Opis wydarzenia
Portal Vaticannews.va informuje o decyzji Leona XIV, który podczas audiencji z „kard.” Marcello Semeraro, prefektem Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych, wyraził zgodę na promulgację dekretów uznających rzekome cuda za przyczyną Salvadora Valery Parry oraz męczeństwo ponad 170 osób i heroiczność cnót czterech innych Sług Bożych. Wskazuje się tu zarówno osoby duchowne (z diecezji Jaén i innych regionów Hiszpanii), jak i świeckich oraz zakonników zamordowanych podczas prześladowań w latach 1936–1945. Przedstawiono także nazwiska osób, którym przypisano tzw. heroiczną cnotę: Raffaela Mennelli, João Luiza Pozzobona, s. Teresy Tambelli SM oraz Anny Fulgidy Bartolacelli.
Krytyczna analiza z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie
1. Posoborowa redefinicja świętości – nieciągłość wobec Tradycji
Praktyka masowej beatyfikacji typowa dla struktur posoborowych jest oderwana od starożytnego rozumienia świętości w Kościele katolickim sprzed 1958 roku. Tradycyjna procedura kanonizacyjna przewidywała rygorystyczne badanie życia kandydata pod kątem nie tylko heroiczności cnót, ale także ortodoksji doktrynalnej oraz potwierdzonych cudów (zgodnych ze standardami przed-rewolucji liturgicznej). Jak uczy Papież Benedykt XIV („De Servorum Dei Beatificatione et Beatorum Canonizatione”, XVIII w.), każde odstępstwo od tej surowej normy rodziło zgorszenie wiernych i prowadziło do rozmycia pojęcia świętości.
Obecna praktyka ogłaszania setek „nowych błogosławionych” bez rzeczywistego dogłębnego procesu dowodowego świadczy raczej o poszukiwaniu doraźnego autorytetu przez struktury nowego kościoła niż o prawdziwej kontynuacji apostolskiej tradycji wypróbowanej przez wieki.
2. Niezgodność kryteriów męczeństwa z nauką katolicką
W artykule czytamy: Papież zatwierdził również męczeństwo Sług Bożych Manuela Izquierdo Izquierdo […] zabitych w latach 1936-1938 z nienawiści do wiary. Definicja męczennika według Kościoła to ten, kto oddał życie za Chrystusa lub za prawdę Jego Ewangelii – zawsze jednoznacznie i publicznie; wszelkie elementy polityczne lub społeczne muszą być drugorzędne względem obiektywnej nienawiści do Boga.
Tymczasem dzisiejsze posoborowe deklaracje często mieszają motywacje polityczne (np. wojny domowe) z kwestiami religijnymi lub wręcz instrumentalizują ofiary jako narzędzie propagandy – co oddala je od klasycznej definicji martyrologium zaprezentowanej choćby przez św. Augustyna czy Grzegorza Wielkiego.
3. Proceduralna dewaluacja cudowności
Promulgacja dekretu dotyczącego cudu przypisywanego Salvadorowi Valera Parra odbywa się dziś według standardów radykalnie uproszczonych po reformach Pawła VI i Jana Pawła II – zerwano tym samym ciągłość z dawną praktyką wymagającą dwóch cudów dowiedzionych ex actis publicis et probatis testibus oraz wielomiesięcznej analizy medycznej prowadzonej niezależnie przez specjalistów powoływanych ad hoc przez Stolicę Apostolską (porównaj procedurę opisaną przez Benedykta XIV).
Usunięcie tego wymogu otworzyło drzwi dla przypadków nieweryfikowalnych lub niemal automatycznych: wystarczy deklaracja lokalnego ordynariusza bądź komisji teologiczno-lekarskiej związanej personalnie ze sprawą beatyfikacyjną.
4. Kult jednostki zamiast kultu Boga
Artykuły takie jak cytowany sugerują automatyzm procesu:
Papież uznał heroiczność cnót również w przypadku Sługi Bożego João Luiza Pozzobona […] Za heroiczne Papież uznał również cnoty Sługi Bożej s. Teresy Tambelli SM […]. Leon XIV zatwierdził także dekret o heroiczności cnót Sługi Bożej Anny Fulgidy Bartolacelli […].
Deklarowanie heroicznych cnót na podstawie przesiewowych analiz psychologicznych czy społecznych osiągnięć jest czymś obcym dla patrystycznej wizji świętości polegającej przede wszystkim na upodobnieniu do Chrystusa Ukrzyżowanego poprzez doskonałą miłość Boga i bliźniego – potwierdzoną życiem pełnym pokory, umartwienia i walki z własnymi wadami (porównaj Regułę Św. Benedykta czy pisma Ojców Pustyni).
Dzisiejsze struktury posoborowe promują model aktywizmu społecznego zamiast ascetyczno-mistycznej drogi wskazanej przez Tradycję.
5. Redukcja roli Kościoła do funkcji socjalno-historycznej
Posoborowy nurt „kanonizacji historycznych” usiłuje ukazać swoje istnienie jako moralną narrację wspólnotową zamiast depozytu nadprzyrodzonej łaski zbawiennej przekazywanej poprzez sakramenty ustanowione przez Naszego Pana Jezusa Chrystusa („Extra Ecclesiam nulla salus”). Zamiast głosić panowanie Chrystusa nad światem („Quas Primas”, Pius XI), oficjalne komunikaty gloryfikują bohaterstwo doczesne wpisane w logikę historii powszechnej lub rewolucyjnych przemian XX wieku.
Zacierając granicę między pobożnością a ideologią laickiego humanitaryzmu podważają sens samego aktu kanonizacji jako pewnika wiary Kościoła powszechnego (definiowanego jako lex credendi).
Zakończenie: dezorientacja wiernych a obowiązek powrotu do integralności doktrynalnej
Masowość ogłoszeń nowych „błogosławionych” dokonująca się poza rygorem tradycyjnych procesów kanonicznych skutkuje zanikiem poczucia sakralności oraz relatywizacją pojęcia świętości — co prowadzi prostych ludzi albo ku zobojętnieniu religijnemu, albo ku emocjonalnemu kultowi jednostek wyniesionych bez należytej kontroli nad ich ortodoksją wiary („Syllabus Errorum”, Pius IX).
Jedynym rozwiązaniem pozostaje powrót do zasad integralnej wiary katolickiej sprzed zmian soboru watykańskiego II — czyli uznania niezmiennego znaczenia procesu beatyfikacyjno-kanonizacyjnego opisanym zarówno w dokumentach papieskich przedsoborowych jak też regułą działania pierwszych wieków chrześcijaństwa.
Podsumowując: współczesne deklaracje Leona XIV są kolejnym etapem dezintegracji autentycznej nauki Kościoła na rzecz nowinek teologicznych pozbawionych fundamentu apostolsko-patrymonialnego.
Za artykułem: (kosciol.wiara.pl) Kościół będzie miał ponad 170 nowych błogosławionych
Data artykułu: 20.06.2025
