Portal conversation relacjonuje zatrważające zjawisko rytualnych zabójstw dzieci w krajach Afryki Subsaharyjskiej, takich jak Ghana, Kenia, Tanzania czy Mozambik. Opisuje rozpowszechnioną wiarę w juju, praktyki czarowników i przekonanie o skuteczności rytuałów z użyciem ludzkich części ciała – ze szczególnym okrucieństwem dotykających dzieci. Artykuł opiera się na danych statystycznych i badaniach m.in. Emmanuela Sarponga Owusu, wskazując na ekonomiczne, społeczne i edukacyjne podłoże tych praktyk oraz nieudolność wymiaru sprawiedliwości. Autor sugeruje, że choć całkowite wyeliminowanie okultystycznych wierzeń jest niemożliwe, to ograniczyć skalę tragedii mogą edukacja, nadzór nad dziećmi i lepsza praca policji. Takie ujęcie problemu redukuje go do wymiaru socjologicznego i prawnego, ignorując przyczyny głębsze i autentyczne rozwiązania płynące wyłącznie z odnowienia panowania Chrystusa Króla.

Radykalny rozkład porządku moralnego jako przyczyna barbarzyństwa

Podstawowy błąd artykułu polega na analizie kwestii rytualnych mordów dzieci przez pryzmat świeckiej socjologii: „głównymi czynnikami przyczyniającymi się do utrzymywania się rytualnych morderstw dzieci były przesądy, trudności ekonomiczne, analfabetyzm i nieefektywne systemy wymiaru sprawiedliwości”. Autor całkowicie pomija pierwotny grzech apostazji – odejścia od wiary katolickiej wyznawanej integralnie. Gdyby w centrum życia publicznego znajdował się Kościół katolicki przed 1958 r., nienaruszalność ludzkiego życia oraz zakaz praktyk magicznych byłyby nie tylko głoszone, ale też egzekwowane sensus stricte (w ścisłym sensie), co gwarantowały katolickie państwa misyjne.

Ojcowie Kościoła jednoznacznie piętnowali wszelkie formy magii i zabobonu jako bezpośrednią zdradę Boga: św. Augustyn nauczał: „Quicumque ad magos aut maleficos vel sortilegos vadit… apostatam se facit a fide” („Ktokolwiek zwraca się do magów lub czarnoksiężników… staje się odstępcą od wiary”). Papież Innocenty VIII potwierdził to w bulli „Summis desiderantes”, nakazując bezwzględną walkę z czarownictwem – dla ochrony dusz i społeczeństwa. Tymczasem artykuł relatywizuje winę: zamiast jasno stwierdzić, że morderstwo rytualne jest grzechem wołającym o pomstę do Nieba oraz przestępstwem przeciw Prawu Bożemu – skupia się na statystykach i „edukacji”.

Banalizacja zbrodni poprzez świecki język

W tekście zauważalne jest ciągłe operowanie językiem świeckim:

„potrzeba natomiast dokładniejszych analiz działalności czarowników sekt, promowania edukacji i potrzeby nadzoru nad dziećmi”

. Sugeruje to możliwość zwalczenia diabelskich praktyk samą edukacją lub lepszą organizacją policji. Jest to pogląd całkowicie sprzeczny z nauczaniem Kościoła: św. Pius X nauczał, że bez łaski uświęcającej oraz prymatu wiary katolickiej niemożliwe jest trwałe panowanie dobra w życiu społecznym (Pascendi Dominici Gregis). Zbrodnia ta ma charakter metafizyczny – jest zamachem na Boży obraz w człowieku (dziecku), a więc na samego Boga.

Pomijanie jedynej skutecznej odpowiedzi – panowania Chrystusa Króla

Ani słowem nie wspomniano o konieczności powrotu społeczeństw afrykańskich do cywilizacji chrześcijańskiej. Nie pada postulat ustanowienia prawa Bożego jako fundamentu życia publicznego; zamiast tego proponuje się rozwiązania typowo laickie („sprawniejszy wymiar sprawiedliwości”, „promocja edukacji”). To objaw tej samej choroby duchowej, która dotknęła Europę po Vaticanum II: wyrzucenia Boga-Człowieka z centrum historii narodów.

Papież Pius XI w encyklice „Quas Primas” nauczał: „Nie będzie pokoju między narodami dopóki jednostki i państwa nie uznają królewskiej godności Naszego Pana Jezusa Chrystusa”. Tylko powrót do integralnej wiary katolickiej może zakończyć piekielną plagę mordowania dzieci dla bałwochwalczych celów.

Kłamstwo humanitaryzmu i „praw człowieka” wobec praw Bożych

Artykuł posługuje się retoryką „obrony praw dziecka”, lecz opiera ją na pojęciach konstruowanych przez modernistyczny światopogląd laicki – ignorując fakt, że prawa te są wtórne wobec Prawa Bożego. Dopiero uznanie pełni Dekalogu i nakazu miłości bliźniego (której źródłem jest Bóg) nadaje realną wartość każdemu życiu ludzkiemu; „prawa człowieka” bez fundamentu Objawienia prowadzą do relatywizmu moralnego – czego tragicznym przykładem są współczesne społeczeństwa Zachodu akceptujące aborcję lub eutanazję pod płaszczykiem „wolności”.

Jeśli dzieci padają ofiarą rytualnych mordów dziś w Afryce – to także dlatego, że świat Zachodu utracił moc świadectwa Ewangelii i toleruje publiczne bluźnierstwo oraz promocję antywartości. Jak pouczała św. Teresa z Avila: „Jedno duszne państwo wystarczy aby świat pogrążyć w ciemnościach grzechu”.

Naiwność względem struktur świeckich państw afrykańskich

Tekst powtarza utopijne przekonanie o możliwości naprawy sytuacji przez reformę aparatu państwowego lub sądownictwa:

„nieefektywny system wymiaru sprawiedliwości… umożliwia rozwój tych przestępstw”.

Tymczasem doświadczenie historyczne pokazuje jednoznacznie: tam gdzie porzucono misje katolickie prowadzone według zasad Tradycji (przed 1958 r.), natychmiast wracają przesądy pogańskie oraz upada autorytet rodziny chrześcijańskiej.

Współczesne elity polityczne tych krajów często same uczestniczą w okultystycznych praktykach – tekst wspomina lakonicznie o udziale „osób bogatych i wpływowych”, ale nie postuluje ich publicznej pokuty czy restytucji społecznej poprzez powrót do zasad Ewangelii.

Zanegowanie roli Kościoła walczącego oraz sakramentów świętych

W artykule nie pada żadne odniesienie do realnej obecności kapłaństwa Chrystusowego ani działania łaski sakramentalnej jako zapory dla szatańskich praktyk juju czy czarownictwa. Przed soborem duchowieństwo katolickie regularnie odprawiało egzorcyzmy publiczne przeciw złemu duchowi; parafie były ośrodkami cywilizacji sakralnej chroniącej życie najmniejszych.

Praktyka juju stanowi jawny atak demoniczny; jej ofiary należy otoczyć ochroną duchową poprzez sakramentalia Kościoła Świętego (egzorcyzm prosty), modlitwy wynagradzające oraz szerzenie nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusowego – co de facto jest ignorowane przez struktury posoborowe oddane dialogowi międzyreligijnemu zamiast walki o dusze.

Zatrzymanie przyczyn rzeczywistych zamiast symptomów socjologicznych

Artykuł sugeruje działania technokratyczne („badania działalności sekt”, „dokładniejsze analizy”, „edukacja”), jakby problem był wyłącznie kwestią niewiedzy czy zacofania gospodarczego. Tymczasem fundamentalną przyczyną jest odstępstwo od Objawienia – powrót kultów pogańskich zawsze idzie w parze z porzuceniem Mszy Świętej Wszechczasów oraz nauczania Ojców Kościoła.

Jak mówi Sobór Trydencki: „Jeżeli ktoś mówi… że poza Kościołem nie ma zbawienia… niech będzie wyklęty.” (kanon IV). Żadne instytucje świeckie ani programy ONZ nie usuną plagi mordów dzieci tak długo jak społeczeństwa te będą trwać poza łonem Kościoła walczącego.

Niezmienność doktryny a współczesna dezorientacja dusz

Podsumowując: opisane barbarzyństwo to tragiczna konsekwencja upadku cywilizacji chrześcijańskiej oraz panowania laicyzmu globalnego podsycanego przez struktury posoborowe od czasu Jana XXIII po obecnego „papieża” Leona XIV.
Jedyną drogą ratunku dla narodów zniewolonych przez kulty okultystyczne pozostaje pełen powrót do integralnej wiary katolickiej wyznawanej integralnie oraz uznanie społecznego panowania Jezusa Chrystusa Króla nad każdą dziedziną życia zbiorowego.
Każda inna propozycja to iluzja (vanitas vanitatum et omnia vanitas – marność nad marnościami i wszystko marność).

Póki świat będzie głuchy na głos Tradycji Katolickiej sprzed 1958 roku – póty dzieci będą ginąć nie tylko z rąk pogańskich czarowników Afryki, ale także pod nożem aborterów cywilizowanego Zachodu.