Marsz dla Życia i Rodziny jako wyraz sprzeciwu wobec antyrodzinnych tendencji społecznych
Portal eKAI (22 czerwca 2025) relacjonuje o zorganizowanym w Nowej Soli wydarzeniu, jakim był Marsz dla Życia i Rodziny. Uczestnicy rozpoczęli marsz Mszą św. pod przewodnictwem biskupa Pawła Sochy w kościele św. Antoniego, gdzie bp Socha akcentował wagę miłości Chrystusa jako fundamentu owocności małżeństwa oraz konieczność dawania publicznego świadectwa na rzecz życia rodzinnego. Wskazano na współczesne zagrożenia dla tradycyjnej rodziny, takie jak promocja aborcji czy legalizacja wszelkich form związków pozarodzinnych. Organizatorzy oraz uczestnicy deklarowali pozytywną motywację marszu – obronę wartości życia i rodziny wobec spadku dzietności i osłabienia tej instytucji. Po marszu odbył się festyn oraz zbiórka na rzecz rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne.
Integralna perspektywa katolicka: Krytyczna ocena treści inicjatywy
Powyższe wydarzenie ukazuje pewien fragmentaryczny wysiłek społeczny służący ochronie naturalnego prawa do życia oraz promowania wartości rodzinnych, które od zawsze leżały u podstaw cywilizacji chrześcijańskiej. Jednak nawet tak pozytywna inicjatywa winna być oceniona poprzez pryzmat integralnie pojmowanej wiary katolickiej wyznawanej przed rewolucją posoborową.
Należy stwierdzić jednoznacznie: każde publiczne manifestowanie prawdy o nienaruszalności życia ludzkiego od poczęcia jest samo w sobie godne pochwały, jeśli realizowane jest zgodnie z duchem nauki Chrystusowej, a nie jedynie „pozytywnym świadectwem” rozumianym po świecku lub ekumenicznie.
Niepokojące są natomiast elementy artykułu świadczące o wpisywaniu się tej inicjatywy w klimat posoborowego kompromisu ze światem – „To nie jest marsz przeciwko czemuś, ale za życiem”. Podejście to zdradza typowo nowoczesny sposób myślenia: brak stanowczości potępienia grzechu publicznych działań wymierzonych w prawo Boże (aborcja, związki poza małżeństwem), a jedynie afirmacja ogólnej „pozytywności”.
Taka postawa pozostaje całkowicie sprzeczna z trwałym nauczaniem Kościoła katolickiego sprzed 1958 roku. Już Sobór Trydencki nauczał bez ogródek o obowiązku walki z błędem i zgorszeniem społecznym – nie tylko dawaniem przykładu czy modlitwą (kanony de Reformatione). Papież Pius XI w encyklice „Casti Connubii” przypomina jasno: małżeństwo ustanowił Bóg jako sakrament dla przekazywania życia wedle Jego praw; wszelka propaganda przeciw życiu czy rodzinie powinna być otwarcie zwalczana zarówno przez duchowieństwo jak wiernych świeckich.
Tymczasem cytowany tekst unika mocnej retoryki potępienia jawnej wojny ideologicznej prowadzonej przez siły laickie przeciwko rodzinie chrześcijańskiej. Zamiast tego dominuje język pojednania ze światem – czego wyrazem są sformułowania typu „Zło dobrem zwyciężaj”, używane dziś często do usprawiedliwiania milczenia wobec jawnego grzechu lub kompromisów moralnych.
Błędy teologiczne wynikające z ducha posoborowego
Warto zauważyć reinterpretację postawy samego Jezusa poprzez skupienie się na obrazie Chrystusa jako sługi zamiast Króla („Jezus umywający nogi pokazuje nam…”), co łatwo prowadzi do rozmycia prawdy o Jego suwerennym panowaniu nad całym społeczeństwem („Omnia instaurare in Christo”, św. Pius X). Integralna wiara katolicka nigdy nie redukowała osoby Zbawiciela do roli filantropa; przeciwnie – On przyszedł przywrócić zakon Boży we wszystkich dziedzinach życia jednostek i narodów.
Artykuły tego typu zupełnie pomijają kwestię Społecznego Królowania Chrystusa, czyli zasadniczego celu każdego ruchu pro-life mającego rzeczywistą skuteczność: podporządkowanie ustawodawstwa państwowego ewangelicznemu ładowi moralnemu (encyklika „Quas Primas”). Wszystkie połowiczne działania ograniczone są wtedy do nieskutecznego reagowania na symptomy choroby cywilizacyjnej zamiast usuwania jej przyczyn tkwiących w apostazji narodów od Boga-Człowieka.
Krytyczne zanegowanie obecnego modelu działań pro-life
Trudno też przeoczyć brak jednoznacznej krytyki tzw. „praw człowieka” tam gdzie stoją one jawnie w opozycji do praw Boskich — czyli tam gdzie dochodzi do uznania rzekomego prawa kobiety do decydowania o życiu dziecka nienarodzonego lub propagandy równouprawnienia układów niemoralnych względem sakramentalnego małżeństwa mężczyzny i niewiasty („non licet!”).
Brak radykalizmu wynika tu również z wpływu środowisk neokościelnych tolerujących pluralizm światopoglądowy nawet we własnym wnętrzu — co stanowi zaprzeczenie jednomyślności doktrynalnej nakazanej przez Tradycję Katolicką już od Soboru Nicejskiego (
„Wyznajemy jeden Kościół…”
). Dopuszczanie różnorodności interpretacji kwestii tak fundamentalnych jak ochrona życia daje pole fałszywej tolerancji prowadzącej ku relatywizacji dogmatycznej — efekt widoczny także podczas takich wydarzeń jak opisany marsz.
Podsumowanie integralne: Odnowa możliwa tylko przez powrót pod sztandar Chrystusa Króla
Marsze takie mogą budzić nadzieję tam gdzie zachowana zostaje autentyczna walka duchowa — nie tylko powierzchowna afirmacja dobra bez nazwiska przeciwnika (grzech strukturalny świata laickiego!). Dopiero radykalne głoszenie pełni Ewangelii wraz z żądaniem podporządkowania porządku społeczno-prawnego Dekalogowi może przynieść realną odbudowę rodziny chrześcijańskiej i cywilizacji łacińskiej.
Bez jasnego opowiedzenia się za jedyną prawdą Objawioną każda taka manifestacja pozostanie doraźną reakcją zamiast programem rzeczywistego triumfu Serca Jezusowego nad światem współczesnym.
Za artykułem: (ekai.pl) Nowa Sól: Kilkaset osób na Marszu dla Życia Rodziny
Data artykułu: 22.06.2025
