Portal PAP (4 czerwca 2025) relacjonuje, że naturalizowany obywatel amerykański Lirim Sylejmani został skazany na 10 lat pozbawienia wolności za walkę po stronie tzw. Państwa Islamskiego (IS) na Bliskim Wschodzie. Artykuł przedstawia historię Sylejmaniego, jego motywacje oraz szczegóły procesu i wyroku. Zwraca także uwagę na deklaracje prokuratury o zdecydowanej walce z terroryzmem i karaniu zdrady wobec państwa amerykańskiego. Jednocześnie tekst ukazuje kulisy działalności IS – w tym obietnice składane rekrutom oraz trudną rzeczywistość życia pod panowaniem tej organizacji.
Już pobieżna lektura wskazuje na poważne uproszczenia moralne i polityczne oraz całkowite pominięcie porządku wyższego niż świecki – nie dostrzega się tu prawdziwej przyczyny upadku ładu społecznego ani nie stawia pytań o autentyczne źródła radykalizmu, co wymaga głębokiej krytyki.
Iluzja świeckiego sądownictwa wobec zbrodni przeciwko porządkowi Bożemu
Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie, relacjonowany przypadek winien być rozpatrywany przede wszystkim w odniesieniu do prawa Bożego i ładu obiektywnego, a nie – jak sugeruje artykuł – wyłącznie w ramach świeckiego patriotyzmu czy lojalności wobec państwa narodowego. Ograniczenie całej sprawy do kontekstu „zdrady kraju” sensus stricte oraz walki z terroryzmem prowadzi do groźnej redukcji problemu: zapomina się, że wszelka zdrada wobec wspólnoty politycznej jest najpierw zdradą wobec Boga, którego panowanie nad światem zostało zadekretowane przez Chrystusa Króla.
Stąd też istotnym zaniedbaniem jest przemilczenie faktu, iż wszelkie ideologie radykalne i sekciarskie – takie jak IS – wyrastają tam, gdzie zanika głos autentycznej Ewangelii i znika porządek oparty o lex aeterna (prawo wieczne). Już św. Augustyn przestrzegał przed skutkami odejścia państw od prawdy objawionej: Remota itaque iustitia quid sunt regna nisi magna latrocinia? („Czymże są państwa bez sprawiedliwości, jeśli nie wielkimi bandami rozbójników?”). To odrzucenie społecznego panowania Chrystusa prowadzi do degeneracji życia publicznego i chaosu moralnego – czego skutkiem są właśnie takie dramaty.
Redukcja terroryzmu do kwestii proceduralnych i humanitarnych
Zatrważające jest ograniczenie analizy motywacji Sylejmaniego jedynie do poziomu ekonomiczno-emigracyjnego („IS obiecało im bezpłatne mieszkanie, prąd i wodę…”). Taki opis upraszcza całą kwestię radykalizacji religijnej oraz utraty sensu w społeczeństwach dotkniętych laicyzacją. Wbrew temu, co sugeruje przekaz medialny, to właśnie oderwanie porządku doczesnego od wiecznego otwiera drogę dla herezji, sekt i ruchów ekstremistycznych. Papież Pius XI nauczał jasno: „Chrystus powinien królować nie tylko nad jednostkami, lecz także nad społeczeństwami i narodami.” (Quas Primas). Gdzie tej zasady się nie uznaje, tam pojawia się miejsce dla fałszywych proroków.
Niepokojąca jest także relatywizacja odpowiedzialności: winą czyni się wyłącznie samych bojowników IS lub organizację jako taką; tymczasem milczy się o odpowiedzialności struktur społecznych oraz demoliberalnych rządów Zachodu za stworzenie duchowej pustki. Zdecydowanie brakuje tu głosu Ojców Kościoła przypominających, że bezprawie rodzi przemoc jako reakcję desperacką na nihilizm.
Pozorna surowość wyroków a faktyczny brak sprawiedliwości boskiej
Wyrok 10 lat więzienia komentowany jest triumfalistycznie przez prokurator Jeanine Ferris Pirro:
„Oskarżony spędzi dekadę w więzieniu, rozważając zdradę tego kraju.”
Tymczasem nie ma najmniejszego wspomnienia o potrzebie pokuty za grzech apostazji czy udziału w fałszywej religii islamskiej. Całość obraca się wokół interesu państwa amerykańskiego – nie zaś naprawienia obrazy wyrządzonej Bogu poprzez uczestnictwo w zbrodniczej sekcie.
W świetle nauczania Soboru Trydenckiego grzech apostazji czy udziału w kulcie fałszywego boga zasługuje na najcięższe potępienie; kara doczesna może mieć charakter prewencyjny, ale jej celem powinno być również przywrócenie ładu bożego poprzez akt żalu i wynagrodzenia.
Ponadto opisane mechanizmy karania mają charakter czysto pozytywistyczny – nie usuwają korzenia zła ani nie proponują autentycznego nawrócenia. Zamiast tego funkcjonuje logika „wykorzeniania wywrotowców”, która zamyka drogę do łaski chrześcijańskiej pokuty oraz przyjęcia prawdziwej wiary katolickiej.
Naiwność względem motywacji religijnych a społeczny nihilizm Zachodu
Kolejnym rażącym przeinaczeniem jest traktowanie deklaracji Sylejmaniego jako argumentu przeciwko samej organizacji IS:
„Każdy, kto myśli, że IS jest odpowiedzią na jego pytania, niech się lepiej zastanowi.”
Takie ostrzeżenia mają wymiar jedynie pragmatyczny: odstraszają kolejne osoby od rekrutowania się do sekty ze względu na warunki materialne lub klęskę projektu politycznego. Tymczasem zupełnie pominięto fakt zasadniczy: odejście od cywilizacji chrześcijańskiej pozostawia ludzi duchowo osamotnionych i bezbronnymi wobec każdego radykalizmu.
W analizie zabrakło stwierdzenia zgodnego z integralnym nauczaniem Kościoła katolickiego: tylko powrót społeczeństw pod sztandar Chrystusa Króla może stanowić trwałe remedium na wszelkie formy ekstremizmu religijnego bądź laickiego.
Zasada społecznego panowania Chrystusa a współczesne konflikty
Cytowany artykuł w żadnym fragmencie nie wykroczył poza ramy świeckiej narracji geopolitycznej i policyjno-sądowej. Nie poruszono kluczowych kwestii:
- Braku prymatu prawa Bożego nad prawem ludzkim.
- Faktycznej przyczyny dechrystianizacji Zachodu prowadzącej do duchowej pustki.
- Powszechnej relatywizacji winy moralnej oraz braku wezwania do pokuty.
- Niezdolności demokracji liberalnych do zapewnienia prawdziwego porządku społecznego.
Na margines zeszła również odpowiedzialność pseudo-duchowieństwa posoborowego za kompromitację Kościoła w oczach świata muzułmańskiego: ekumenizm i dialog międzyreligijny służą zamazywaniu różnicy pomiędzy jedyną prawdziwą religią katolicką a sektami heretyckimi czy pogańskimi – czego efektem jest globalny chaos duchowy.
Konieczne wezwanie do skruchy i restauracji ładu katolickiego
Odpowiedzią na przestępstwo podobne jak opisane powinno być przede wszystkim głoszenie prawdy Ewangelii: uczestnictwo w islamistycznym radykalizmie to grzech ciężki przeciwko pierwszemu przykazaniu oraz przeciwko świętemu Kościołowi Chrystusa. Kara więzienia sama w sobie nie wystarczy ani jako środek prewencyjny ani naprawczy; konieczna byłaby publiczna pokuta oraz wezwanie do powrotu pod berło Króla królów. Jak pisał św. Pius X: Instaurare omnia in Christo („Odnowić wszystko w Chrystusie”).
Podsumowując: całość przekazu medialnego ukierunkowana została na afirmację mechanizmów świeckich państw Zachodu przy całkowitym ignorowaniu zasad ładu bożego oraz społecznej misji Kościoła katolickiego sprzed 1958 roku. To symptom szerszego kryzysu cywilizacyjnego wynikającego z fałszywej autonomii sfery politycznej względem Boga.
Za artykułem: (religie.wiara.pl) 10 lat więzienia za walkę w szeregach Państwa Islamskiego
Data artykułu: 04.06.2025
