Portal eKAI relacjonuje wystąpienie „bp” Damiana Muskusa OFM podczas odpustu w Alwerni
Cytowany artykuł przedstawia uroczystość odpustową, której przewodniczył posoborowy „biskup pomocniczy” Damian Muskus OFM w sanktuarium Pana Jezusa Cierpiącego w Alwerni. W homilii akcentował on, że „Eucharystia prowadzi do człowieka”, a jej sens polega na dzieleniu się sobą jak chlebem, na solidarności, miłości i odpowiedzialności społecznej. Artykuł opisuje także lokalną tradycję procesji zwanej „Strzelanką”, związaną ze staropolskim zwyczajem wiwatowania na cześć Najświętszego Sakramentu.
Pseudoteologia posoborowa – wypaczenie sensu Eucharystii
Już sama teza przewodnia homilii – iż „Eucharystia prowadzi do człowieka” – jest sprzeczna z integralną doktryną katolicką. Zgodnie z niezmiennym nauczaniem Kościoła, Eucharystia stanowi Najświętszą Ofiarę Nowego Przymierza (por. Sobór Trydencki, Sesja XXII), która nie ma za cel doczesnego braterstwa ani budowania jedności ludzkiej rozumianej wyłącznie społecznie czy psychologicznie. Jest to ofiarowanie Bogu Ojcu Syna Bożego pod postaciami chleba i wina dla przebłagania za grzechy oraz uświęcenia wiernych.
W miejsce prawdy o istocie Mszy Świętej jako odnowienia bezkrwawej Ofiary Krzyża pojawia się nowinka: redefinicja sakramentu jako narzędzia wzmacniania więzi międzyludzkich. Takie ujęcie zaciera granice między sacrum a profanum i jest jawnym zerwaniem z Tradycją apostolską potwierdzoną przez Magisterium aż do śmierci Piusa XII.
Częściowe cytaty i parafrazy błędów homiletycznych
Przedstawiając Ewangelię rozmnożenia chleba jako
„historię o nas, o naszym głodzie… czy potrafimy dzielić się sobą jak chlebem”
, Muskus sprowadza cud Chrystusowy do przypowiastki pedagogicznej o altruizmie i samorealizacji wspólnotowej. Tymczasem Ojcowie Kościoła (np. św. Cyryl Jerozolimski) widzieli tu przede wszystkim symbol nadprzyrodzonego pokarmu życia wiecznego oraz zapowiedź realnej obecności Chrystusa pod postaciami konsekrowanymi.
Nauka katolicka nigdy nie utożsamiała łamania chleba jedynie ze społecznym gestem dzielenia się dobrami ziemskimi czy własnym życiem doczesnym (
„Trzeba dać się połamać jak chleb, by dobro między nami mogło się pomnażać”
). Taki sentymentalizm burzy proporcje misterium: ofiarność chrześcijańska płynie z łaski sakramentalnej przyjmowanej godnie po spełnieniu warunków (stan łaski uświęcającej), nie zaś z samego aktu psychologicznego lub deklaracji gotowości służby ludziom.
Prymat antropocentryzmu nad prymatem Boga – herezja skrajna wobec Magisterium przedsoborowego
Zgrozę budzi powtarzana teza:
– Żyjemy dzięki Eucharystii, gdy Ciało Chrystusa przekazujemy dalej… gdy stajemy się codzienną ofiarą miłości dla naszych sióstr i braci.
Takie sformułowanie sugeruje zastępowanie centralności Boga centralnością człowieka („solidarność”, „troska społeczna”), co jest całkowicie sprzeczne zarówno ze Skład Apostolskim („wierzę… w odpuszczenie grzechów”), jak też definicją Mszy Świętej zawartą choćby w Katechizmie św. Piusa X.
Eucharystię można rozumieć wyłącznie jako akt kultu oddawanego Trójjedynemu Bogu; wszelkie skutki społeczne są konsekwencją tejże adoracji – nigdy jej celem ani sensem samym w sobie.
Błędy dotyczące roli Kościoła oraz relacji wiernych względem wspólnoty
Wbrew twierdzeniom Muskusa:
– Kościół powołany jest do tego, by błogosławić, łamać i dawać.
Kościół został ustanowiony przez Chrystusa dla głoszenia Ewangelii nienaruszonej przez ducha czasu oraz administrowania sakramentami ku zbawieniu dusz według nakazu misyjnego: „Idźcie tedy… nauczajcie wszystkie narody…” (Mt 28). Twierdzenie o rzekomej współpracy uczniów na zasadzie partnerstwa (
„Oczekuje od nich zaufania i współpracy”
) wpisuje się w modernistyczny kolektywizm negujący hierarchiczną naturę Mistycznego Ciała Chrystusowego potwierdzoną dogmatycznie m.in. przez encykliki Leona XIII i Piusa XI („Mortalium animos”, „Quas primas”).
Podkreślając „pokorę słabych”, homilista redukuje cnoty heroiczne do uległości wobec świata; tymczasem autentyczne upodobnienie się do Baranka polega na tym, aby wraz z Nim cierpieć dla Boga według przykazań prawa naturalnego wyrażonych jasno już przez papieża Grzegorza Wielkiego: chrześcijanin ma dźwigać krzyż swych obowiązków stanu zgodnie z porządkiem Boskim.
Krytyczna ocena pseudo-wspólnotowych haseł przeciwko porządkowi moralnemu Objawienia
Apelując:
Błogosławmy się wzajemnie… by rosło dobro a nie kolejne podziały…
posoborowy „biskup” zapomina bądź świadomie pomija fakt konieczności jasnego opowiedzenia się po stronie prawdy Objawionej nawet za cenę konfliktu ze światem („Nie sądźcie… że przyszedłem przynieść pokój…” Mt 10). Jedność bez fundamentu wiary integralnej prowadzi zawsze ku relatywizacji dogmatu — to logika synkretyczna charakterystyczna dla religii luterańskiej lub humanizmu świeckiego.
Pod pretekstem troski o ubogich usiłuje on przesunąć akcenty liturgiczne tak dalece poza wymogi lex orandi (prawo modlitwy), że zanegowana zostaje rzeczywistość przeistoczenia oraz realna potrzeba czci wobec Najwyższego Majestatu Bożego obecnego substancjalnie pod postaciami eucharystycznymi.
Zacieranie różnicy między kapłaństwem urzędowym a powszechnym – protestantyzacja praktyk kościelnych
Zasadniczą rolę kapłaństwa urzędowego ograniczano tutaj niemal wyłącznie do animowania aktywizmu laikatowego („wszyscy mamy niewiele… jeśli jednak zwrócimy się do Jezusa… ta odrobina stanie się naszą siłą”). Nauka integralna naucza jasno: tylko kapłan ważnie wyświęcony mocą sukcesji apostolskiej sprawuje Mszę Świętą in persona Christi; świeccy mogą uczestniczyć duchowo poprzez modlitwę oraz przyjmowanie Komunii godnie po uprzednim oczyszczeniu duszy przez spowiedź sakramentalną.
Negowanie tej podstawowej prawdy prowadzi prostą drogą ku deformowaniu struktury Mistycznego Ciała — właśnie tak rodzą się sekty protestanckie dowartościowujące subiektywizm przeżyć ponad obiektywne działanie łaski ex opere operato.
Spojrzenie historyczne: dewaluacja tradycji liturgicznej poprzez lokalne obrzędy widowiskowe
Opis tzw. Strzelanki pokazuje typową tendencję środowisk posoborowych do powierzchowności rytualnej kosztem pogłębiania ducha żalu doskonałego za grzechy ciężkie przed przyjęciem Komunii Świętej.
Fetyszyzm wokół fajerwerków czy dawnych moździerzy ujmuje powagę Misterium Tremendum ofiary Mszy — czego wielokrotnie przestrzegali papież Benedykt XV czy Pius XII nawołując do zachowania umiaru we wszelkiej manifestacji religijno-ludowej mającej pierwszeństwo przed skupionym uczestnictwem we Mszy Wszechczasów celebrowanej zgodnie z Missale Romanum 1570-1962.
Nadużycia językowe służące zamazywaniu depozytu wiary katolickiej wyznawanej integralnie
Całość narracji artykułu przecina nuta egalitaryzmu będącego echem rewolucyjnych tez Vaticanum II:
- sprowadzanie tajemnicy Eucharystii jedynie do funkcji wspólnototwórczej;
- wypaczanie znaczenia Ofiary Odkupienia poprzez instrumentalizację dobroczynności;
- sugerowanie rzekomego równouprawnienia wszystkich uczestników liturgicznych niezależnie od ich dyspozycji duchowej.
Każda taka interpretacja stoi jawnie przeciw objawionej strukturze Kościoła walczącego ustanowionej przez samego Zbawiciela [„Ty jesteś Piotr…” – Mt 16], gdzie wszystko podporządkowane jest chwale Bożej – nie ludzkiemu komfortowi psychologicznemu czy doraźnym korzyściom socjalnym.
Na zakończenie warto przypomnieć słowa Papieża św. Piusa X:
„Nie pozwala nam milczeć sumienie Naszego apostolskiego urzędu wobec szerzących się błędów modernizmu (…). Nie wolno nikomu zmieniać raz danego depozytu wiary.”
Artykuły takie jak ten dokumentują niestety dalsze pogłębianie kryzysu doktrynalno-liturgicznego antykościoła posoborowego. Remedium pozostaje tylko powrót wszystkich ochrzczonych – laikatu i duchowieństwa – do pełni ortodoksji katolickiej wyznawanej integralnie według nauki Ojców Kościoła oraz papieskiego Magisterium sprzed roku 1958.
Za artykułem: (ekai.pl) Bp Muskus w Alwerni: Eucharystia prowadzi do człowieka
Data artykułu: 22.06.2025
