Portal Fronda relacjonuje o parabanku Lecha Grobelnego
Cytowany artykuł przedstawia historię Bezpiecznej Kasy Oszczędności, parabanku założonego w 1989 roku przez Lecha Grobelnego, który zebrał ogromne środki obiecując wysokie zyski i spektakularnie upadł, doprowadzając do utraty oszczędności tysięcy Polaków. Przypomina sylwetkę samego Grobelnego – od działalności fotograficznej i handlowej aż po kontakty ze światem walutowym pod koniec PRL-u. Artykuł ukazuje mechanikę finansowej piramidy, opisuje jej dynamiczny rozwój w latach przemian ustrojowych oraz dramatyczny finał (ucieczka Grobelnego do Niemiec, procesy sądowe, śmierć). Autor wskazuje na naiwność klientów oraz specyfikę transformacji gospodarczej jako sprzyjającej podobnym nadużyciom.
Naiwność społeczeństwa a kryzys autorytetów
Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie upadek Bezpiecznej Kasy Oszczędności jest przejawem głębokiego kryzysu moralnego społeczeństwa pozbawionego nadprzyrodzonego fundamentu. „Nagły wybuch kapitalizmu zawrócił w głowie wielu osobom podatnym na agresywną atrakcyjną reklamę.” W rzeczywistości była to nie tyle eksplozja przedsiębiorczości, ile rozkład ładu społecznego opartego na prawie Bożym. Społeczność przywykła do życia w systemie ateistycznym PRL została nagle rzucona w wir fałszywej wolności bez zakorzenienia w cnotach chrześcijańskich: roztropności i sprawiedliwości.
Ojcowie Kościoła ostrzegali przed chciwością jako źródłem wszelkiego zła: już św. Paweł pisał o niej jako o „korzeniu wszelkich grzechów” (por. 1 Tm 6,10). Odpowiedzialność za omamienie ludzi spoczywa zarówno na twórcach piramid finansowych jak i otępiałych sumieniach szukających łatwego zysku kosztem innych.
Piramida finansowa – zamach na porządek naturalny
Grobelny nie stworzył jedynie technicznej struktury oszustwa; jego działania były wymierzone przeciwko porządkowi ustanowionemu przez Boga.
„Oferta BKO była o wiele atrakcyjniejsza niż oferty tradycyjnych banków… Lokata na rok miała przynieść 250 procent.”
Tak absurdalne obietnice mogą działać tylko tam, gdzie zanika elementarna moralna czujność – efekt oddalenia się narodu od nauki Chrystusa Króla.
Encykliki papieskie przed 1958 rokiem konsekwentnie piętnowały pogonię za mamoną i anarchię ekonomiczną oderwaną od prawdy katolickiej (np. Quadragesimo Anno Piusa XI czy Rerum Novarum Leona XIII). Państwo winno strzec porządku publicznego poprzez prawo zgodne z moralnością objawioną; tymczasem państwo III RP akceptowało rozwiązania sprzeczne z zasadami sprawiedliwości społecznej i pozwoliło szerzyć się lichwie pod płaszczykiem liberalizmu gospodarczego.
Kultura laicka a destrukcja odpowiedzialności zbiorowej
Artykuł sugeruje współwinę naiwnych obywateli („ilu dało się omamić”), lecz pomija fakt braku autentycznych pasterzy duchowych zdolnych przestrzec lud przed zgubnymi skutkami kultury pieniądza („Całą Polska kochała wtedy Papieża Polaka…”). Nawet ten sentyment został szybko zamieniony przez świat posoborowy w pustą nostalgię bez praktycznych konsekwencji dla życia gospodarczego i rodzinnego.
Katolicka nauka zawsze stała po stronie ochrony własności prywatnej warunkowanej jednak zobowiązaniami wobec wspólnoty narodowej oraz panowania Chrystusa nad światem doczesnym (encyklika Quas Primas Piusa XI). Każda forma grabieży majątku — nawet pod maską legalnie działających instytucji — jest złamaniem prawa naturalnego.
Zarzuty wobec struktur państwowych III RP
W artykule pobrzmiewa nuta usprawiedliwienia dla organów państwa:
„Syndyk masy upadłościowej wypłacił klientom około siedem miliardów złotych ale to było około 25 procent wartości tych pieniędzy…”
. Jednakże sedewakantystyczna ocena tej sytuacji dostrzega przede wszystkim winę władz świeckich tolerujących chaos gospodarczy bez realnych zabezpieczeń dla osób słabszych ekonomicznie.
Ponadto brak silnych struktur Kościoła katolickiego (rozumianego integralnie) uniemożliwił edukację wiernych co do zagrożeń wynikających z amoralnej polityki gospodarczej nowej Polski. To także efekt wyparcia religii objawionej ze sfery publicznej — czego symbolem pozostaje narzucone ideologicznie „prawo człowieka” do dowolnej ekspresji ekonomicznej przy równoczesnym rugowaniu społecznego panowania Chrystusa Króla.
Spojrzenie całościowe: degradacja ładu społecznego po roku 1989
Afera BKO wpisuje się w szeroki kontekst postępującego rozkładu cywilizacji chrześcijańskiej pod naporem materializmu i indywidualizmu liberalnego lansowanego przez elity III RP inspirowane Zachodem oderwanym od Tradycji katolickiej. Dla setek tysięcy ludzi wydarzenia te stały się doświadczeniem bolesnym właśnie dlatego, że zabrakło im formacji sumienia zdolnej oprzeć się pokusom świata pozbawionego odniesienia do Boga Stworzyciela oraz Jego prawa nadrzędnego względem wszystkich projektowanych konstytucji czy umów cywilnoprawnych.
Przykład Rosji (katastrofa MMM) pokazuje skalę tego samego procesu degeneracji porządku etyczno-społecznego tam gdzie zabrakło ciągłości Autorytetu Objawionego — nieuchronną konsekwencją był powrót barbarzyńskich mechanizmów walki wszystkich przeciw wszystkim („zemsta któregoś z poszkodowanych…”).
Konieczne przywrócenie ładu według niezmiennej nauki Kościoła Katolickiego sprzed 1958 roku
Jedynym lekarstwem pozostaje odbudowa społeczeństwa wokół trwałych zasad Ewangelii interpretowanej zgodnie ze skarbem Tradycji Apostolskiej: dominacja prawa Bożego nad każdym aspektem życia publicznego; podporządkowanie spraw ekonomicznych celowi wiecznemu człowieka; eliminacja wszelkich form lichwy oraz spekulacyjnych machinacji godzących w dobro wspólne narodu ochrzczonego; powrót autorytetu kapłańskiego niezależnego od kompromisów modernistycznych kręgów posoborowych.
Święty Tomasz z Akwinu naucza jasno: społeczeństwo może być stabilne tylko wtedy gdy cnota przewodzi polityce i gospodarce — każda inna droga prowadzi ku destrukcji widocznej dziś tak boleśnie zarówno u nas jak poza granicami Polski.
Za artykułem: Piotr Semka dla Frondy: Z dziejów III RP. Niebezpieczna Bezpieczna Kasa Oszczędności
Data artykułu: 22.06.2025
