Portal Fronda promuje subiektywny trend gallery art w urządzaniu wnętrz
Cytowany artykuł z portalu Fronda (4 czerwca 2025) prezentuje komercyjny opis tzw. stylu „gallery art” w aranżacji mieszkań. Prezentuje on tę konwencję jako sposób na wyrażanie indywidualizmu poprzez dobór dzieł sztuki, plakatów czy fotografii, podkreśla dekoracyjność oraz swobodę zestawień estetycznych – od abstrakcji po eklektyzm i boho – i zachęca do nabywania odpowiednich mebli oraz dodatków (m.in. ze sklepu Agata). Sugeruje, że każdy może nadać swojemu mieszkaniu niepowtarzalnego charakteru dzięki przemyślanym kompozycjom inspirowanym galerią sztuki.
Krytyczna ocena: Relatywizacja pojęcia piękna i usunięcie wymiaru nadprzyrodzonego
Przedstawiona wizja urządzania przestrzeni mieszkalnej jest całkowicie obca integralnemu nauczaniu katolickiemu sprzed 1958 roku, zarówno co do rozumienia piękna, jak i celu życia codziennego chrześcijanina. Artykuł stawia na pierwszym miejscu ekspresję jednostki oraz dowolność wyborów estetycznych („nie musisz mieć artystycznej duszy, by stworzyć zachwycającą przestrzeń”, „możesz wykorzystać ten trend, by wyrazić swoją osobowość”). W tej perspektywie zanika hierarchia wartości właściwa tradycyjnej cywilizacji chrześcijańskiej.
Chrześcijańskie pojmowanie sztuki opiera się na obiektywności piękna zakorzenionego w Bogu — Piotr Lombard mówił: „Pięknem jest to, co cieszy wzrok przez odpowiedni układ części”. Św. Tomasz z Akwinu wskazywał zaś jasno: głównym celem wszystkiego stworzonego jest oddanie chwały Bogu; sztuka ma służyć kontemplacji prawdy Bożej lub prowadzić ku niej (por. STh II-II q. 167). Praktyka ozdabiania domostw powinna być podporządkowana większej czci Boga i ułatwiać życie sakramentalne rodziny.
Tymczasem model gallery art sprowadza funkcję przedmiotów dekoracyjnych wyłącznie do „opowiadania historii mieszkańców”, a więc zamyka człowieka w doczesności i subiektywizmie: nie istnieje już żadna obiektywna miara estetyczna ani odniesienie do transcendencji. Odrzucone zostają wielowiekowe kanony harmonii znane chrześcijańskiej Europie — zamiast tego gloryfikuje się przypadkowość („galeria ścienna składająca się z abstrakcyjnych grafik lub monochromatycznych fotografii”), dysonans („obrazy w różnych stylach… są zestawiane z nietuzinkowymi meblami”) oraz efekciarstwo światła dla podbicia emocji teraźniejszości („punktowe światło… wydobycie walorów”).
Pustka duchowa współczesnych aranżacji wnętrz
Artykuł prezentuje postawę oderwaną od pokory wobec Stwórcy: nie wspomina o żadnym aspekcie religijnym wyposażenia domu (brak nawet aluzji do krucyfiksów czy obrazów Marji), ignorując fakt, że dom powinien być miejscem modlitwy rodzinnej oraz środowiskiem kształtowania cnót chrześcijańskich. W tym świetle należy przytoczyć nauczanie papieża Piusa XII zawarte choćby w encyklice „Mediator Dei”, gdzie przypomina on o potrzebie zachowania we wszelkich przejawach kultury ducha liturgicznego — także prywatnego otoczenia wiernych.
W miejsce tego artykuł oferuje konsumpcyjną pseudoduchowość stylizacji dostępnej każdemu „o każdej porze”, de facto redukując akt twórczy do kliknięcia na stronie sklepu internetowego (
Zaletą zamówienia mebli z dostawą jest przede wszystkim fakt… możesz przejrzeć asortyment wtedy, kiedy akurat masz czas.
). Estetyka zostaje pozbawiona misji wychowywania sumień; wdraża się natomiast logikę rynku podsuwającą nowe potrzeby oderwane od wiecznej Prawdy.
Wyparcie ładu naturalnego przez nowoczesny relatywizm estetyczny
Wskazana promocja eklektyzmu i mieszanki stylowej stanowi ilustrację szerszego procesu destrukcji ładu społecznego zapoczątkowanego przez rewolucję modernistyczną XX wieku — również we wnętrzarstwie przenosi ona zasadę arbitralności tam, gdzie wcześniej obowiązywały normy ustanowione przez Tradycję Kościoła Katolickiego. Papież Pius XI mocno ostrzegał przed wpływami modernizmu niszczącymi autorytet prawd wiary objawionych raz na zawsze („Mortalium animos”). Z kolei Leon XIII nauczał o konieczności podporządkowania wszystkich dziedzin życia panowaniu Chrystusa Króla („Annum Sacrum”) — dotyczy to także sfery domowej.
Promowana tu idea samorealizacji poprzez wystrój wnętrza wpisuje się natomiast bezpośrednio w agendę laicyzacji społeczeństwa kosztem prawa Bożego: nadrzędnością staje się gust jednostki ponad dobro wspólne rodziny czy narodu chrześcijańskiego jako organicznych całości związanych rytmem kalendarza liturgicznego i praktyką pobożności codziennej.
Spojrzenie integralnie katolickie – powrót do źródeł cywilizacji łacińskiej
Dla katolika wyznającego integralnie Wiarę oczywistym musi być powrót do klasycznej definicji dekoracyjności domu: centralne miejsce zajmuje krucyfiks lub ikona Matki Najświętszej {Marja}, otoczony(e) motywami przypominającymi o obecności Boga Ojca we wszystkich aspektach życia rodzinnego; obrazy świętych mają budować wzorce cnót heroicznych dla dzieci; wybór kolorystyki winien sprzyjać skupieniu podczas modlitwy Anioł Pański czy różańcowej; nie wolno hołdować chaotycznym zestawieniom bądź idolatrii własnych upodobań kosztem wiecznotrwałych reguł smaku formowanych przez Kościół jeszcze od czasów synodów starochrześcijańskich.
Dom winien być odbiciem porządku boskiego – tak nauczali ojcowie pustyni cytowani później przez św. Benedykta (“Ora et labora”), który zaleca umiarkowanie zarówno ilości przedmiotów jak ich jakości dla dobra wspólnoty – nigdy zaś dążenie do dominacji osobistej ekspresji nad pokornym życiem zgodnym z Ewangelią (“Kto chce pójść za Mną…”).
Aranżacja wnętrza nie jest polem dowolności lecz współuczestniczeniem w budowaniu Królestwa Chrystusowego już tu na ziemi; wszystko poza tym prowadzi ku bałamuctwu indywidualizmu będącemu jawnym skutkiem zerwania więzi ze Źródłem wszelkiego piękna – Bogiem Trójjedynym.
Za artykułem: (fronda.pl) Wnętrze w stylu gallery art: pomysły ze sklepu meblowego [Materiał promocyjny]
Data artykułu: 22.06.2025
