Portal KAI (14 kwietnia 2025) relacjonuje publikację ks. prof. Henryka Seweryniaka „Ekumenia i kanony”, gdzie autor przedstawia ekumenizm jako zasadniczą sprawę sumienia chrześcijańskiego, a nie wierności kanonom czy skuteczności działań. Książka, adresowana do duchowieństwa i świeckich, zawiera praktyczne wskazania dotyczące współpracy duszpasterskiej z wyznawcami innych wspólnot chrześcijańskich – zwłaszcza w kontekście uchodźców z Ukrainy – oraz zachęca do otwartości, wspólnej modlitwy i unikania określeń takich jak „heretycy” czy „bracia odłączeni”. W tekście wielokrotnie powraca motyw jedności chrześcijan, dialogu międzywyznaniowego oraz prymatu sumienia formowanego w duchu Ewangelii nad ścisłą lojalnością wobec doktryny. Artykuł akcentuje pozytywne reakcje środowisk teologicznych na tę publikację.

Publikacja Seweryniaka jest klasycznym przykładem posoborowej relatywizacji doktryny katolickiej: stawia subiektywne sumienie ponad niezmienny depozyt wiary i promuje fałszywą jedność ponad prawdą Objawienia.

Ekumenizm sprzeczny z nauką Kościoła katolickiego sprzed 1958 roku

Kościół katolicki wyznawany integralnie – od czasów apostolskich po pontyfikat Piusa XII – nigdy nie uznawał ekumenizmu rozumianego jako dialog równych partnerów wyznań ani wspólnej modlitwy z heretykami i schizmatykami. Unitas in veritate (jedność w prawdzie) była zawsze zasadą nienaruszalną: jedność możliwa tylko przez powrót do jedynego Kościoła Chrystusowego, którym jest Kościół katolicki.

Sobór Florencki (1439) jednoznacznie nauczał, że poza Kościołem nie ma zbawienia, a św. Cyprian pisał: „Nie może mieć Boga za Ojca ten, kto nie ma Kościoła za Matkę”. Papież Pius XI w encyklice Mortalium animos (1928) potępiał wszelkie próby wspólnej modlitwy czy współpracy religijnej poza strukturami Kościoła katolickiego jako zdradę wiary:

„Nie można absolutnie dopuszczać tej fałszywej teorii, że wszyscy ludzie mogą się zgromadzić razem w jedną społeczność religijną… Takie poglądy rujnują fundamenty wiary.”

W świetle tych nauk tekst Seweryniaka jawi się jako typowa manifestacja modernistycznego ducha Vaticanum II, który oderwał się od Tradycji na rzecz dialogu i kompromisu.

Prym sumienia czy depozyt wiary?

Ksiądz prof. Seweryniak twierdzi, że „ekumenia to na pierwszym miejscu sprawa chrześcijańskiego sumienia – nie kanonów, nie skuteczności, nie uczuć”. Ten pogląd stoi w jawnej opozycji do nauczania integralnego katolicyzmu.

Papież Pius X jasno wskazywał (encyklika Pascendi Dominici Gregis, 1907), że subiektywizm religijny prowadzi do destrukcji wiary:

„Ci bowiem twierdzą, że religię należy dostosować do zmiennych warunków życia społecznego i indywidualnego sumienia… Odstępują tym samym od wiecznie tej samej prawdy Bożej.”

W praktyce oznacza to abdykację Magisterium na rzecz indywidualnych przekonań – co jest zaprzeczeniem zasady lex credendi statuat legem orandi (prawo wiary ustanawia prawo modlitwy).

Kompromis z błędem: praktyki ekumeniczne wobec innowierców

Szczególny nacisk na praktyczną współpracę z grekokatolikami, prawosławnymi i mariawitami podczas liturgii czy nabożeństw stanowi pogwałcenie prawa kanonicznego tradycji rzymskiej:

– Święty Sobór Trydencki jednoznacznie zakazał udziału wiernych w nabożeństwach heretyków.
– Papież Benedykt XIV uczył:

„Zabrania się pod grzechem ciężkim uczestnictwa w kulcie innowierców lub przyjmowania ich sakramentów”

– Kodeks prawa kanonicznego z 1917 r., kanon 1258 §1: „Nie wolno wiernym uczestniczyć czynnie lub biernie w kulcie niekatolickim”.

Tymczasem autor jawnie sugeruje współuczestnictwo we wspólnych celebracjach i promuje „solidarność” o charakterze religijnym zamiast wyraźnego świadectwa wiary i wezwania do powrotu do jedności pod sztandarem Chrystusa Króla.

Niwelowanie granic herezji i fałszowanie języka teologicznego

Najbardziej rażące jest zalecenie by:

„Nie mów ‘heretycy’ ani ‘bracia odłączeni’ – mów: siostry i bracia prawosławni, ewangelicy, mariawici.”

Ten postulat łamie jasny nakaz Chrystusa o rozeznawaniu duchów (sensus stricte) oraz de facto neguje dogmatyczny charakter rozróżnienia między herezją a ortodoksją. Ojcowie Kościoła – Augustyn, Hieronim, Atanazy – zawsze precyzyjnie wskazywali na konieczność nazw rzeczy po imieniu. Św. Paweł napominał Tytusa: „Człowieka heretyka po pierwszym i drugim upomnieniu unikaj” (Tt 3,10). Zaklinanie rzeczywistości nowomową służy rozmyciu granic pomiędzy światłością a ciemnością.

Zastępowanie prymatu Boga prymatem człowieka — kult „praw człowieka” zamiast królowania Chrystusa

Książka Seweryniaka ujawnia typowy dla epoki posoborowej nacisk na wartości humanistyczne — solidarność społeczną podczas kryzysów wojennych czy migracyjnych — które wypierają fundamentalną zasadę społecznego panowania Jezusa Chrystusa (Regnum Christi socialis). Przedstawianie troski o wygodę uchodźców jako priorytetu duszpasterstwa zaciemnia wymóg głoszenia pełnej prawdy Ewangelii tym wszystkim ludziom.

Zamiast nawoływać do powrotu do jedności z Kościołem Katolickim przez wyrzeczenie się błędów — tak jak czynili to papieże aż do Piusa XII — autor oddaje pole subiektywnemu doświadczeniu religijnemu oraz szacunkowi dla wszelkich tradycji bez względu na ich obiektywną zgodność z Objawieniem Bożym.

Błędy posoborowych „autorytetów” teologicznych i recenzentów dzieła Seweryniaka

Cytowany ks. prof. Andrzej Perzyński określając książkę jako „solidny przewodnik ekumeniczny”, wpisuje się w chór pseudo-autorytetów forsujących zamęt doktrynalny i promujących dialog bez granic dogmatycznych. Takie podejście stoi w sprzeczności z nauką przedsoborowych papieży oraz Kanonem Nicejskim.

Jedynym zadaniem teologa katolickiego jest obrona czystości depozytu wiary przekazanego raz na zawsze świętym (sensus fidelium perpetuus et immutabilis). Dialog dla dialogu jest tu tylko kamuflażem rewolucji modernistycznej.

Prawdziwa droga jedności – powrót heretyków do Kościoła Katolickiego!

Prawda Objawiona nie zna kompromisu. Jedność możliwa jest tylko poprzez przyjęcie całej doktryny katolickiej oraz podporządkowanie się autentycznej hierarchii ustanowionej przez Chrystusa (Mt 16,18-19). Ojcowie Soboru Florenckiego jasno głosili: wszyscy poza owczarnią są zobowiązani wrócić pod pasterski autorytet Następcy Piotra; każda inna forma „jedności” jest oszustwem.

Podstawowy błąd ekumenizmu wykładany przez Seweryniaka polega na uznaniu częściowej prawdy tam gdzie istnieje tylko pełnia lub jej brak (sicut totum aut nihil est in veritate fidei: całość albo nic). Nie wolno rezygnować ze świadectwa o jednej owczarni pod jednym Pasterzem na rzecz politycznych kalkulacji lub sentymentalnych apeli o współczucie.

Nauczanie integralne Kościoła głosiło zawsze z mocą: „Niechaj będzie anatema każdy, kto mówi iż można osiągnąć zbawienie poza widzialną społecznością Kościoła Katolickiego!” (kanony IV Soboru Laterańskiego)

Wszelki wysiłek duszpasterza powinien być skierowany ku temu by prowadzić zabłąkanych do prawdziwej owczarni — nawet jeśli świat tego nienawidzi (Mundus vos odio habebit propter nomen meum.). Kompromis oznacza zdradę misji apostolskiej!

Podsumowanie – zagrożenia ekumenizmu posoborowego dla depozytu wiary

Książka ks. prof. Seweryniaka oraz jej promocja przez środowiska posoborowe są wyrazem głębokiego odstępstwa od integralnej wiary katolickiej:

• Prymatuje sumienie indywidualne nad Magisterium.
• Dopuszcza udział katolików w kulcie innowierców.
• Zatraca jasne rozróżnienie herezji.
• Zastępuje królowanie Chrystusa humanistyczną solidarnością.
• Prowadzi ku synkretyzmowi religijnemu.