Portal KAI (16 maja 2025) relacjonuje przebieg spotkania Zespołu Bilateralnego Katolicko-Prawosławnego odbywającego się w Warszawie, prowadzonego przez „bp” Adama Baba i „abp” Abla. Główne tematy to redukcja godzin katechezy w szkołach publicznych, funkcjonowanie Funduszu Kościelnego oraz postępująca sekularyzacja. Zapowiedziano także poruszanie kwestii małżeństw mieszanych i chrztów z udziałem osób z różnych wyznań chrześcijańskich. W artykule pobrzmiewa nieustanny ton troski o „wartości chrześcijańskie”, duchowość młodzieży oraz o obecność religii w życiu społecznym, jednak całość wpisuje się w posoborowy kurs ekumenizmu i marginalizacji integralnej prawdy katolickiej. Warto przyjrzeć się temu spotkaniu krytycznie z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie; bowiem taka forma dialogu prowadzi do rozmiękczania doktryny i fałszywego stawiania na jednej płaszczyźnie Kościoła Katolickiego ze schizmatycką wspólnotą prawosławną.

Pozorna troska o katechezę – demontaż autorytetu Kościoła

Redukcja godzin katechezy szkolnej przedstawiona została jako „szkodliwa społecznie”. Jednakże już sama obecność lekcji religii w systemie państwowym jest daleka od modelu nauczania wiary, jaki obowiązuje według magisterium sprzed 1958 roku. Katechizacja była zawsze zadaniem rodziny, parafii i kapłana – pod ścisłą kontrolą hierarchii katolickiej, a nie świeckich urzędników czy programów edukacyjnych podporządkowanych państwu (por. Pius XI, encyklika Divini Illius Magistri). Pozostawienie katechezy na łasce decyzji politycznych czy negocjacji między różnymi wyznaniami dowodzi upadku pojmowania sakralności przekazu wiary.

Co więcej, uczestnictwo w takim forum bilateralnym legitymizuje stanowisko heretyckich nauk prawosławia jako rzekomo równorzędnych wobec jedynie prawdziwej wiary katolickiej – co jest radykalnie sprzeczne z dekretem papieskim Mortalium Animos Piusa XI: „Święta Jedność Wiary nie może być narażona na skażenie przez jakikolwiek kompromis”.

Fundusz Kościelny – zamiana prawa Bożego na żebraczą protezę państwa

Wspomniany Fundusz Kościelny jest sztucznym tworem powojennego reżimu komunistycznego będącym próbą rekompensaty za rabunek dóbr należących do Kościoła po roku 1945. Integralna teologia katolicka odrzuca wszelkie uzależnienie życia kościelnego od dotacji państwowych jako poniżające dla Mistycznego Ciała Chrystusa. Historia kanonizacji przed 1958 rokiem obfituje w ostrzeżenia przed ingerencją świeckiego zwierzchnictwa we własność kościelną oraz sprawy duszpasterskie (sensus stricte: bezpośrednia zależność od państwa przeczy zasadzie społecznego panowania Chrystusa Króla). Każda dyskusja nad utrzymaniem tego funduszu winna być prowadzona wyłącznie w kontekście restytucji pełnych praw majątkowych Kościoła oraz jego autonomii względem struktur cywilnych.

Wyraźny nacisk dwuznacznej „troski” o przetrwanie instytucji religijnych świadczy raczej o kapitulanctwie niż autentycznej obronie prawa Bożego.

Pseudotroska o wartości chrześcijańskie – faktyczna akceptacja pluralizmu religijnego

W opisie narastającej sekularyzacji mówi się o „poganizacji podważającej wartości chrześcijańskie i duchowość w życiu młodych ludzi”. Sama fraza „wartości chrześcijańskie” jest posoborowym eufemizmem pozbawionym ostrości doktrynalnej: zamiast walki o triumf jedynej Prawdy Objawionej poprzestaje się na bezsilnym lamentowaniu nad zanikiem bliżej nieokreślonego „ducha religijności”.

Z perspektywy sedewakantystycznej takie sformułowania są przejawem kapitulanctwa wobec laicyzacji: zapomina się bowiem, że pierwszym zadaniem nauczania kościelnego było nie tyle ratowanie statystyk uczestnictwa czy ochrony świadczeń socjalnych duchowieństwa, ile głoszenie konieczności nawrócenia narodów do Chrystusa Króla („Regnavit a ligno Deus” — Bóg króluje z drzewa [krzyża], hymn wielkopiątkowy).

Ekumeniczna herezja: małżeństwa mieszane i chrzest poza obrębem jednej wiary

Zapowiedź podejmowania tematów takich jak

Kwestie małżeństw wyznaniowo mieszanych i odpowiedzialności rodziców chrzestnych wywodzących się z różnych wyznań chrześcijańskich.

jest jaskrawym przykładem praktycznej aplikacji błędu ekumenizmu potępionego wielokrotnie przez papieży aż do Piusa XII (por. List Świętego Oficjum z 18 stycznia 1864 r., Quanta Cura).

Małżeństwo mieszane dopuszczane było historycznie tylko wyjątkowo (pod groźbą poważnych warunków), nigdy zaś nie mogło być przedstawiane jako normalna opcja duszpasterska! Co więcej, dawne prawo kanoniczne jednoznacznie zakazywało udziału świadków lub rodziców chrzestnych spoza kręgu wiernych pozostających we wspólnocie ze Stolicą Apostolską (CIC 1917 can. 765-796). Rozważanie tych zagadnień we wspólnych gremiach sugeruje akceptację zasady pluralizmu religijnego, który de facto neguje dogmat Extra Ecclesiam nulla salus („Poza Kościołem nie ma zbawienia”).

Podstawowe dokumenty Urzędu Nauczycielskiego sprzed 1958 roku wskazują jasno: wszelki kontakt liturgiczny lub sakramentalny z heretykami bądź schizmatykami oznacza występienie przeciwko jedności Ciała Mistycznego Chrystusa (por. Sobór Florencki; Satis Cognitum Leona XIII).

Bilateralne zespoły: instrument legalizacji fałszywego dialogu zamiast misji nawracania narodów

W całej relacji przebija duch współpracy ponad podziałami dogmatycznymi – co stanowi jawne zaprzeczenie sensowi misji apostolskiej nakazanej przez samego Zbawiciela ( Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody…). Tworzenie kolejnych zespołów bilateralnych służy dziś tylko zamazywaniu granicy pomiędzy Prawdą Objawioną a błędem; buduje fałszywe poczucie bezpieczeństwa kosztem zdrady zobowiązania danego u stóp Krzyża przez całe pokolenia męczenników i świętych Ojców.

Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie każda taka inicjatywa wymierzona jest przeciwko społecznej królewskości Chrystusa oraz nienaruszalności depozytu wiary przekazanego Apostołom — czego najdobitniejszym przykładem są dzisiejsze formalistyczne gesty wzajemnej uprzejmości bez wezwania do pokuty lub powrotu do Matki-Kościoła.

Zakończenie: iluzoryczne „dobro wspólne” czy pełnia Prawdy?

Cały komunikat Zespołu Bilateralnego utwierdza trwałą tendencję oswajania świata ze zdradą depozytu apostolskiego — poprzez retorykę troski o „chrześcijaństwo” oderwane od realiów łaski uświęcającej oraz konieczności przynależności do Jedynej Owczarni Chrystusowej.

Niepokoi szczególnie fakt poruszania tematów sakramentalnych (małżeństwo, chrzest) poza kontekstem jasnej przestrogi przed współudziałem w kulcie heretyków bądź schizmatyków — co wskazuje na zupełną utratę sensu misji ewangelizacyjnej zarówno przez stronę posoborową tzw. „katolików”, jak też oficjalne struktury prawosławia pozostające poza Łaską widzialną Ecclesiae Christi.

Ostatecznie należy stanowczo zanegować jakiekolwiek próby uzgadniania stanowisk moralno-doktrynalnych ze stronami stojącymi poza jednością Rzymu — albowiem tylko ta jedność gwarantuje zachowanie pełni depozytu Wiary według Tradycji niesfałszowanej nowinkarstwem XX wieku.