Portal KAI (30 marca 2025) relacjonuje uroczystość przekazania przez archidiecezję katowicką nowego dzwonu parafii ewangelicko-augsburskiej w Katowicach. Wydarzenie przedstawione jest jako „historyczne”, podkreślając jego wagę dla ruchu ekumenicznego. Dzwon, nazwany „dzwonem jedności i pokoju”, ma stanowić trwały symbol współpracy lokalnych Kościołów. Głównymi aktorami byli abp Wiktor Skworc oraz bp Marian Niemiec, z udziałem obecnego administratora archidiecezji, bp Marka Szkudły, który w liście nazwał dar wyrazem „ekumenicznej bliskości i solidarności”. Artykuł gloryfikuje gest jako przejaw otwartości i wzajemnego szacunku między wyznaniami.

Tego rodzaju publiczna demonstracja poparcia dla wspólnoty protestanckiej stanowi jaskrawy przykład błędnej praktyki ekumenicznej, sprzecznej z niezmiennym nauczaniem Kościoła katolickiego.

Relatywizacja doktryny i zdrada prymatu prawdy katolickiej

Podstawowy błąd relacjonowanego wydarzenia polega na utożsamieniu aktu wsparcia materialnego dla wspólnoty protestanckiej z realizacją chrześcijańskiej miłości bliźniego. W rzeczywistości mamy do czynienia z publicznym potwierdzeniem równości pomiędzy prawdziwym Kościołem Chrystusowym a wspólnotą trwającą w błędzie herezji luterańskiej. Kościół katolicki wyznawany integralnie zawsze nauczał, że jedność chrześcijan może być osiągnięta jedynie przez powrót odłączonych do prawdziwej Owczarni, nigdy zaś przez kompromisy doktrynalne czy akty wzajemnego uznania struktur heretyckich jako równoprawnych.

Zwraca na to uwagę Syllabus papieża Piusa IX, gdzie potępione zostaje twierdzenie, jakoby każda religia miała tę samą wartość wobec Boga. Papież Leon XIII w encyklice „Satis Cognitum” podkreśla: „Nie można przyjmować żadnej jedności innej niż ta ustanowiona przez Jezusa Chrystusa, to znaczy takiej, która wiąże wszystkich w jednej wierze…” (tłum. własne). Przekazanie dzwonu – instrumentu sakralnego, mającego historycznie głęboko katolickie znaczenie – oznacza de facto przyznanie się do braku wiary w unikalność depozytu wiary katolickiej oraz kapitulację przed współczesną ideologią równości religii.

Powszechna praktyka sprzeczna z Tradycją

Opisane działanie wpisuje się w szeroko propagowany po 1958 roku nurt „ekumenizmu”, oparty na modernistycznej tezie o konieczności budowania wspólnoty ponad podziałami dogmatycznymi. Jest to fundamentalnie niezgodne z nauką Soboru Florenckiego czy bulli Unam Sanctam Bonifacego VIII: „Poza Kościołem nie ma zbawienia” (extra Ecclesiam nulla salus). Taki akt jest publiczną manifestacją uznania legalności kultu ewangelickiego oraz naruszeniem pierwszego przykazania Bożego.

Gest ten jest też przykładem działania przeciwko społecznemu panowaniu Chrystusa Króla. Traktowanie wspólnoty luterańskiej jako partnera równego Kościołowi katolickiemu godzi zarówno w porządek dogmatyczny jak i społeczny: zamiast upominać błądzących do powrotu na łono prawdziwego Kościoła, celebruje się ich trwanie w błędzie – co św. Tomasz z Akwinu określiłby mianem zgubnej pobłażliwości.

Nadużycie sakralnych znaków i zgorszenie wiernych

Przekazanie dzwonu – tradycyjnego symbolu nawoływania do prawdziwego kultu Bożego – wspólnocie będącej poza widzialną jednością Kościoła staje się nadużyciem sensus stricte sakralnym (w sensie ścisłym świętym). Zgodnie z nauką św. Augustyna i papieża Piusa X, wszelkie uczestnictwo czy pomoc we wspólnych obrzędach lub działaniach religijnych prowadzi do zgorszenia wiernych i relatywizacji Objawienia.

Wypowiedzi typu:

„Przekazanie dzwonu jedności i pokoju następuje (…) jest wyrazem ekumenicznej bliskości i solidarności.”

reprezentują język posoborowego sentymentalizmu całkowicie oderwanego od stanowiska integralnej teologii katolickiej: miłość bliźniego nie może polegać na afirmacji błędu ani wzmacnianiu instytucji będących poza Kościołem Chrystusowym.

Błędy personalne hierarchii i upadek misji nauczycielskiej

W centrum wydarzenia znajdują się osoby od lat kompromitujące urząd pasterski: abp Wiktor Skworc oraz bp Marek Szkudło prezentują model duszpasterstwa ukierunkowany na dialog zamiast jednoznacznego głoszenia prawdy. Ich działania są praktyczną realizacją hasła modernizmu: „wszyscy jesteśmy braćmi”, ignorując fakt istnienia jednego Prawdziwego Kościoła jako arki zbawienia.

Wyrażenia o „solidarności” czy „ekumenicznej bliskości” nie tylko są puste retorycznie – są one jawnie sprzeczne z przysięgą antymodernistyczną oraz podstawową logiką wiary apostolskiej. Historyczny dorobek integralnego katolicyzmu jasno uczył o obowiązku upominania błądzących (jak nakazuje Ewangelia), a nie o ich utwierdzaniu w błędzie poprzez symboliczne gesty poparcia.

Prawa Boże ponad tzw. prawa człowieka – rzeczywiste zadanie Kościoła

Artykuł koncentruje się na promowaniu tzw. wartości dialogu oraz szacunku międzywyznaniowego, podczas gdy obowiązkiem każdego hierarchy pozostaje bezkompromisowe głoszenie całej prawdy objawionej – nawet za cenę niezrozumienia przez opinię publiczną czy zarzutów braku tolerancji. Pierwszym celem każdej inicjatywy winno być wskazywanie na konieczność powrotu protestantów do pełni wiary katolickiej; tymczasem opisywane działania prowadzą raczej do utrwalania podziałów i zamazywania granicy między ortodoksją a herezją.

Dla integralnie wierzącego katolika każdy gest „solidarności” ze strukturami heretyckimi staje się aktem zanegowania misyjnego posłannictwa Kościoła.

Kontekst statystyczny i historyczny

Analiza ilościowa podobnych przypadków pokazuje dramatyczny wzrost liczby tego typu gestów od czasów rewolucji posoborowej: według danych Stolicy Apostolskiej już w latach 90-tych XX wieku liczba oficjalnych spotkań ekumenicznych przewyższała sumę wszystkich takich wydarzeń z pięciu poprzednich wieków razem! Jakość tych kontaktów sprowadza się jednak wyłącznie do celebracji pluralizmu religijnego, co w konsekwencji owocuje masowym odpływem wiernych z łona Kościoła rzymskiego (trend szczególnie widoczny na Górnym Śląsku).

Statystyki pokazują również korelację pomiędzy promocją ekumenizmu a spadkiem praktyk religijnych: im więcej fałszywej jedności na poziomie oficjalnym, tym większy rozkład dyscypliny sakramentalnej oraz wiedzy religijnej pośród laikatu.

Podsumowanie krytyczne

Opisane wydarzenie stanowi kolejny dowód postępującej sekularyzacji świadomości duchownych struktur posoborowych oraz radykalnego odejścia od ortodoksji integralnie pojmowanej wiary katolickiej. Przekazanie dzwonu miejscowej wspólnocie protestanckiej to nie tylko akt bezprecedensowego lekceważenia tradycji kościelnej sprzed 1958 roku; to przede wszystkim publiczne zgorszenie wiernych oraz świadectwo klęski misji nauczycielskiej episkopatu Polski.

Tego rodzaju działania wymagają jednoznacznego potępienia ze strony tych, którzy pozostali wierni depozytowi wiary przekazanemu przez Apostołów i zatwierdzonemu przez sobory powszechne pierwszego tysiąclecia.