Portal Wspieram relacjonuje wypowiedź Jacka Stryczka, „księdza” związanego ze Szlachetną Paczką, w której odnosi się on do zarzutów o mobbing w tej organizacji oraz przedstawia historię jej powstania.
Krytyczna Analiza Działalności Szlachetnej Paczki w Świetle Wiary Katolickiej
Działalność charytatywna, choć sama w sobie godna pochwały, musi być oceniana w świetle niezmiennej doktryny katolickiej. Wypowiedź Jacka Stryczka, „księdza” związanego ze Szlachetną Paczką, budzi poważne zastrzeżenia z perspektywy integralnej wiary katolickiej.
Stryczek opisuje początki Szlachetnej Paczki jako wynik duszpasterstwa studenckiego opartego na „ideałach” i „przekazie miłości wzajemnej”. Takie sformułowania, pozbawione odniesienia do Boga i nadprzyrodzonego celu człowieka, wpisują się w modernistyczną tendencję do sprowadzania religii do poziomu etyki społecznej. Katechizm Rzymski, zatwierdzony przez Sobór Trydencki, jasno naucza, że celem życia człowieka jest poznanie, miłość i służba Bogu w tym życiu, aby osiągnąć zbawienie wieczne. Działalność charytatywna, choć ważna, powinna być zawsze podporządkowana temu nadrzędnemu celowi.
„Jako młody ksiądz byłem szalonym duszpasterzem, który lubił spędzać czas ze studentami. Nie miałem wielkich zasobów ani bogatych ludzi wokół siebie, ale to, co nas pociągało, to ideały. Żyliśmy nimi i z tych ideałów zrodziła się chęć pomagania innym.”
Określenie „szalony duszpasterz” może sugerować brak roztropności i umiaru, które są niezbędne w posłudze kapłańskiej. Święty Tomasz z Akwinu w Sumie Teologicznej podkreśla, że cnoty kardynalne, w tym roztropność, są fundamentem życia moralnego. Duszpasterz powinien kierować się roztropnością w swoich działaniach, aby unikać nadużyć i błędów.
Stryczek stwierdza, że Szlachetna Paczka została zbudowana na „przekazie miłości wzajemnej”. Taka definicja miłości jest niepełna i może prowadzić do błędnych wniosków. Miłość chrześcijańska, zgodnie z nauczaniem Chrystusa, polega na miłości Boga nade wszystko i bliźniego jak siebie samego ze względu na Boga. Jest to miłość ofiarna, która wymaga wyrzeczenia się własnych pragnień i poświęcenia dla dobra innych. Miłość wzajemna, pozbawiona odniesienia do Boga, może stać się jedynie formą egoizmu i wzajemnego zaspokajania potrzeb.
„Mówi ona, że nie sztuką jest kochać, ale sztuką jest tak kochać, by ten, kogo kocham, też potrafił kochać. Ja pokochałem biednych. Ale zobaczyłem, że ich jest zbyt dużo. To sprawiło, że starałem się pokochać bogatych, aby obdarowywali biednych. I co za tym idzie – zamożne osoby pomagają biednym.”
Stryczek przedstawia miłość jako „sztukę” polegającą na tym, aby ten, kogo kochamy, również potrafił kochać. Takie podejście jest instrumentalne i sprowadza miłość do manipulacji. Prawdziwa miłość chrześcijańska jest bezinteresowna i nie oczekuje niczego w zamian. Święty Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian (13, 4-7) opisuje miłość jako cierpliwą, łaskawą, nie zazdroszczącą, nie szukającą swego, nie unoszącą się gniewem, nie pamiętającą złego, ale radującą się prawdą.
Stryczek twierdzi, że pokochał biednych, a następnie starał się pokochać bogatych, aby obdarowywali biednych. Takie podejście może sugerować, że miłość do bogatych jest jedynie środkiem do celu, a nie autentycznym uczuciem. Katechizm Rzymski naucza, że powinniśmy kochać wszystkich ludzi, niezależnie od ich statusu materialnego. Miłość do bogatych powinna polegać na trosce o ich zbawienie i na zachęcaniu ich do dzielenia się swoimi dobrami z potrzebującymi.
Wspomnienie o „łakomym kąsku” i tekście Janusza Schwertnera z Onetu sugeruje, że Stryczek uważa krytykę Szlachetnej Paczki za atak na jego osobę i na ideę pomagania innym. Taka postawa jest błędna. Krytyka, nawet jeśli jest niesprawiedliwa, powinna być traktowana jako okazja do refleksji i poprawy. Święty Augustyn w swoich Wyznaniach pisze, że Bóg posługuje się nawet błędami i grzechami ludzi, aby doprowadzić ich do zbawienia.
Podsumowując, działalność Szlachetnej Paczki, choć może przynosić doraźną pomoc materialną, budzi poważne zastrzeżenia z perspektywy integralnej wiary katolickiej. Brak odniesienia do Boga i nadprzyrodzonego celu człowieka, instrumentalne podejście do miłości oraz brak pokory wobec krytyki są cechami charakterystycznymi dla modernistycznej teologii, która odrzuca niezmienne nauczanie Kościoła.
Należy pamiętać, że prawdziwa działalność charytatywna powinna być zawsze podporządkowana nadrzędnemu celowi, jakim jest zbawienie dusz. Powinna ona prowadzić do wzrostu wiary, nadziei i miłości, zarówno u obdarowujących, jak i u obdarowywanych. Tylko wtedy będzie ona prawdziwie godna pochwały w oczach Boga.
Za artykułem: To media wydały wyrok
Data artykułu: 21.06.2025
