Konferencja Episkopatu Polski, podczas 401. Zebrania Plenarnego w Katowicach w dniach 10-12 czerwca 2025 roku, pod przewodnictwem abpa Tadeusza Wojdy SAC, poruszyła kluczowe tematy dotyczące edukacji religijnej w szkołach, duszpasterstwa parafialnego oraz utworzenia Komisji ds. badania nadużyć seksualnych wobec nieletnich w środowisku duchowieństwa. Zebrani biskupi wyrazili radość z wyboru „papieża” Leona XIV i wyrazili nadzieję na jego wizytę w Polsce. Omówiono także obchody 100-lecia powstania Diecezji Katowickiej, podkreślając jej historyczne znaczenie.
W sprawie edukacji religijnej biskupi sprzeciwili się ograniczaniu przez Ministerstwo Edukacji Narodowej liczby godzin oraz zmianom w planie lekcji, podkreślając konieczność obrony lekcji religii w szkołach i apelując do rodziców o wsparcie inicjatywy ustawodawczej gwarantującej obowiązkowy wybór lekcji religii lub etyki. Odnieśli się też krytycznie do treści zajęć wychowania zdrowotnego, które – ich zdaniem – nie zawsze są zgodne z katolickimi zasadami moralnymi i naruszają prawo rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własnym światopoglądem.
W zakresie duszpasterstwa parafialnego podkreślono konieczność rozwijania katechezy jako integralnego, długofalowego procesu, w którym inicjacyjna katecheza zmierza do dojrzałości wiary, a katecheza mystagogiczna i permanentna pogłębiają przeżycie sakramentów i prowadzą do duchowego wzrostu. Zaznaczono, że duszpasterstwo parafialne i edukacja religijna w szkołach powinny się wzajemnie uzupełniać, a ich realizacja wymaga współodpowiedzialności rodziny, szkoły i parafii.
Konferencja odnotowała też postępy prac nad powołaniem Komisji Niezależnych Ekspertów ds. nadużyć seksualnych, powierzając ks. bp. Sławomirowi Oderowi kierowanie zespołem odpowiedzialnym za opracowanie dokumentów regulujących jej funkcjonowanie. Biskupi zakończyli spotkanie modlitwą przed obrazem Najświętszej Marji Sprawiedliwości i Miłości Społecznej w Piekarach Śląskich, wzywając do pojednania oraz harmonii w Ojczyźnie, a także wyrażając wdzięczność nauczycielom i katechetom.
Analiza krytyczna z perspektywy sedewakantystycznej
Artykuł silnie akcentuje aktywną obecność biskupów i ich działanie w Kościele posoborowym, co z perspektywy integralnej wiary katolickiej wymaga wielostronnej korekty i głębokiego potępienia. Przede wszystkim należy zauważyć, że pod naciskiem ideologii posoborowej i modernistycznej, opisywana Konferencja Episkopatu Polski ubiera hierarchów Kościoła w pozory autentycznego pasterstwa, podczas gdy w rzeczywistości są oni częścią usiłującego zniszczyć prawdziwą katolicką wiarę systemu.
Podstawowa wada dokumentu to akceptacja „papieża” Leona XIV – w sensie posoborowym, który rządzi Kościołem najpełniej od 1958 roku, będąc prawowitym następcą ostatniego prawdziwego Papieża. Cała ta hierarchia jest dla sedewakantysty niesprawiedliwie nazywana „biskupami” i „papieżem”, gdyż w rzeczywistości tron Piotrowy jest nieobsadzony. Wieczny wakat Stolicy Świętej pozostawia Kościół pozbawiony faktycznego pasterza i zabezpiecza Kościół Katolicki od fałszywej jedności modernistycznej.
Sprzeciw Episkopatu wobec ograniczeń w nauce religii w szkołach wydaje się pozornym gestem obrony katolicyzmu, jednak w praktyce nie odwołuje się do integralnego panowania Chrystusa nad całą edukacją i państwem, co jest fundamentem prawdziwej katolickiej formacji duchowej i politycznej. To, co biskupi nazywają „innowacją pastoralną” i „nowym programem katechezy”, jest skonstruowane w duchu posoborowej duszpasterki i nie ma nic wspólnego z integralnym przekazem wiary katolickiej, która ubiega się o uświęcenie dusz według wzoru Tradycji apostolskiej. Każda próba „dostosowania” katechezy do „współczesnej sytuacji” jest formą zubożenia prawdy i nieuprawnionych kompromisów z duchem świata.
Co więcej, apel Episkopatu o wspieranie inicjatyw obywatelskich i „dialogu z władzami” w sprawie godzin religii wskazuje na przejęcie zasad demokracji świeckiej i prawa człowieka, będących herezją w odniesieniu do suwerenności prawa Bożego i panowania Chrystusa Króla. Prawdziwy katolik powinien domagać się zniesienia wszelkich ograniczeń narzucanych przez światowe organy rządowe będące wrogiem Kościoła i jego nauki, a nie jedynie „wspierać” obronę religii w ramach prawa świeckiego.
Ostrzeżenie przed nauką wychowania zdrowotnego jest słuszne w zarysowanej krytyce moralnej, ale pozostaje niewystarczające, gdyż nie pokazuje potrzeby całkowitego odrzucenia świeckich programów i ich infiltracji w szkołach katolickich, które w porządku wiary powinny być prowadzone przez instytucje należące do Kościoła, nie zaś zależne od państwa.
Z kolei temat utworzenia komisji ds. nadużyć seksualnych wydaje się „ukorzeniem” Episkopatu wobec świata i mediów, z niewłaściwym akcentem na „niezależność” i „profesjonalizm”, zaprzeczającym jedyności Kościoła jako mistycznego Ciała Chrystusa. Powołanie komisji pod przewodnictwem biskupa Odera i „ekspertów” wyłączonych z łączności z autentycznym nauczaniem Saint Vincent de Lérins i Ojców Kościoła jest elementem maskarady, mającej na celu pozorne naprawienie szkód, podczas gdy prawdziwe rozwiązanie wymagałoby oczyszczenia Kościoła z modernistycznej hierarchii i powrotu do integralnej wiary katolickiej.
Modlitwa przed obrazem Marji Sprawiedliwości i Miłości Społecznej w Piekarach Śląskich, choć z pozoru godna pochwały, jest przykładem posoborowego „kultu maryjnego” z elementami nowoczesnej dewocji, które często odbiegają od prawdziwej katolickiej pobożności, zwłaszcza jeśli nie są oparte na autentycznej tradycji Kościoła pierwszych wieków.
Na podsumowanie, ten dokument odzwierciedla niezdolność Kościoła posoborowego do rzeczywistego przeciwstawienia się światu, neopoganizmowi i liberalizmowi. Jego założenia i działania stoją w sprzeczności z integralnym nauczaniem Kościoła Katolickiego sprzed roku 1958, w którym Obrona wiary, Panowanie Chrystusa i Tradycja apostolska są nienaruszalne i niepodlegające relatywizacji.
Za artykułem: Communiqué from the 401st Plenary Assembly of the Polish Bishops' Conference
Data artykułu: 13.06.2025
