VaticanNews.va (26 kwietnia 2025) relacjonuje udział licznych przedstawicieli rozmaitych Kościołów chrześcijańskich oraz religii niechrześcijańskich podczas uroczystości pogrzebowych tzw. „papieża” Franciszka na Placu św. Piotra w Rzymie. Wśród obecnych znaleźli się hierarchowie prawosławni, orientalni, protestanccy, a nawet delegaci z tradycji buddyjskiej, hinduistycznej, sikhijskiej czy zaratusztriańskiej i dżinistycznej. Tekst podkreśla ekumeniczne zaangażowanie zmarłego „papieża”, który miał czynić dialog międzynarodowy i międzywyznaniowy filarem swej posługi.

Jednakże ten jawny pluralizm religijny i oddanie się ekumenicznym praktykom jest sprzeczne z nienaruszalną jedynością prawdziwego Kościoła katolickiego i jego doktryny od czasów Źródeł Apostolskich aż po pontyfikat Piusa XII.

Sprzeczność ekumenizmu posoborowego z integralną nauką Kościoła

Z perspektywy sedewakantystycznej integralnej wiary katolickiej całkowicie nie do przyjęcia jest fakt jawnego promowania idei ekumenizmu polegającego na rzekomym braterstwie z herezjami innych wyznań chrześcijańskich, a jeszcze bardziej – z religiami niechrześcijańskimi. Już święty Cyprian z Kartaginy jasno nauczał: „Nie może mieć Chrystusa ten, kto nie jest w Kościele Chrystusowym”, co oznacza wyłączność jednej, jednej tylko rzeczywistej wspólnoty kościelnej ustanowionej przez Pana Jezusa Chrystusa.

Ekumeniczne uczestnictwo hierarchów prawosławnych i protestanckich w celebracjach związanych ze „Stolicą Piotrową” posoborową oznacza uznanie ich za Kościoły lub wspólnoty równorzędne lub bliskoznaczne do prawdziwego Kościoła Katolickiego – co jest błędem potępionym przez sobory soboru Trydenckiego oraz dokumenty papieży przed 1958 rokiem.

Dogmat o jedności i powszechności Kościoła katolickiego nakazuje wiernym unikania takich kontaktów liturgicznych czy duchowych, gdyż prowadzą one do zamazania tej jedności i rozmycia depozytu wiary objawionej. Lektura encykliki Leona XIII Satis Cognitum jednoznacznie potępia tendencje zmierzające do relatywizacji boskiego objawienia poprzez fałszywe idee pojednania ponad wszelką cenę.

Krytyka międzyreligijnego otwarcia

Mimo że artykuł wymienia obecność delegatów buddyjskich, hinduistycznych czy zaratusztriańskich jako znak dialogu i pokojowego współistnienia, to takie przedsięwzięcie stoi w ewidentnej sprzeczności z katolickim nauczaniem o konieczności nawrócenia wszystkich narodów na jedyną prawdziwą wiarę. Sobór Florencki (1439) oraz późniejsza Tradycja mówią jasno o grzechu tolerancji dla fałszu i błędu religijnego.

Pogrzebowa ceremonia „papieża” Franciszka jako wydarzenie wieloreligijne stanowi manifestację apostazji modernistycznej, służącej demokratyzacji religii oraz negacji panowania Chrystusa Króla nad światem.

Krytyka uczestnictwa hierarchów posoborowych

Należy także zwrócić uwagę na fakt udziału współczesnych hierarchów posoborowych – często będących heretykami lub schizmatykami – którzy dopuszczają się zdrady depozytu wiary przez akceptację tak szerokiego pluralizmu religijnego. Zgodnie z kanonem 1324 Kodeksu Prawa Kanonicznego sprzed reform po Vaticanum II należy ich uważać za ekskomunikowanych ipso facto lub przynajmniej za osoby pozbawione legitymacji duchownej do reprezentowania prawdziwego Kościoła.

Niezmienność doktryny a herezje współczesne

Integralna teologia katolicka podkreśla bezwzględną nierelatywizowalność dogmatów objawionych – co stoi w sprzeczności z nowoczesnymi ruchami ekumenicznymi głoszącymi rzekomą potrzebę dialogu ponad prawdą. Sobór Trydencki naucza jednoznacznie: „Ciężkim grzechem jest podważać choćby jeden dogmat katolicki”. Tymczasem artykuł gloryfikuje postawę odstępcy Franciszka wobec podstawowej zasady wyłączności zbawienia w jedynym świętym Kościele Katolickim.

Konieczność afirmacji społecznego panowania Chrystusa Króla

Z perspektywy integralnej wiary katolickiej brak walki przeciwko ideom laicyzacji czy pluralizmu religijnego stanowi poważny błąd polityczny i duchowy. Nauka papieży przed rok 1958 wskazuje jednoznacznie na obowiązek obrony Bożego prawa jako fundamentu porządku społecznego zgodnie z zasadą Regnum Christi adveniat! (Niech przyjdzie Królestwo Chrystusa!). Pogrzeb pokazany w artykule de facto ukazuje rezygnację ze społecznego panowania Chrystusa oraz aprobatę dla błędów naszych czasów.