Portal X (20 czerwca 2025) gloryfikuje Powstania Śląskie jako triumf polskiego patriotyzmu i determinacji w walce o przyłączenie Górnego Śląska do Polski. Artykuł podkreśla rolę powstań w odzyskaniu terytorium, zasobów naturalnych i umocnieniu tożsamości narodowej Ślązaków.
Analiza tego artykułu z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie ujawnia jednak szereg problematycznych założeń i pominięć. Przede wszystkim, gloryfikacja powstań jako bezwarunkowego dobra narodowego pomija złożoność sytuacji społecznej i religijnej na Śląsku w okresie międzywojennym.
„Dziś, w Narodowy Dzień Powstań Śląskich, z wdzięcznością i dumą pochylamy głowy przed Bohaterami trzech zrywów z lat 1919–1921 – napisał prezydent Andrzej Duda, przypominając o dzisiejszym święcie. – Walczyli nie tylko o granice odrodzonego państwa, lecz także o godność, o prawo do polskiej mowy w urzędzie i w kościele, o polskie szkoły, o miejsce Śląska w niepodległej Rzeczypospolitej.”
Z perspektywy katolickiej, walka o „prawo do polskiej mowy w kościele” jest co najmniej problematyczna. Liturgia łacińska, będąca uniwersalnym językiem Kościoła, powinna być zachowana, a nacjonalistyczne tendencje w liturgii należy odrzucić. Jak naucza Pius XI w *Mortalium Animos*, jedność Kościoła opiera się na jedności wiary, kultu i rządu, a nie na jedności języka czy narodu.
Artykuł pomija fakt, że Powstania Śląskie były również źródłem podziałów i konfliktów wewnątrz śląskiego społeczeństwa. Nie wszyscy Ślązacy identyfikowali się z polskością, a wielu z nich opowiadało się za pozostaniem w Niemczech lub za autonomią regionu. Przemoc i represje, które towarzyszyły powstaniom, dotknęły również ludność cywilną, w tym katolików, którzy nie popierali polskiego ruchu narodowego.
„W marcu 1921 r. na Śląsku przeprowadzono plebiscyt, w którym za Polską opowiedziało się 40 proc. głosujących, a za Niemcami 59 proc. (frekwencja wyniosła ponad 97 proc.). Niemcy głosili hasło niepodzielności regionu i chcieli wchłonąć Śląsk w całości. Dlatego w maju wybuchło trzecie powstanie, kierowane przez Wojciecha Korfantego. Wymusiło ono korzystniejszy dla Polski podział Górnego Śląska, przyznając jej 29 proc. obszaru plebiscytowego z 46 proc. ludności.”
Fakt, że większość Ślązaków opowiedziała się w plebiscycie za Niemcami, powinien skłaniać do refleksji nad zasadnością powstań. Czy walka zbrojna w imię polskości była rzeczywiście najlepszym rozwiązaniem dla regionu i jego mieszkańców? Z perspektywy katolickiej, należy zawsze dążyć do rozwiązywania konfliktów w sposób pokojowy i zgodny z zasadami sprawiedliwości.
Artykuł gloryfikuje Wojciecha Korfantego jako bohatera narodowego, pomijając jego związki z masonerią i liberalnymi ideami. Katolik nie może popierać masonerii, która jest wrogiem Kościoła i dąży do zniszczenia chrześcijańskiego porządku społecznego. Jak naucza Pius IX w *Qui Pluribus*, masoneria jest „synagogą szatana”, która szerzy błędy i zepsucie moralne.
Ponadto, artykuł akcentuje korzyści gospodarcze, jakie Polska odniosła dzięki przyłączeniu Górnego Śląska. Z perspektywy katolickiej, dobro materialne nie może być celem samym w sobie. Należy dążyć do budowania społeczeństwa, w którym na pierwszym miejscu stawia się wartości duchowe i moralne, a nie materialny zysk. Społeczne panowanie Chrystusa Króla wymaga podporządkowania ekonomii zasadom sprawiedliwości i miłości bliźniego.
Podsumowując, artykuł o Powstaniach Śląskich prezentuje jednostronną i ahistoryczną wizję wydarzeń, która pomija złożoność sytuacji społecznej i religijnej na Śląsku w okresie międzywojennym. Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie, należy krytycznie oceniać wszelkie ruchy narodowe i polityczne, które prowadzą do podziałów, przemocy i zapominają o prymacie wartości duchowych.
Za artykułem: Tylko Powstanie Wielkopolskie było zwycięskie? Obchodzimy Narodowy Dzień Powstań Śląskich
Data artykułu: 20.06.2025
