Portal Vatican News informuje o dekretach podpisanych przez „papieża” Leona XIV, dotyczących uznania cudu, męczeństwa i heroiczności cnót kilku osób.
Analiza krytyczna tych dekretów, z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie, ujawnia poważne problemy związane z posoborową koncepcją świętości i procesami beatyfikacyjnymi.
Ojciec Święty uznał cud, który miał miejsce za wstawiennictwem Czcigodnego Sługi Bożego Salvadora Valery Parry, kapłana diecezjalnego, proboszcza parafii Huércal-Overa w Hiszpanii, który urodził się 27 lutego 1816 r. w Huércal-Overa i tam zmarł 15 marca 1889 r.
Uznanie cudu za wstawiennictwem Salvadora Valery Parry wymaga szczegółowej analizy. Zgodnie z tradycyjnym nauczaniem Kościoła, cud musi być niepodważalny, udowodniony ponad wszelką wątpliwość i przypisany wyłącznie wstawiennictwu Sługi Bożego. Należy zbadać, czy w procesie kanonizacyjnym dochowano wszelkich procedur i czy nie pominięto żadnych istotnych faktów.
Uznanie męczeństwa Papież zatwierdził również męczeństwo Sług Bożych Manuela Izquierdo Izquierdo, kapłana diecezjalnego, i 58 towarzyszy z diecezji Jaén (Hiszpania), zabitych w latach 1936-1938 z nienawiści do wiary, w różnych miejscach Hiszpanii, w kontekście tych samych prześladowań.
Uznanie męczeństwa Manuela Izquierdo Izquierdo i jego towarzyszy, zamordowanych w latach 1936-1938, budzi wątpliwości. Męczeństwo, zgodnie z definicją Kościoła, wymaga dobrowolnego podjęcia śmierci z powodu wyznawania wiary katolickiej. Należy zbadać, czy ofiary rzeczywiście poniosły śmierć z powodu nienawiści do wiary, czy też z innych przyczyn politycznych lub społecznych.
Leon XIV ponadto uznał męczeństwo Sług Bożych Raimonda Cayré’a, kapłana diecezjalnego, Gerarda Martina Cendriera, profesa Zakonu Braci Mniejszych, Rogera Vallée’a, seminarzysty, Jeana Mestre’a, wiernego świeckiego i 46 towarzyszy, zabitych w latach 1944-1945 z nienawiści do wiary, w różnych miejscach, w wyniku prześladowań.
Uznanie męczeństwa Raimonda Cayré’a i jego towarzyszy, zamordowanych w latach 1944-1945, jest szczególnie problematyczne. Okres ten charakteryzował się chaosem i przemocą związaną z zakończeniem II wojny światowej. Należy zbadać, czy ofiary rzeczywiście poniosły śmierć z powodu nienawiści do wiary, czy też z innych przyczyn, takich jak konflikt polityczny lub zemsta.
Została uznana heroiczność cnót Sługi Bożego Raffaela Mennelli, kleryka profesa ze Zgromadzenia Misjonarzy Najświętszych Serc, urodzonego 22 czerwca 1877 r. w Torre del Greco we Włoszech. Tam też zmarł 15 września 1898 r.
Uznanie heroiczności cnót Raffaela Mennelli wymaga ostrożności. Heroiczność cnót oznacza, że Sługa Boży praktykował cnoty w stopniu heroicznym, czyli wykraczającym poza zwykłe ludzkie możliwości. Należy zbadać, czy w życiu Raffaela Mennelli rzeczywiście można zaobserwować takie heroiczne cnoty.
Papież uznał heroiczność cnót również w przypadku Sługi Bożego João Luiza Pozzobona, diakona stałego i męża rodziny, urodzonego 12 grudnia 1904 r. w dzielnicy Cachoeira, w stanie Rio Grande do Sul w Brazylii. Zmarł 27 czerwca 1985 r. w brazylijskiej miejscowości Santa Maria.
Uznanie heroiczności cnót João Luiza Pozzobona, diakona stałego i męża rodziny, jest sprzeczne z tradycyjnym nauczaniem Kościoła o celibacie duchownych. Diakonat stały, wprowadzony po Soborze Watykańskim II, jest nowinką teologiczną, która podważa tradycyjną dyscyplinę Kościoła.
Za heroiczne Papież uznał również cnoty Sługi Bożej s. Teresy Tambelli SM, urodzonej jako Maria Olga, ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo. Przyszła na świat 17 stycznia 1884 r. w Revere we Włoszech i zmarła 23 lutego 1964 r. we włoskim Cagliari.
Uznanie heroiczności cnót Teresy Tambelli nie budzi większych zastrzeżeń, o ile jej życie i działalność były zgodne z tradycyjnym nauczaniem Kościoła.
Leon XIV zatwierdził także dekret o heroiczności cnót Sługi Bożej Anny Fulgidy Bartolacelli, wiernej świeckiej ze Stowarzyszenia Cichych Pracowników Krzyża, urodzonej 24 lutego 1928 r. w Rocca Santa Maria we Włoszech i zmarłej 27 lipca 1993 r. w Formigine.
Uznanie heroiczności cnót Anny Fulgidy Bartolacelli wymaga ostrożności. Należy zbadać, czy jej życie i działalność były wolne od błędów i herezji, które szerzyły się w Kościele po Soborze Watykańskim II.
Podsumowując, dekret Leona XIV o uznaniu cudu, męczeństwa i heroiczności cnót kilku osób budzi poważne wątpliwości z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie. Procesy beatyfikacyjne i kanonizacyjne po Soborze Watykańskim II są często skażone modernizmem i ekumenizmem, co prowadzi do wynoszenia na ołtarze osób, które nie spełniają tradycyjnych kryteriów świętości. Należy pamiętać, że prawdziwa świętość polega na wiernym przestrzeganiu nauki Chrystusa i Kościoła, a nie na kompromisach z duchem świata.
Za artykułem: Papież zatwierdził dekrety o męczeństwie i heroiczności cnót
Data artykułu: 21.06.2025
