Portal KAI (12 czerwca 2025) relacjonuje o nowej inicjatywie Księży Marianów w licheńskim sanktuarium, skierowanej do młodzieży i rodzin. Festiwal „Licheń Młodych: NadzieJA” ma być jednodniowym spotkaniem, którego hasło budowane jest wokół gry słów „JA” – mającego oznaczać zarówno poszukiwanie własnej tożsamości przez młodego człowieka, jak i nawiązanie do Chrystusa jako źródła nadziei. W programie przewidziano m.in. konferencje, świadectwa medialnych osobistości oraz koncerty zespołów muzycznych. Liturgię zaplanowano z udziałem „biskupa” Grzegorza Suchodolskiego, a całość festiwalu ma odbyć się w duchu ogłoszonego przez „papieża” Franciszka Roku Jubileuszowego „Pielgrzymi nadziei”. Artykuł podkreśla otwartość wydarzenia, jego nowoczesną oprawę oraz akcent na integrację uczestników.

Trudno nie zauważyć, że ta inicjatywa stanowi modelowy przykład rozmywania katolickiej doktryny i praktyki pod pozorem „nowoczesnego duszpasterstwa”.

Indywidualizm zamiast chrystocentryzmu – relatywizacja przesłania Ewangelii

Już sama gra słów w haśle festiwalu – „JA”, które dla każdego może oznaczać coś innego: ja, który szukam sensu, lub JA Chrystus, który jest nadzieją – demaskuje zasadniczy błąd antropocentrycznego podejścia. Zamiast niezmiennego nauczania Kościoła o jedynym prawdziwym źródle nadziei – Jezusie Chrystusie jako Odkupicielu i Królu całego stworzenia (por. encyklika Quas Primas Piusa XI) – promuje się zrelatywizowaną narrację skupioną na subiektywnych przeżyciach i odkrywaniu własnego ja.

Tego typu indywidualistyczne podejście nie ma żadnych korzeni w integralnej wierze katolickiej sprzed 1958 roku. Ojciec święty Pius X ostrzegał już przed modernizmem jako syntezą wszystkich herezji, która polega właśnie na podporządkowywaniu prawdy Objawionej zmiennym potrzebom człowieka oraz relatywizowaniu jej treści (por. encyklika Pascendi Dominici Gregis). Sformułowania takie jak „ja szukam sensu”, czy nawet koncepcja odkrywania osobistej tożsamości kosztem obiektywnej prawdy o człowieku stworzonym na obraz Boga, są jawną kontynuacją błędów potępionych przez papieży Leona XIII, Piusa X i Piusa XII.

Pustka duchowa zamiast głoszenia Królestwa Bożego

Kolejne akapity artykułu eksponują elementy takie jak

w ramach tego projektu […] sprawowana jest Msza św. z homilią przygotowaną z myślą o młodych. Liturgię ubogacają zespoły muzyczne, a całości dopełniają spotkania, koncerty, podcasty i uwielbienia, poruszające tematy bliskie młodzieży.

To typowe przykłady liturgicznej rewolucji posoborowej: Msza święta redukowana do roli tła dla wydarzeń społeczno-rozrywkowych; muzyka świecka wkradająca się do przestrzeni sacrum; tematyka oderwana od dogmatycznego nauczania na rzecz psychologizacji wiary.

Nie znajdziemy tu niczego z autentycznej troski o dusze wyrażonej choćby w Motu Proprio Tra le Sollecitudini św. Piusa X zakazującym wszelkich nowinek muzycznych podczas liturgii czy licznych dokumentach soborów powszechnych podkreślających centralność ofiary Mszy Świętej jako uobecnienia Ofiary Krzyżowej Chrystusa.

Kult celebrytów zamiast przykładu świętości

Uderzająco symptomatyczne jest także zaproszenie do programu medialnych osobistości takich jak Filip Chajzer czy influencer Wojciech Czuba („Ślimak na pustyni”), których działalność daleka jest od wzorca wyznaczonego przez żywoty świętych lub pisma Doktorów Kościoła. Zamiast promować przykład wytrwałości w wierze według kanonu katolickiego (sensus stricte fidelium) prezentuje się świadectwa ludzi popularnych tylko ze względu na obecność w mediach społecznościowych.

To powielanie zgubnego modelu lansowanego przez antykościół po 1958 roku: zamiana ideału świętości na powierzchowną atrakcyjność medialną (spektakl bez treści dogmatycznej). Jan XXIII aż po obecnego Leona XIV konsekwentnie dewaluowali autorytet świętych na rzecz chwilowych „autorytetów” świeckich.

Zanik powagi liturgii i profanacja sacrum

Artykuł informuje także:

Szczególnym miejscem spotkania stanie się „Miejsce Słowa” – przestrzeń, w której Ewangelia spotka się z nowoczesnymi formami przekazu.

Jest to przejaw typowej dla posoborowia pogardy wobec Tradycji: Słowo Boże zostaje sprowadzone do poziomu jednego z wielu przekazów medialnych; nowoczesne formy mają zastąpić wiekową mądrość Kościoła wyrażoną w języku łacińskim i liturgii rzymskiej.

Dokumenty Kościoła sprzed 1958 roku stanowczo zakazywały podobnych eksperymentów (np. kanony Soboru Trydenckiego nt. Mszy św., a także Instrukcja Kongregacji Rytów De Musica Sacra), podkreślając obowiązek zachowania nienaruszalności rytu oraz powagi sakralnej przestrzeni.
Pod pretekstem dialogu ze światem forsuje się desakralizację miejsca kultu, oddając pole profanum elementom rozrywkowym i konsumpcyjnym.

Kompromitacja ideowa Roku Jubileuszowego według „papieża” Franciszka

Wszystko to dzieje się pod hasłem Roku Jubileuszowego „Pielgrzymi nadziei”, ogłoszonego przez „papieża” Franciszka (obecnie uzurpowane stanowisko przejął Leon XIV). Zamiast powrotu do źródeł objawionej wiary i autentycznej pokuty propaguje się humanistyczny optymizm oderwany od prymatu Boga oraz społecznego panowania Chrystusa.

Tego typu koncepcja jest całkowicie sprzeczna z nauką Papieża Piusa XI zawartą w encyklice Quas Primas: świat ma obowiązek uznać panowanie Chrystusa nie tylko duchowo, ale również społecznie – natomiast tu króluje raczej kult jednostki i psychologiczne samozadowolenie.
Widać tu również odejście od jednoznacznego nauczania Kościoła nt. pierwszeństwa praw Bożych ponad tzw. „prawa człowieka”, które są tu interpretowane według zmiennych nastrojów społecznych.

Prawdziwe zadanie duszpasterstwa młodzieży według nauki Kościoła sprzed 1958 roku

Integralna tradycja katolicka nakazuje jednoznacznie głosić prymat Boga we wszystkich aspektach życia ludzkiego oraz wychowywać młode pokolenia poprzez solidną katechezę dogmatyczną i sakramentalną dyscyplinę – nie zaś za pomocą atrakcyjnych eventów czy pustych sloganów.
Ojciec św. Pius XII przypominał wielokrotnie (por. przemówienie do Akcji Katolickiej), że wychowanie młodzieży musi opierać się o przekaz nienaruszonego depozytu wiary oraz formowanie sumień zgodnie z magisterium Kościoła.
Nie ma tu miejsca ani na dowolność interpretacyjną Ewangelii, ani na fałszywy ekumenizm czy demokratyzację struktur Kościoła.

Podsumowanie: kolejne ogniwo upadku autentycznego katolicyzmu pod wpływem posoborowego nowinkarstwa

Festiwal „Licheń Młodych: NadzieJA”, ukazany jako świeża forma duszpasterstwa młodzieży, stanowi de facto jeszcze jeden przykład destrukcji integralnej wiary katolickiej poprzez promowanie antropocentryzmu, psychologizacji życia duchowego oraz relatywizacji dogmatu.

Zamiast prowadzić młodzież ku nieskazitelności Tradycji katolickiej i autentycznej pobożności względem Najświętszego Sakramentu oraz Marji jako Pośredniczki wszelkich łask, proponuje im się spektakl emocjonalny bez fundamentu teologicznego.

Z perspektywy sedewakantystycznej tego rodzaju inicjatywy tylko pogłębiają kryzys autorytetu Kościoła oraz oddalają kolejne pokolenia od poznania jedynej Prawdy objawionej przez Chrystusa Króla.