Portal KAI (30 marca 2025) relacjonuje uroczyste przekazanie nowego dzwonu przez archidiecezję katowicką na rzecz wspólnoty ewangelicko-augsburskiej w Katowicach. Wydarzenie miało miejsce podczas nabożeństwa, a darczyńcą była archidiecezja kierowana przez „abp.” Adriana Galbasa, zaś gest ten zainicjował jego poprzednik, „abp.” Wiktor Skworc. Dzwon nazwano „dzwonem jedności i pokoju”; całość oprawiono językiem ekumenicznej solidarności i rzekomego braterstwa między tzw. lokalnymi Kościołami chrześcijańskimi. Przekazanie nastąpiło w Roku Jubileuszowym archidiecezji, co podkreślił administrator tejże jednostki, „bp” Marek Szkudło w specjalnym liście.
Ten medialnie nagłaśniany akt współpracy jawi się – nawet powierzchownie – jako modelowy przykład posoborowego relatywizmu religijnego i pogwałcenia integralnej doktryny katolickiej o jedyności prawdziwego Kościoła Chrystusowego.
Ekumenizm zamiast integralności wiary: sprzeniewierzenie się odwiecznej nauce
Gest darowania dzwonu do miejsca kultu heretyckiego został przedstawiony nie tylko jako czyn dobroci czy uprzejmości, lecz jako wyraz „ekumenicznej bliskości i solidarności”. Już sama ta deklaracja jest de facto otwartym zaprzeczeniem nauki Magisterium sprzed 1958 roku, które – sensus stricte – zawsze głosiło niezmienność depozytu wiary oraz absolutną niedopuszczalność uznawania innych wspólnot religijnych za „Kościoły siostrzane”, a zwłaszcza współuczestnictwa z nimi w kulcie lub budowaniu jakiegokolwiek fałszywego poczucia jedności.
Sobór Florencki (1438-1445), którego kanony są wiecznie obowiązujące zgodnie z zasadą semel catholicus semper catholicus (kto raz jest katolikiem, winien nim pozostać aż po kres), naucza jednoznacznie: „Święty Kościół Rzymski mocą słów naszego Pana (…) wierzy stanowczo, wyznaje i głosi, że nikt spoza tego Kościoła nie może być zbawiony…”. Z kolei Papież Pius IX przestrzegał przed wszelkim liberalizmem religijnym oraz fałszywie rozumianą tolerancją wobec błędów, stwierdzając w encyklice *Quanta cura* oraz *Syllabusie błędów*, że żadna forma mieszania prawdy z herezją nie prowadzi do dobra dusz.
W świetle tych dokumentów jawne ofiarowanie przedmiotu kultu – symbolu liturgicznego wykorzystywanego do propagowania heretyckiego nabożeństwa – stanowi grzech zgorszenia oraz pośrednie zatwierdzanie obcej doktryny jako równoprawnej wobec Objawienia Chrystusa przechowywanego wyłącznie w Kościele Katolickim.
Pseudojedność kosztem prawdy objawionej
Cytowane słowa o rzekomym „dzwonie jedności i pokoju” są typowym przykładem pustosłowia epoki posoborowej; powielają one narrację tzw. ruchu ekumenicznego, który przecież został jednoznacznie potępiony przez papieża Piusa XI w encyklice *Mortalium animos*: „Jedno tylko było zamiarem Boskiego Założyciela społeczności chrześcijańskiej (…) aby wszystkie narody rzeczywiście były złączone żywą jednością jednej wiary (…).”
Praktyka ekumenizmu jest więc antytezą tego nakazu: zamiast nawracania heretyków do jedynego owczarnia Chrystusowego (stąd starożytne wezwanie *extra Ecclesiam nulla salus*), mamy tu afirmację trwania w błędzie pod hasłem braterstwa i solidarności. Oto cytat z listu administratora:
„Przekazanie dzwonu jedności i pokoju następuje (…) i jest wyrazem ekumenicznej bliskości i solidarności”.
Jest to sentencja odwrócona względem Ewangelii św. Jana („aby byli jedno”, J 17), bowiem owo „jedno” ma być skutkiem podporządkowania wszystkich narodów panowaniu Jezusa Chrystusa przez przyjęcie całej prawdy objawionej – a nie efektem zgody na trwanie poza widzialnymi granicami Ciała Mistycznego.
Błąd demokratyzacji Kościoła pod pretekstem lokalnego dialogu
Opisany akt przekazania dzwonu wpisuje się również w szerszą tendencję demokratyzacji posoborowych struktur kościelnych: duchowny każdej denominacji występuje tu jako równoprawny partner rozmowy niezależnie od własnych poglądów dogmatycznych czy moralnych. Następuje celowe przemilczenie rozbieżności doktrynalnych dla krótkotrwałego efektu medialno-społecznego.
Niezmienna Tradycja uczy natomiast jasno: *Communio in sacris* (udział we wspólnych celebracjach czy symbolach) ze schizmatykami lub heretykami jest grzechem przeciwko pierwszemu przykazaniu Bożemu oraz przeciwko świętości sakramentaliów (por. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r.). Ufundowanie nowego dzwonu przez jednostkę określającą się nadal mianem archidiecezji katolickiej to jawny przykład praktycznego relatywizmu.
Zamiana misji na akceptację pluralizmu religijnego
Ofiarodawcy używają zwodniczego języka pochwalającego pluralizm religijny („na zawsze pozostanie namacalnym świadectwem współpracy lokalnych Kościołów”). Jest to rażący błąd teologiczny – istnieje tylko jeden Kościół założony przez Chrystusa; wszelkie inne wspólnoty są imitacją bądź deformacją tej prawdziwej instytucji zbawczej.
Ojcowie Soboru Trydenckiego orzekli bezapelacyjnie:
„Jeśli ktoś mówi, że można osiągnąć zbawienie przez przynależność do gmin protestanckich lub innych sekt heretyckich – niech będzie wyklęty!”
Stąd też promowanie ideologii wielości równouprawnionych dróg do Boga jest sprzeczne zarówno z Ewangelią jak ze zdrowym rozsądkiem teologicznym (sensus fidei catholicae integrae: pełny sens katolickiej wiary).
Zacieranie różnicy pomiędzy kultem katolickim a herezją luterańską
Z punktu widzenia sedewakantystycznej analizy najważniejsze pozostaje przypomnienie fundamentalnej różnicy między Mszą Świętą sprawowaną in persona Christi przez kapłanów posiadających sukcesję apostolską a nabożeństwami protestanckimi oderwanymi od Ofiary Krzyża.
Dzwon wykorzystywany podczas luterskich spotkań modlitewnych nie wyraża chwały Bożej według porządku ustanowionego przez Boga samego; przeciwnie – staje się narzędziem upowszechniania publicznych błędów przeciwko wierze (negacji sakramentów, prymatu Piotra itd.).
Taka współpraca godzi ponadto w cześć oddawaną Najświętszej Marji Pannie oraz kult świętych zakazany u luteran; jej pośrednictwo zostało wszak dogmatycznie ogłoszone już na Soborze Efeskim (431 r.), gdzie Matka Boga nazwana została Theotokos właśnie przeciw tym tezom protestantyzmu.
Spojrzenie statystyczne: społeczne skutki takiego relatywizmu
Na płaszczyźnie społecznej skutkiem podobnych inicjatyw jest systematyczny spadek rozumienia wiary u laikatu oraz zanikanie tożsamości katolickiej nowych pokoleń na Górnym Śląsku i poza nim.
Analizy ilościowe wykazują dramatyczny spadek liczby konwersji protestantów na łono Kościoła choćby wskutek oficjalnego poparcia pseudo-braterskich kontaktów zamiast prowadzenia misji ad extra.
Równocześnie dane jakościowe potwierdzają postępującą dezorientację moralną młodzieży wynikającą ze stałego zestawiania autentycznej Wiary Katolickiej z jej podróbkami występującymi pod szyldem „chrześcijańskich wartości”.
Statystyki wskazują również regularny odpływ wiernych ze struktur posoborowych ku sektom neoprotestanckim lub ruchom sekularystycznym tam, gdzie zabrakło jasnego nauczania o konieczności trwania przy integralnym depozycie wiary dla osiągnięcia życia wiecznego (dane te m.in. prezentowane są cyklicznie przez międzynarodowe instytuty badające demografię wyznań chrześcijańskich.)
Kwestia społeczna: prawa Boże ponad prawa człowieka
Opisywane wydarzenie promuje logikę typową dla ideologii modernistycznych — gdzie roszczeniowo pojmowane prawa człowieka mają przeważyć nad prawami Bożymi zapisanymi explicite już choćby w Dekalogu (*non habebis deos alienos coram me* – Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną).
Uroczyste przekazanie dzwonu pod egidą urzędu reprezentującego dawniej autorytet kościelny pokazuje rewolucyjny przewrót polegający na zamienieniu panowania społecznego Chrystusa Króla na świecki dialog tolerancji między religiami; tymczasem każda próba usprawiedliwienia takich działań argumentacją humanistyczną musi zostać odrzucona per se — bowiem Bóg żąda czci oddanej sobie według Jego własnych przykazań.
Rezultatem takich działań jest utwardzenie ludzi trwających poza Kościołem Katolickim ich własnym złudzeniu bezpieczeństwa duchowego — co już samo stanowi poważne zagrożenie dla ich duszy („Ktokolwiek by chciał być zbawiony musi przede wszystkim trzymać się wiary katolickiej…” Atanazy Aleksandryjski).
Zakończenie krytyczne:
Wydarzenia takie jak opisane przekazanie dzwonu ukazują jaskrawo klęskę posoborowej hierarchii polskiej wobec zadania zachowania czystości depozytu wiary — kompromitując rolę metropolii górnośląskiej jako bastionu polsko-katolickiego dziedzictwa.
Nie sposób znaleźć tu ani śladu troski o zbawienie dusz powierzonych pasterzom ani ducha misyjnego właściwego czasom kontrreformacji czy heroicznej pracy kapłańskiej minionych pokoleń.
Jedyne właściwe stanowisko przed Bogiem to powrotne głoszenie konieczności wyrzeczenia się błędów heretyków oraz modlitwy o ich pojednanie z jednym owczarniem Chrystusa — nigdy zaś sztuczna celebracja pluralizmu religijnego pod pozorem braterskiej uprzejmości!
Za artykułem: (ekumenizm.wiara.pl) Katowice. Archidiecezja przekazała nowy dzwon miejscowej wspólnocie ewangelickiej
Data artykułu: 30.03.2025
