Portal PAP (28 kwietnia 2025) relacjonuje sprawę brutalnego zabójstwa, do jakiego doszło w meczecie we francuskim La Grand-Combe. Według doniesień, młody Francuz o nazwisku Oliver Hadzovic zamordował nożem Aboubakara Cissego pochodzącego z Mali, nagrywając przy tym umierającego i wykrzykując zniewagi pod adresem ofiary oraz islamu. Artykuł szeroko cytuje reakcje rodziny, adwokatów oraz polityków francuskich — szczególnie lewicowych — którzy domagają się zakwalifikowania sprawy jako aktu terroru na tle nienawiści religijnej. Komentatorzy zarzucają władzom podwójne standardy w traktowaniu przestępstw wobec muzułmanów i żydów; padają oskarżenia o islamofobię w społeczeństwie francuskim.

Już pobieżna lektura tekstu ujawnia fałszywe założenia współczesnej mentalności świeckiej, która instrumentalizuje tragedię dla celów politycznych i całkowicie pomija prawdziwy fundament ładu społecznego: prawo Boże i panowanie Jezusa Chrystusa nad narodami.

Relatywizacja moralności i fetyszyzacja praw człowieka

Narracja obecna w artykule jest typowym przykładem świeckiego humanizmu, który uznaje „prawa człowieka” za ostateczne kryterium dobra i zła. Zamiast odwołać się do Bożego porządku moralnego, autorzy – powtarzając głosy rodzin i polityków – skupiają się na kwestii rzekomej dyskryminacji oraz „podwójnych standardów” państwa laickiego. Pojawiają się oskarżenia o islamofobię, domaganie się działań prokuratury antyterrorystycznej i retoryka walki z „nienawiścią na tle religijnym”.

Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie takie rozumienie sprawiedliwości jest całkowicie wypaczone. Kościół zawsze nauczał, że najwyższym dobrem społeczności jest podporządkowanie się prawu Bożemu, a nie absolutyzacja wolności sumienia czy pluralizmu religijnego. Już papież Pius IX potępiał błędne poglądy liberalne stawiające prawa człowieka ponad prawa Boga („Quanta cura”, „Syllabus errorum”). Zbrodnia morderstwa pozostaje zawsze grzechem śmiertelnym przeciwko piątemu przykazaniu: „Nie zabijaj”, niezależnie od motywacji religijnej czy rasowej.

Nie istnieje żadna racja dla gloryfikowania pluralizmu religijnego lub budowania narracji ofiary wokół wyznania napadniętego. W porządku katolickim tylko jedna wiara ma prawo publicznie istnieć: wiara katolicka. Inne kulty – jak mahometanizm – mogą być tolerowane de facto ze względów praktycznych (por. Leon XIII), lecz nigdy nie należy im się ochrona czy promocja na równi z Kościołem Chrystusowym.

Instrumentalizacja zbrodni przez polityków lewicowych

Cytowany artykuł ukazuje także cyniczne wykorzystanie tragedii do prowadzenia walki ideologicznej przez środowiska komunistyczne i liberalne. Fabien Roussel z Partii Komunistycznej mówi o narastających aktach antyislamskich, czyniąc z nich argument przeciwko rzekomemu uprzywilejowaniu Żydów przez państwo francuskie. Takie podejście to czysta socjotechnika: rzeczywistość duchowa zostaje zredukowana do walki o interesy grupowe wedle zasad neomarksistowskiego konfliktu klas (tu: konflikt religii).

Kościół naucza jasno: wszelki ordo socialis powinien być podporządkowany jednemu królowaniu Chrystusa Króla (Regnum Christi socialiter constitutum). Przemilczanie tej zasady prowadzi do anarchii moralnej oraz chaosu społecznego obserwowanego dziś we Francji. Papież Pius XI w encyklice „Quas primas” przypominał: „Nie może być pokoju tam, gdzie odrzuca się panowanie Chrystusa”.

Pomylenie kategorii przestępstwa – terroryzm czy grzech?

Wielokrotnie powtarza się żądanie zakwalifikowania czynu jako aktu terrorystycznego oraz potępienia go przez ministra spraw wewnętrznych na miejscu tragedii. Tego rodzaju emocjonalna presja świadczy o zupełnym pomieszaniu pojęć prawnych i moralnych.

W świetle prawa naturalnego oraz Tradycji katolickiej każdy zamierzony mord jest aktem grzechu ciężkiego wołającego o pomstę do nieba (por. Katechizm Piusa X). Nie ma znaczenia czy ofiarą jest muzułmanin, chrześcijanin czy ateista – godność osoby ludzkiej wynika ze stworzenia na obraz Boga (Rdz 1,27), a nie przynależności konfesyjnej lub etnicznej.

Domaganie się specjalnych kategorii ochrony dla mahometan prowadzi de facto do wynoszenia fałszywych religii ponad ich faktyczny stan tolerancji cywilnej w społeczeństwie katolickim (sensus stricte). Przed 1958 rokiem Magisterium Kościoła nigdy nie uznawało islamu za równoprawny element życia publicznego; natomiast mord pozostaje zawsze potępiony jako pogwałcenie prawa Bożego.

Błędy laickiego humanitaryzmu i groźba samosądu

Warto zwrócić uwagę na przebijający się w artykule ton oczekiwania odwetu bądź odwetu symbolicznego („proszę postawić się na miejscu wyznawców islamu”, „każdego dnia realizuje się coraz bardziej podwójne standardy”). Taka retoryka prowadzi jedynie do eskalacji nienawiści społecznej oraz pogłębia zamęt moralny.

Integralna wiara katolicka nakazuje modlitwę za wszystkich grzeszników oraz stanowcze egzekwowanie sprawiedliwości wedle prawa Bożego – bez ulegania presji medialno-politycznej ani propagandzie emancypacyjnej różnych mniejszości religijnych. Obowiązek wymierzania kary należy do legalnych władz państwowych realizujących porządek katolicki – nie zaś do mediów czy samozwańczych aktywistów.

Zatracenie sensu misyjności Kościoła względem mahometanizmu

Artykuł stawia wyraźną granicę między dwiema cywilizacjami: laicką Europą hołdującą pluralizmowi a coraz liczniejszym środowiskiem islamskim domagającym się ochrony swoich praw kultowych. Zupełnie pominięta zostaje misyjna rola Kościoła katolickiego – obowiązek głoszenia Ewangelii wszystkim narodom zgodnie ze słowami Chrystusa (Ite missa est ad gentes omnes…).

Przed 1958 rokiem wszelkie relacje z mahometanami opierały się na zasadzie konieczności ich nawrócenia dla zbawienia duszy; żadna forma ekumenizmu czy równości religii nie była dopuszczalna (potwierdza to Sobór Florencki). Współczesny paradygmat dialogu międzyreligijnego jest sprzeczny z wiernością depozytowi wiary apostolskiej.

Podsumowanie: dramat laicyzacji zamiast ładu chrześcijańskiego

Opisywana tragedia odsłania pustkę duchową społeczeństw Zachodu oderwanych od korzeni chrześcijańskich. Podnoszenie alarmu wobec tzw. islamofobii służy tylko cementowaniu pluralizmu kultowego kosztem panowania Chrystusa Króla nad narodami (sensus stricte: veritas regit omnia – prawda rządzi wszystkim).
Zabójstwo pozostaje zawsze wielką nieprawością; jednak rozwiązaniem nie jest fetyszyzacja praw człowieka czy przyznawanie statusu ofiary ideologiom fałszywych religii, lecz powrót społeczeństw pod sztandar Królestwa Bożego i poszanowanie jedynie prawdziwej wiary objawionej przez Chrystusa.

Uwagi końcowe dotyczące śledztwa i reakcji władz świeckich

Z perspektywy sedewakantystycznej cała sytuacja ukazuje klęskę modelu republiki laickiej: upadek autorytetu państwa jako strażnika porządku moralnego oraz triumf ideologicznych nacisków mniejszości kosmopolitycznych nad zdrowym rozsądkiem oraz tradycją narodową. Każde morderstwo powinno być karane surowo według prawa naturalnego; natomiast budowanie narracji islamofobicznej jedynie utwardza społeczeństwo w błędach modernizmu potępionych przez Piusa X („Pascendi Dominici gregis”).

Tylko powrót do integralnie pojmowanego porządku katolickiego może zapewnić prawdziwy pokój społeczny – nie zaś kolejne kampanie medialne wokół rzekomych nierówności.