Portal PAP (28 kwietnia 2025) relacjonuje wizytę patriarchy („papieża”) Koptyjskiego Kościoła Ortodoksyjnego Tawadrosa II w Polsce. Duchowny podkreśla szczególną więź z „papieżem” Franciszkiem, którego określa jako „prawdziwego człowieka Boga”, wspomina inicjatywę ustanowienia Dnia Przyjaźni Koptyjsko-Katolickiej, a także wyraża żal po śmierci tegoż zwierzchnika posoborowego Watykanu. W artykule wyeksponowano spotkania ekumeniczne, wspólne modlitwy oraz wpisanie męczenników koptyjskich do Martyrologium Rzymskiego. Akcentowane jest także pragnienie Tawadrosa II budowania „jedności chrześcijaństwa” i współpraca między wyznaniami.

Trudno nie zauważyć, iż całość przekazu jawnie promuje ideologię ekumenizmu i nowoczesnego rozumienia chrześcijaństwa wbrew odwiecznej nauce katolickiej — co wymaga stanowczej krytyki integralnej wiary katolickiej.

Promocja fałszywej jedności zamiast obrony niezmienności depozytu wiary

W centralnym miejscu przekazu znajduje się narracja o głębokiej zażyłości duchowej pomiędzy patriarchą Tawadrosem II a zmarłym „papieżem” Franciszkiem, opisana m.in. słowami: „Znalazłem w nim prawdziwego człowieka Boga”. Ta deklaracja nie tylko przekracza granice uprzejmości dyplomatycznej — staje się de facto apoteozą osoby stojącej na czele posoborowego anty-kościoła, który od czasów Jana XXIII konsekwentnie porzuca dogmatyczną tożsamość katolicką na rzecz pluralistycznej religii synkretycznej.

Cytowany artykuł całkowicie ignoruje sensus stricte tradycji apostolskiej: jedyny prawdziwy Kościół Chrystusowy istnieje tam, gdzie trwa nieprzerwana sukcesja apostolska połączona z integralnym depozytem wiary (Pius IX, Syllabus Errorum; Leon XIII, Satis Cognitum). Wyrażenia typu „przyjaźń Koptyjsko-Katolicka”, czy dążenie do „jedności chrześcijaństwa” poza powrotem odłączonych do Kościoła katolickiego są doktrynalnie puste i prowadzą do relatywizacji Objawienia.

Kościół zawsze nauczał: extra Ecclesiam nulla salus („poza Kościołem nie ma zbawienia”; Cyprian z Kartaginy), przy czym owym Kościołem jest ten oparty na widzialnym fundamencie Piotra i jego następców sprawujących rzeczywistą władzę kluczy przed 1958 rokiem. Wszelkie próby uznania równorzędności innych wyznań chrześcijańskich lub doceniania ich „duchowości”, bez wezwania do powrotu do pełni Prawdy, są zdradą misji ewangelizacyjnej nakazanej przez Zbawiciela: Euntes ergo docete omnes gentes… docentes eos servare omnia quaecumque mandavi vobis. (Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody… ucząc je zachowywać wszystko, co wam przykazałem).

Niestety cytowany artykuł eksponuje pozytywne emocje wobec samych gestów ekumenicznych oraz traktuje je jako rzekome osiągnięcia współczesnego chrześcijaństwa — podczas gdy faktycznie są dowodem szeroko zakrojonego odstępstwa.

Mistyfikacja Martyrologium Rzymskiego i profanacja kalendarza liturgicznego

Szczególnie rażące jest umieszczenie męczenników koptyjskich we wspomnieniu liturgicznym – jak podkreślono:

Wpisaniu 21 męczenników koptyjskich do Martyrologium Rzymskiego…

Taka praktyka stoi w jawnej sprzeczności z sensus ecclesiae tradycyjnego Martyrologium Romanum – które zawiera imiona świętych potwierdzonych publicznym kultem przez Stolicę Apostolską oraz uznanych heroiczność cnót według beatyfikacji/kanonizacji poprzedników Piusa XII.

Osoby ochrzczone poza jedynym prawdziwym Kościołem mogą otrzymać łaskę męczeństwa (per modum votum Ecclesiae) wyłącznie jako wyjątek znany Bogu; jednak publiczne umieszczanie ich wewnątrz oficjalnych obrzędów katolickich to otwarte zamazywanie różnic dogmatycznych i popieranie teologii komunii potępionej już przez papieży Grzegorza XVI czy Piusa XI (Mortalium Animos). Tego typu działania podważają samo rozumienie świętości — czyniąc ją efektem przynależności do ogólnie pojmowanego „chrześcijaństwa”, a nie skutkiem trwania w widzialnym Ciele Mistycznym Chrystusa.

Kultywowanie ekumenizmu – herezja przeciw społecznej królewskości Chrystusa

Podnoszone przez patriarchę hasło wspólnej modlitwy oraz wychwalanie roli Franciszka jako promotora „jedności” to klasyczny przykład modernistycznej herezji potępionej jednoznacznie przez Piusa XI:

Nie można odnosić się z pobłażaniem wobec błędnych poglądów lub akceptować urojoną równość sekt – bowiem prawda objawiona została powierzona tylko jednej owczarni.

(Mortalium Animos, tłum.: Nie wolno dopuścić błędnych poglądów ani fałszu równości sekt – bo objawienie powierzono tylko jednej owczarni.)

Każda forma dialogu pozbawiona jasnego wezwania do pokuty oraz konwersji na łono jedynego Kościoła jest zdradą misyjnej odpowiedzialności biskupiej (Pascendi Dominici Gregis) oraz zamianą Królestwa Bożego na bezzębny klub humanitarno-religijny.

Kontekst spotkań z prezydentem Polski czy polskim klerem ukazuje triumf posoborowej mentalności politycznych aliansów nad Boską misją podporządkowania narodów panowaniu Chrystusa (Iesu Christi Regis universorum societatem humanae subdere deberet., encyklika Quas Primas). Brakuje tu jednoznacznie sformułowanego postulatu przywrócenia porządku społecznego zgodnie z prawami Bożymi — zamiast tego promuje się bezpieczne frazesy o tolerancji i współistnieniu religii.

Zacieranie różnic doktrynalnych – relatywizm dogmatyczny jako nowa norma?

Artykuł sugeruje neutralność lub wręcz aprobatę dla istnienia różnych kościołów oddzielonych od Rzymu: cytowana informacja historyczna o rozłamie chalcedońskim przedstawiana jest bez oceny dramatyzmu tej schizmy:

Spory teologiczne i brak porozumienia podczas soboru chalcedońskiego (…) spowodowały odłączenie kilku wschodnich Kościołów…

Brak nawet sygnalizacji prymatu Stolicy Apostolskiej nad każdym innym kościelnym zrzeszeniem — choć tak uczyli jednogłośnie Ojcowie pierwszych wieków („Gdzie Piotr tam Kościół”, św. Ambroży), a wszelkie odejście od tej zasady uznano za najcięższą winę przeciwko una sancta Ecclesia catholica et apostolica.

Ponadto opis zachodnioposoborowego Watykanu sprowadza rolę Papieża do symboliczno-historycznej funkcji reprezentanta państwowego lub charyzmatycznego lidera uniwersalizmu religijnego… To postawa całkowicie sprzeczna ze świadectwem kanonicznym Tradycji.

Kult jednostki posoborowej zamiast kultu Jezusa Chrystusa Króla!

Mówiąc o Franciszku jako kimś kto stał się „symbolem historii Kościoła”, patriarcha promuje typowo modernistyczny kult osobowości oderwany od urzędu piotrowego określonego przez Chrystusa:
(Papież Franciszek) stał się symbolem w historii Kościoła…
To wypaczenie urzędu nauczycielskiego — Papież nigdy nie był powoływany by być symbolem ludzkich aspiracji czy globalnych trendów (!), lecz strażnikiem depositum fidei aż po kres czasu.

Ten sam sposób myślenia przenika strukturę dzisiejszego światopoglądu laicyzowanych społeczeństw Zachodu: aplauz dla dialogu międzyreligijnego idzie ręka w rękę ze stopniowym wygaszaniem ducha misyjno-apostolskiego — wskutek czego ginie sens ofiary Mszy Świętej oraz konieczność osobistego wyrzeczenia dla zbawienia duszy.

Obrona wiary wymaga jednoznacznej postawy wobec herezji!

Analiza ilościowa globalnych trendów potwierdza regresję praktyk sakramentalnych tam gdzie dominuje ekumenizm i doktrynalny liberalizm: liczba konwersji maleje lawinowo zarówno w Europie jak też na Bliskim Wschodzie (porównaj statystyki Vatican Statistical Yearbook sprzed 1958 r., dzisiejsze dane GUS/ONZ/Pew Research Center).

Z kolei jakościowa analiza wypowiedzi hierarchicznych pokazuje niemal zupełny brak zainteresowania problematyką grzechu ciężkiego czy wiecznych kar piekielnych; dominuje mglista retoryka pojednania wokół wartości „ludzkich”. Wszystkie te symptomy wskazują na krystalizację nowej religii humanitarnych ideałów zastępujących żywy akt oddania Jezusowi Chrystusowi królującemu nad wszystkimi narodami świata według Jego prawa (por. encyklika Quas Primas).

Summa summarum obecna linia medialna forsowana przez portale takie jak PAP stanowi kontynuację kursu apostazji zapoczątkowanej po roku 1958 pod wpływem destrukcyjnych reformatorów, których celem było stworzenie powszechnej federacji religijnej antypapieży Jana XXIII-Leona XIV zamiast Mistycznego Ciała Chrystusa prowadzonego Duchem Świętym aż po kres czasów zgodnie ze słowami Zbawiciela: Celebrare unum esse corpus et unus spiritus sicut vocati estis in una spe vocationis vestrae. (Efezjan 4,4; tł.: Jedno ciało jesteście i jeden duch tak jak też zostaliście powołani ku jednej nadziei waszego powołania.)

Końcowo należy jednoznacznie stwierdzić: każda promocja tzw. dialogowych przedsięwzięć ekumenicznych wynaturza istotną misję głoszenia Ewangelii wszystkim narodom poprzez jasne nauczanie o potrzebie wejścia na drogę pokuty ku integralnemu przylgnięciu do jednej owczarni; natomiast gloryfikacje osób stojących na czele struktury posoborowej winny być demaskowane jako zgubna idolatria w miejsce czci dla Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata.