W cytowanym artykule KAI (09.05.2025) relacjonowana jest kolejna deklaracja patriarchy „ekumenicznego” Konstantynopola Bartłomieja I, który pozytywnie ocenia wybór imienia przez nowego „papieża” Leona XIV. Bartłomiej podkreśla znaczenie działań społecznych poprzedniego papieża Leona XIII, wyrażając zarazem nadzieję na dalsze zacieśnienie współpracy między prawosławiem a „Kościołem” rzymskokatolickim, czyli kurs na ekumenizm. Wspomina również swoje uczestnictwo w pogrzebie Franciszka oraz chęć obchodzenia 1700-lecia Soboru Nicejskiego razem z przedstawicielami posoborowego Watykanu. Jego przesłanie akcentuje „jedność, miłość, braterstwo i wspólną drogę ku przyszłości Kościołów”. Artykuł jawnie promuje ideę jedności chrześcijan oderwaną od dogmatycznej prawdy katolickiej – co rodzi poważne zastrzeżenia doktrynalne.

To kolejne potwierdzenie jak głęboko struktury posoborowe zanegowały niezmienny sens prawdziwej doktryny katolickiej.

Ekumenizm jako zaprzeczenie integralnej doktryny katolickiej

Artykuł jawnie gloryfikuje działania prowadzące do fałszywej jedności, opartej na kompromisach religijnych całkowicie sprzecznych z nauką Chrystusa przekazaną raz na zawsze Kościołowi katolickiemu. Przypominanie rzekomego dziedzictwa Leona XIII przez patriarchę Bartłomieja służy tutaj wyłącznie propagandowemu uzasadnieniu polityki nowinek, które po 1958 roku stały się celem posoborowego „Kościoła”.

Kościół rzymskokatolicki uczy niezmiennie – czego dowodzą choćby kanony Soboru Florenckiego czy dekrety Soboru Trydenckiego – że „wiara katolicka jest jedyną drogą zbawienia”. Papież Pius IX w encyklice Quanta Cura oraz Syllabusie Błędów stanowczo potępiał tezę, jakoby prawdziwy Kościół mógł stanowić sumę różnych wspólnot chrześcijańskich:

„Nie wolno twierdzić, że można znaleźć zbawienie w każdej religii; obowiązek powrotu do jedności wiary i podległości Stolicy Apostolskiej spoczywa na wszystkich.”

Tymczasem tekst artykułu stawia znak równości między herezją rozłamów a jedynością założonego przez Chrystusa Kościoła – to fundamentalne odejście od sensus stricte tradycyjnej teologii.

Prawosławie wobec prymatu Piotra: historyczny błąd milczenia

Narracja o honorowym zwierzchnictwie Bartłomieja nie tylko relatywizuje rzeczywisty autorytet następcy św. Piotra (którego żadna linia sukcesji apostolskiej poza rzymską nie zachowała), ale także otwarcie bagatelizuje kluczową różnicę dogmatyczną: kwestię jurysdykcji papieskiej i nieomylności Magisterium. Papież Leon XIII przypominał jednoznacznie w liście Satis Cognitum, że:

„Nie można być członkiem Kościoła bez uznania jego widzialnej Głowy; kto odrywa się od nauki Piotra – ten traci więź z Ciałem Chrystusowym.”

Próby świętowania 1700-lecia Soboru Nicejskiego wspólnie z heretyckimi strukturami są więc kpiną z tego soboru – wszak to właśnie tam potwierdzono hierarchię apostolską oraz Boską naturę Chrystusa (co potem było negowane przez schizmatyków). Jakiekolwiek próby narzucenia fałszywego dialogu ponad depozytem wiary należy uznać za jawne pogwałcenie przysięgi antymodernistycznej składanej przez duchownych aż do czasów Piusa XII.

Pseudoteologia braterstwa zamiast Ewangelii Króla-Chrystusa

Wyrażenie używane przez Bartłomieja o „jedności, miłości, braterstwie i wspólnej drodze ku przyszłości Kościołów” to czysty sentymentalizm bez treści dogmatycznej.
Kościół zawsze naucza: *unitas fidei* (jedność Wiary) opiera się wyłącznie na przyjęciu tejże Wiary integralnie ze wszystkimi jej dogmatami („Extra Ecclesiam nulla salus”). Próba budowy synkretycznej wizji chrześcijaństwa jest atakiem na społeczne panowanie Chrystusa nad światem i sprowadza się do laicyzacji oraz podporządkowania religii świeckim projektom braterstwa.

Podczas gdy Pius XI jednoznacznie przestrzega przed wydarzeniami typu „zbiorowe modlitwy ekumeniczne”, określając je mianem zgubnych złudzeń (Mortalium Animos):

„Nie można dopuścić do wspólnych modlitw lub kultu ze schizmatykami czy heretykami; byłoby to zdradą jedynego Skarbca Wiary.”

Kult jednostki zamiast troski o depozyt wiary?

Znajdujące się w artykule cytaty o Franciszku jako „prawdziwym przyjacielu prawosławia” obnażają dramatyczną utratę sensus Catholicus nawet przeczuwanego jeszcze u wcześniejszych papieży XX wieku. Z perspektywy sedewakantystycznej postawa ta stanowi kontynuację katastrofalnego dziedzictwa Jana XXIII aż po obecnego Leona XIV – wszyscy ci uzurpatorzy rezygnują z obowiązku utrzymania nienaruszalności depozytu Objawienia.

Obecni „papieże” realizują agendę Nowej Religii pozbawionej elementarnych zasad: zamiast nauczać prawdy objawionej, uprawiają politykę medialnych gestów wobec sekciarstwa duchowości Wschodu i Zachodu.
Zamiast przypominać niewygodne kanony soborowe o konieczności powrotu schizmy do Ciała Mistycznego Chrystusa, podejmują działania mające marginalizować samą istotę katolicyzmu.

Zanegowanie panowania Chrystusa a prawa Boże vs tzw. „prawa człowieka”

Ostatecznym celem promowanego tu ekumenizmu jest de facto podporządkowanie społeczeństw fałszywemu ideału pokoju kosmopolitycznego poprzez pomijanie wyższości prawa Bożego nad tzw. „prawami człowieka”. Katolicyzm integralny stoi natomiast niezmiennie na straży społecznego panowania Jezusa Chrystusa Króla — co jasno wykładają papieskie dokumenty sprzed 1958 roku (np. encyklika Quas Primas Piusa XI).

Kierunek obrany zarówno przez patriarchów Wschodu jak i zajmujących Stolicę Apostołów po 1958 roku prowadzi prosto ku utracie Tożsamości Świętej Matki-Kościoła: „Non possumus!” („Nie możemy!”) — tym wezwaniem należy odpowiedzieć na każdy przejaw kompromisu doktrynalnego.