwością i wiernością prawdzie, ukazują zranione, ale pełne nadziei oblicze Kościoła”.
Po drugie, gloryfikowanie dziennikarki, która przyczyniła się do rozwiązania ruchu kościelnego, jest sprzeczne z zasadą subsydiarności, która nakazuje, aby sprawy mniejszej wagi były rozstrzygane na niższym szczeblu, bez interwencji władz wyższych. Rozwiązanie ruchu Sodalicio de Vida Cristiana przez „papieża” Franciszka, a teraz popierane przez Leona XIV, jest przykładem nadużycia władzy i ingerencji w wewnętrzne sprawy Kościoła.
Po trzecie, retoryka o „zranionym, ale pełnym nadziei obliczu Kościoła” jest typowym przykładem posoborowego optymizmu, który ignoruje rzeczywisty stan rzeczy. Kościół katolicki przeżywa głęboki kryzys wiary i moralności, który objawia się spadkiem powołań, masowym odchodzeniem wiernych i szerzącą się herezją. Zamiast ukrywać te problemy pod płaszczykiem optymizmu, należy je otwarcie nazwać i podjąć zdecydowane działania w celu ich rozwiązania.
„Ponieważ, jak napisałem wiele lat temu, wiara, która nie dotyka ran ciała i duszy ludzkiej, jest wiarą, która nie poznała jeszcze Ewangelii’. Dzisiaj tę ranę dostrzegamy w tak wielu dzieciach, młodzieży i dorosłych, którzy zostali zdradzeni tam, gdzie szukali pocieszenia, a także w tych, którzy ryzykowali swoją wolność i dobre imię, aby prawda nie została pogrzebana”.
Słowa Leona XIV o wierze, która „nie dotyka ran ciała i duszy ludzkiej”, są przykładem posoborowego humanizmu, który stawia człowieka w centrum uwagi, zamiast Boga. Wiara katolicka zawsze nauczała, że celem życia jest zbawienie duszy, a nie ziemskie szczęście. Oczywiście, Kościół troszczy się o potrzeby materialne i duchowe swoich wiernych, ale zawsze w perspektywie wieczności.
Leon XIV podkreślił, że zapobieganie i ochrona nie są strategią duszpasterską, lecz sercem Ewangelii. Pilnie potrzebujemy zakorzenienia w całym Kościele kultury zapobiegania, która „nie toleruje żadnej formy nadużycia – ani władzy, ani autorytetu, ani sumienia, ani duchowego, ani seksualnego”. Kultura ta będzie autentyczna tylko wtedy, gdy zrodzi się z aktywnej czujności, przejrzystych procesów i szczerego słuchania tych, którzy zostali zranieni.
Kolejne stwierdzenie Leona XIV, że „zapobieganie i ochrona nie są strategią duszpasterską, lecz sercem Ewangelii”, jest przykładem posoborowego moralizmu, który redukuje Ewangelię do zbioru zasad etycznych. Ewangelia jest przede wszystkim Dobrą Nowiną o zbawieniu przez Jezusa Chrystusa. Oczywiście, Ewangelia zawiera również zasady moralne, ale nie są one celem samym w sobie, lecz środkiem do osiągnięcia zbawienia.
Leon XIV przyznał, że podczas tej audiencji chciał potwierdzić świętą misję dziennikarzy, którzy stają się pomostami między faktami a świadomością narodów.
Leon XIV wychwala „świętą misję dziennikarzy”, co jest kolejnym przykładem posoborowego uwielbienia dla świata. Kościół katolicki zawsze nauczał, że świat jest pełen pokus i niebezpieczeństw, i że należy zachować ostrożność w kontaktach z nim. Oczywiście, Kościół nie odrzuca świata całkowicie, ale zawsze patrzy na niego z perspektywy wieczności.
„Dzisiaj ponownie podnoszę głos z troską i nadzieją, patrząc na mój ukochany naród peruwiański – napisał Ojciec Święty. – W tym okresie głębokich napięć instytucjonalnych i społecznych obrona wolnego i etycznego dziennikarstwa jest nie tylko aktem sprawiedliwości, ale obowiązkiem wszystkich, którzy pragną solidnej i partycypacyjnej demokracji”.
Na koniec, apel Leona XIV o „obronę wolnego i etycznego dziennikarstwa” jest przykładem posoborowego zaangażowania w politykę. Kościół katolicki zawsze nauczał, że jego misją jest głoszenie Ewangelii i udzielanie sakramentów, a nie angażowanie się w spory polityczne. Oczywiście, Kościół ma prawo wypowiadać się na tematy moralne i społeczne, ale zawsze w perspektywie wieczności.
Podsumowując, list otwarty „papieża” Leona XIV do twórców spektaklu teatralnego w Limie jest kolejnym przykładem posoborowej retoryki, która ma na celu zamaskowanie głębokiego kryzysu wiary i moralności. Zamiast ukrywać te problemy pod płaszczykiem optymizmu i angażować się w spory polityczne, należy je otwarcie nazwać i podjąć zdecydowane działania w celu ich rozwiązania, powracając do integralnej wiary katolickiej sprzed 1958 roku.
Za artykułem: Leon XIV o walce z nadużyciami w Kościele i wolnym dziennikarstwie
Data artykułu: 21.06.2025
