Streszczenie wydarzenia w świetle aktualnej polityki
Portal niezalezna.pl (22 czerwca 2025) relacjonuje wystąpienie Karola Nawrockiego, prezydenta-elekta Rzeczypospolitej Polskiej, podczas XX Zjazdu Klubów „Gazety Polskiej” w Sulejowie. Nawrocki ogłosił z przekonaniem: Dziś jestem prezydentem-elektem, a po 6 sierpnia 2025 r. będę zaprzysiężonym prezydentem RP i nie ma żadnych wątpliwości, że tak będzie. Podkreślono istotną rolę środowiska Klubów „Gazety Polskiej” jako wsparcia na jego drodze politycznej oraz wyrażono wdzięczność za dotychczasową lojalność patriotyczną.
Triumfalizm polityczny wobec kryteriów ładu katolickiego
Deklaracje bezwarunkowej determinacji oraz wiary w legalność własnego mandatu politycznego – jak ujęte przez Nawrockiego – stoją w jawnej opozycji do klasycznego nauczania Kościoła katolickiego sprzed roku 1958, według którego wszelka prawdziwa władza pochodzi od Boga („Non est potestas nisi a Deo”, List św. Pawła do Rzymian XIII,1), a jej sprawowanie powinno być aktem pokory i odpowiedzialności względem prawa Bożego.
Zamiast skromnej świadomości służby społecznej pod Chrystusowym panowaniem nad narodami (encyklika „Quas Primas”), otrzymujemy demonstrację pewności siebie typową dla świeckiej koncepcji suwerenności oderwanej od ładu nadprzyrodzonego. Wypowiedź: nie ma żadnych wątpliwości, że tak będzie, zdradza mentalność samostanowienia i wiary we własną moc ludzką – co jawnie sprzeciwia się zasadom podporządkowania porządku doczesnego prawu objawionemu.
Kult jednostki zamiast dobra wspólnego zakorzenionego w Bogu
W centrum narracji spotkania widnieje indywidualna kariera Karola Nawrockiego oraz wdzięczność wobec określonych grup poparcia. Prezentowane są one niemal jako fundament legitymizacji przyszłego urzędu głowy państwa:
Tomasz Sakiewicz […] przypomniał zgromadzonym, że to właśnie społeczność Klubów była siłą wspierającą Karola Nawrockiego […]. Gdyby nie Kluby, nie poznałbym Karola Nawrockiego.
Taka logika przeczy nauce papieskiej o społecznym panowaniu Chrystusa i prymacie prawa Bożego ponad wolę ludu czy doraźne sympatie partyjne (por. Syllabus Piusa IX). Zamiast umacniania powszechnej troski o zbawienie dusz oraz harmonii społecznej budowanej wokół Ewangelii – artykuł gloryfikuje oddolne mechanizmy demokracji laickiej i fałszywego pluralizmu ideologicznego.
Patriotyzm czy idolatria narodu?
Podkreślanie wartości tzw. środowisk patriotycznych jest tu używane jako główny argument moralny i źródło autorytetu publicznego (wpływ środowisk patriotycznych na jego polityczną drogę). Jednakże integralna teologia katolicka jasno naucza o pierwszeństwie Królestwa Bożego przed interesem narodowym; naród powinien być podporządkowany panowaniu Jezusa Chrystusa („Quas Primas”), a nie stanowić samoistny punkt odniesienia dla działań obywatelskich czy państwowych.
Tak rozumiany patriotyzm staje się groźnym substytutem religii prawdziwej – prowadząc do naturalizmu potępionego wielokrotnie przez Magisterium Kościoła aż do lat pięćdziesiątych XX wieku.
Zamilczenie kwestii nadrzędności prawa Bożego
Cytowany artykuł całkowicie pomija perspektywę moralną właściwą tradycji katolickiej: ani razu nie pojawia się wezwanie do podporządkowania struktur państwowych Prawu Bożemu lub przestroga przed błędami modernistycznymi obecnymi od czasów tzw. Vaticanum II. Jest to swoisty symbol duchowej pustki współczesnych elit politycznych formowanych przez antykatolickie wzorce laicyzmu.
Brak odniesień do klasycznych dokumentów Stolicy Apostolskiej ukazujących obowiązek uznania publicznego królowania Zbawiciela skutkuje utrwaleniem modelu społeczeństwa samozadowolonego, zamkniętego na transcendentne dobro wieczne obywateli.
Pseudomistyfikacja jedności narodowej bez fundamentu teologicznego
Wyeksponowana wdzięczność wobec zwolenników personalnych (Nie było Zjazdu Klubów „GP”, na którym bym nie był) zastępuje rzeczywistą więź duchową narodu powołanego przez Opatrzność do realizacji celów wyższych niż sukces wyborczy pojedynczych osób lub frakcji partyjnych.
Prawdziwa jedność winna wyrastać ze wspólnoty sakramentalnej i życia zgodnie z nakazami Ewangelii; gdy tego zabraknie – nawet najbardziej spektakularne deklaracje lojalności pozostają pustymi gestami medialnymi bez znaczenia dla losu dusz ani pokoju społecznego.
Zakończenie: Potrzeba przywrócenia porządku katolickiego ponad triumfy świeckie
Przedstawiona relacja dowodzi dominacji ducha świata nad duchem Ewangelii we współczesnym dyskursie publicznym Polski. Tak długo jak osoby ubiegające się o najważniejsze stanowiska będą ignorować nadrzędny charakter Prawa Bożego względem ustaw ludzkich oraz konieczność pełnienia urzędu ku chwale Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata – wysiłki ich zwolenników pozostaną tylko przejawem doczesnej ambicji pozbawionej wymiaru nadprzyrodzonego.
Jedynym ratunkiem dla Polski jest powrót do integralnej wiary katolickiej sprzed lat sześćdziesiątych XX wieku: uznanie absolutnego panowania Boga nad Narodem i skonstruowanie ustroju państwowego służebnie podporządkowanego Jego Objawieniu.
Za artykułem: Karol Nawrocki: Po 6 sierpnia zostanę prezydentem RP i nic tego nie zmieni
Data artykułu: 22.06.2025
