Portal Vaticannews.va (22 kwietnia 2025) informuje o żydowskich pielgrzymkach chasydów do grobu cadyka Chaima Halberstama w Nowym Sączu, podkreślając zarówno utrudnienia komunikacyjne związane z napływem wiernych, jak i znaczenie duchowe tego wydarzenia dla społeczności chasydzkiej. W artykule przedstawiono sylwetkę Halberstama jako wybitnego przywódcy XIX-wiecznego chasydyzmu, opisano tradycję składania karteczek z prośbami (kwitłech) oraz zaakcentowano wyjątkowy charakter tegorocznych obchodów z racji na zbieżność żydowskiego Pesach i chrześcijańskiej Wielkanocy. Zaprezentowano również komentarz s. Eliany Kuryło CB sugerujący duchową głębię obu świąt. Tekst przywołuje odrodzenie kultu cadyka po okresie PRL-u i Holokaustu oraz jego trwanie jako elementu tożsamości religijnej Żydów. Artykuł relatywizuje centralność porządku katolickiego w przestrzeni publicznej i ukazuje współistnienie różnych kultów religijnych bez odniesienia do prawdziwego panowania Chrystusa nad społeczeństwami.

Kult niechrześcijański i publiczny wyraz jego obecności

Analizując artykuł z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie, uderza przede wszystkim bezrefleksyjne afirmowanie masowych praktyk religijnych judaizmu w przestrzeni publicznej dawnej ziemi chrześcijańskiej. Autorzy tekstu przedstawiają organizację i przebieg żydowskich obchodów jako wydarzenie o niemal neutralnym lub pozytywnym znaczeniu kulturowym, nie wskazując jednak na sprzeczność tych praktyk z jedyną prawdziwą religią. Tymczasem nauczanie Kościoła zawsze rozróżniało pomiędzy tolerancją ze względów pokojowych a aprobatą bądź propagowaniem obcych kultów.

„Chasydzi z całego świata pielgrzymują do grobu cadyka Chaima Halberstama.”

Z punktu widzenia tradycyjnej teologii katolickiej takie wydarzenie jest przejawem publicznego wyrażenia błędu religijnego. Święty Pius X nauczał jasno: Sitis fidei catholicae propugnatores („Bądźcie obrońcami wiary katolickiej”), co domaga się sprzeciwu wobec upubliczniania innych kultów tam, gdzie winno królować imię Chrystusa. Katechizm Piusa X wskazuje: „Religja prawdziwa jest tylko jedna – ta ustanowiona przez Jezusa Chrystusa”. Każda forma relatywizacji tej prawdy stanowi zdradę zasadniczych fundamentów cywilizacji chrześcijańskiej.

Pesach i Wielkanoc – fałszywa symetria

W artykule pojawia się sugestia rzekomego pokrewieństwa duchowego między żydowskim Pesach a Wielkanocą chrześcijańską:

„Wielkanoc w Kościele łacińskim przypada w tym samym czasie co żydowska Pascha… Pascha to odkrywanie, jak paschalna wieczerza staje się konkretnym doświadczeniem historii zbawienia…”

Tego typu narracje prowadzą do nieuprawnionych uproszczeń i rozmycia granic dogmatycznych: *Pascha* Izraela była jedynie figurą przyszłego Odkupienia dokonanego przez Chrystusa; po Jego Męce rytuały judaistyczne straciły wszelkie znaczenie zbawcze. Św. Tomasz z Akwinu jasno nauczał: „Znak przestaje obowiązywać wraz z nadejściem rzeczy oznaczonej” (Sacramenta veteris legis cessaverunt adveniente veritate). Próba stawiania znaku równości między świętem, które jest wyznaniem niewiary w Mesjasza, a Zmartwychwstaniem Pańskim stanowi zamazanie sensus stricte dogmatu o jedyności Kościoła i konieczności przylgnięcia do Chrystusa dla zbawienia.

Kwestia tzw. dialogu religijnego – pułapki ekumenizmu

Artykuł daje wyraz współczesnemu duchowi posoborowej „otwartości”, który w świetle integralnej wiary katolickiej jawi się jako poważny błąd:

„Nowy Sącz stanie się dla wielu chasydów miejscem szczególnego znaczenia.”

Jest to manifestacja de facto rezygnacji z zasady społecznego panowania Chrystusa Króla (encyklika *Quas Primas*, Pius XI). Tolerancja wobec innych wyznań wynikać może jedynie z konieczności (summa necessitas), lecz nie wolno jej utożsamiać ze współuczestnictwem czy afirmacją. Papież Grzegorz XVI potępiał wolność kultu jako „szkodliwy przesąd” (Mirari Vos): „Niech nikt nie sądzi, że ta wolność (…) ma być zatwierdzona na równi z prawem Bożym”.

Prawa Boże ponad tzw. „prawami człowieka”

Cytowany tekst odwołuje się do utrudnień komunikacyjnych wynikających z masowego udziału chasydów w uroczystościach:

„Urząd Miasta Nowego Sącza apeluje do kierowców o wcześniejsze planowanie tras przejazdu…”

Pokazuje to faktyczne podporządkowanie porządku publicznego wymogom obcego kultu. Z perspektywy sedewakantystycznej godne ubolewania jest podporządkowywanie prawa cywilnego wymaganiom manifestacji niekatolickich, podczas gdy jeszcze przed kilkudziesięciu laty porządek państwowy miał za zadanie strzec społecznego panowania naszego Pana Jezusa Chrystusa (por. Leon XIII, *Immortale Dei*).

Kult jednostki rabinicznej kontra nauka Kościoła o świętości

Opis tradycji odwiedzania grobu cadyka Halberstama ma charakter hagiograficzny:

„Grób cadyka Halberstama… co roku przyciąga setki pielgrzymów… Modląc się składają oni karteczki z prośbami – tzw. kwitłech…”

W świetle nauki katolickiej wszelkie formy „modlitw” czy praktyk religijnych wokół postaci, które odrzuciły Mesjasza Jezusa Chrystusa i Jego Kościół, są bez wartości wobec Boga – a nawet mogą być uznane za formę zabobonu lub *superstitio*. Kult świętych w Kościele katolickim opiera się na uznaniu ich cnót heroicznych i przynależności do Mistycznego Ciała Chrystusa; natomiast judaistyczny kult cadyków jest głęboko sprzeczny zarówno teologicznie jak i historycznie ze świadectwem Ewangelii.

Błędy narracji historycznej – przemilczenia artykułu

Tekst gloryfikuje postać rabina Halberstama oraz ciągłość dziedzictwa Sanz, nie wspominając ani słowem o fakcie, iż istotą jego nauk było odrzucenie Osoby naszego Pana Jezusa Chrystusa oraz zwalczanie chrześcijaństwa wśród Żydów Galicji XIX wieku.

Brakuje także refleksji nad tym, iż wszelki powrót do dawnych obcych zwyczajów po II wojnie światowej czy okresie PRL-u możliwy był tylko dzięki postępującemu odchodzeniu Polski od zasad porządku katolickiego oraz wpływom posoborowej polityki ekumenicznej i laicyzacyjnej.

Zacieranie tożsamości katolickiej – konsekwencje społeczne

Całość artykułu wpisuje się w nurt „pluralizmu religijnego”, który pod hasłem szacunku dla różnorodności faktycznie prowadzi do marginalizacji wiary katolickiej jako normatywnej podstawy życia społecznego dawnych krajów chrześcijańskich. Jest to realizacja ostrzeżeń papieskich sprzed 1958 roku przed indifferentismus religiosus: zamazywanie różnic doktrynalnych prowadzi narody ku utracie łaski i błogosławieństwa Bożego.

Prawda objawiona a współczesna propaganda ekumenizmu

Podsumowując: prezentowany artykuł jest przykładem typowej propagandy pluralistyczno-ekumenicznej antykościoła posoborowego; stawia na równym poziomie praktyki Starego Zakonu odrzucone przez Boga po Odkupieniu oraz najwyższe Misterium Paschalne Nowego Przymierza – Mękę i Zmartwychwstanie naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Kościół integralny zawsze nauczał: „Poza Kościołem nie ma zbawienia” (Extra Ecclesiam nulla salus est) – Sobór Florencki, Sobór Laterański IV oraz potwierdzone magisterium aż do Piusa XII inclusive.

Pseudo-harmonia wielokulturowa lansowana przez artykuł nie prowadzi do pokoju ani prawdziwej wolności duchowej; przeciwnie: utwierdza ludzi w błędzie religijnym oraz spycha Ewangelię do roli jednej z wielu ofert światopoglądowych.

Warto zauważyć raz jeszcze: wszelka relatywizacja świąt Zmartwychwstania Pańskiego poprzez ich zestawianie ze świętami judaistycznymi jest wewnętrznie sprzeczna zarówno teologicznie jak i historycznie; prowadzi do osłabienia sensus catholicus całych społeczeństw.

(Omnis honor et gloria soli Deo per Iesum Christum in Ecclesia sancta eius in saecula saeculorum — Wszelka cześć i chwała tylko Bogu przez Jezusa Chrystusa w Jego świętym Kościele na wieki wieków.)