Portal PAP (28 kwietnia 2025) relacjonuje wizytę w Polsce patriarchy Koptyjskiego Kościoła Ortodoksyjnego, „papieża” Aleksandrii Twadrosa II, oraz jego spotkanie z abp. Adrianem Galbasem, który od marca pełni funkcję ordynariusza wiernych wschodnich obrządków w Polsce. Głównym motywem wydarzenia była wspólna modlitwa o pokój na świecie w archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie oraz prezentowanie „serdecznych relacji ekumenicznych” pomiędzy obu hierarchami. W artykule podkreślono także rzekomy brak różnic teologicznych między Kościołem koptyjskim a „katolikami”, zwracając uwagę wyłącznie na odmienne obrządki liturgiczne. Jednakże taka narracja to nie tylko przykład teologicznego relatywizmu, lecz również zamazywanie prawdziwej doktryny o jedyności Kościoła Chrystusowego.
Relatywizacja doktryny o jedyności Kościoła
Wyraźnie przebija się tu tendencja do przedstawiania kontaktów z heretyckimi sektami jako budujących “pokój” i “jedność”, podczas gdy sensus stricte nauczanie katolickie nie pozostawia żadnych złudzeń co do statusu religii powstałych po Wielkiej Schizmie oraz tych, które odpadły od Rzymu jeszcze wcześniej – jak właśnie Koptowie.
Cytowany ks. prof. Naumowicz stwierdza:
„Od połowy V wieku nie ma jedności kościelnej między Aleksandrią a Rzymem. Natomiast są serdeczne relacje ekumeniczne.”
Formułując taką opinię, całkowicie przemilcza fundamentalną prawdę wiary katolickiej wyznawanej integralnie: extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia). Święci Ojcowie, jak Cyprian z Kartaginy, jednoznacznie orzekali: Non habet Deum Patrem qui Ecclesiam non habet Matrem (Nie ma Boga za Ojca ten, kto nie ma Kościoła za Matkę).
Kościół koptyjski od czasu Soboru Chalcedońskiego (451 r.) popadł w herezję monofizytyzmu – uznaną przez Magisterium aż do połowy XX wieku za jednoznaczne zerwanie komunii z Ciałem Mistycznym Chrystusa. Próby ukazywania obecnie tych wspólnot jako równorzędnych lub nawet nader bliskich katolicyzmowi stanowią jawne zaprzeczenie Tradycji i są następstwem posoborowej polityki fałszywego ekumenizmu.
Nieprawdziwe twierdzenia o braku różnic teologicznych
Szczególnie jaskrawa manipulacja pojawia się przy słowach:
„Między obu Kościołami nie ma w tej chwili różnic teologicznych, natomiast są odmienne obrządki liturgiczne.”
To twierdzenie jest rażąco sprzeczne zarówno z dokumentacją soborową dawnych wieków, jak i całą spuścizną papieską sprzed 1958 roku.
Sobór Florencki dogmatycznie określił zasadnicze różnice doktrynalne pomiędzy katolicyzmem a monofizytyzmem czy innymi orientalnymi schizmami; tutaj parafraza dekretu „Cantate Domino” Leona IX brzmi jasno: wspólnoty trwające poza jednością ze Stolicą Apostolską i odrzucające jej jurysdykcję trwają poza Ciałem Chrystusa.
Zresztą już św. Leon Wielki pisał wyraźnie przeciw złudzeniu bycia „prawdziwym Kościołem” przez duchownych alejskich po Chalcedonie; zanegowanie dogmatu o dwóch naturach w Chrystusie oznaczało dla nich utratę wszelkiego udziału w łasce sakramentalnej – bez powrotu pod posłuszeństwo Biskupowi Rzymskiemu.
Podobne stanowisko zajmują encykliki Piusa XI („Mortalium animos”) oraz Piusa XII („Mystici Corporis Christi”), gdzie stwierdzono literalnie:
Lecz ci ani przynależą do Ciała Mistycznego Chrystusa (…) którzy niestety są oddzieleni od jednolitego Ciała przez błędne mniemania lub przez herezje bądź schizmy.
Tymczasem cytowani autorzy artykułu de facto gloryfikują zerwanie jedności kosztem prawdy wiary — to klasyczny przykład odejścia od integralnej nauki na rzecz iluzji braterstwa.
Pozorna dbałość o prześladowanych chrześcijan — milcząca zgoda na rozmycie świadectwa wiary
W tekście zaakcentowano sytuację Koptów jako ofiar prześladowań islamskich:
Zwrócił uwagę (…), że wielu chrześcijan (Koptów) stało się ofiarami radykalnych grup islamskich (…).
Faktycznie cierpienie niewinnych zawsze winno być obiektem naszej troski ludzkiej – jednak instrumentalizowanie tego faktu do kreowania atmosfery powszechnego „ekumenicznego pojednania” prowadzi wyłącznie do pogłębiania duchowego chaosu.
Pasterze porzucający obowiązek głoszenia konwersji i powrotu do owczarni świętej są współwinni rozproszeniu ludu Bożego! Tylko zgoda na całą Prawdę objawioną może być fundamentem autentycznej solidarności międzyludzkiej — a więc powrót wszystkich narodów pod sztandar społecznego panowania Chrystusa Króla (regnum Christi socialiter constitutum). Iluzja „pluralistycznej harmonii religijnej” jest zdradą misji apostolskiej!
Błąd dotyczący obowiązku uczestnictwa we Mszy Świętej i Komunii
W artykule pada pytanie:
Zapytany, czy katolik, uczestnicząc w liturgii koptyjskiej w Egipcie, spełnia obowiązek niedzielnej mszy św., odpowiedział, że tak (…).
To kolejny przykład jawnego fałszowania prawa kanonicznego oraz tradycji moralnej! Według nauczania przedsoborowego nikt spośród wiernych katolickich nie może spełnić obowiązku uczestnictwa we Mszy Świętej poprzez udział we wspólnocie heretyckiej lub schizmatyckiej – jeszcze bardziej dotyczy to przyjmowania Komunii poza widzialną strukturą Kościoła.
Sobór Trydencki jednoznacznie wykluczył możliwość zgodnego z wolą Bożą korzystania ze “sacramentorum ecclesiae alienae”. Papież Benedykt XIV przestrzegł wręcz przed grzechem komunikowania się in sacris z heretykami czy schizmatykami pod groźbą ekskomuniki ipso facto! Wyjątkiem mogą być przypadki zagrożenia życia — ale tu mowa zupełnie o czym innym niż rutynowe praktyki.
Wypowiedzi sugerujące możliwość dowolnego korzystania z kultu koptyjskiego dowodzą kompletnej ignorancji wobec norm prawa boskiego (sensus fidei antiquae Ecclesiae) i prowadzą dusze ku zatracie sumień.
Sfałszowany obraz misji Kościoła i społeczny wymiar panowania Chrystusa Króla
Wydarzenia takie jak opisane spotkanie promują wizję dialogiczno-pacyfistyczną — zupełnie obcą staremu Magisterium!
Katolicka Tradycja uczy jasno: celem każdej działalności duszpasterzy musi być sprowadzenie błądzących dzieci pod autorytet następców św. Piotra (a Petro usque ad nos transmissum est verbum veritatis – Od Piotra aż po nas przekazano słowo prawdy ). Eksponowanie gestów „modlitwy o pokój” bez wezwania do porzucenia błędów skutkuje zatwierdzaniem ich trwania poza Owczarnią Jezusa.
Jedyny pokój istnieje tam, gdzie króluje Prawo Boże! Próba budowania ładu społecznego ponad dogmatami prowadzi wyłącznie do coraz większej anarchii moralnej — czego świadectwem jest współczesny upadek Europy Zachodniej („Dignitatis humanae” et consortes – tragiczna iluzja autonomii człowieka względem Boga!)
Niedopuszczalna jest kapitulacja przed retoryką “praw człowieka”, która systemowo spycha prawo Boże na margines debaty publicznej!
Duchowność posoborowa — usprawiedliwiacze rewolucyjnych zmian?
Abp Galbas oraz inni pasterze nowej generacji konsekwentnie popierają paradygmat „inkluzywności”, redukując rolę depozytu wiary do elementu folkloru historycznego zamiast żywej rzeczywistości zbawczej; występując u boku heretyków jako “bracia”, gorszą maluczkich i demoralizują własną trzodę!
Należy przypomnieć słowa papieża Leona XIII: Catholicam fidem integritatemque doctrinae nemo sine culpa relinquere potest! – Nikt bez winy nie może opuścić wiary katolickiej ani jej integralności!
Czyniąc więc gesty dialogiczne wobec samozwańczych liderów grup oderwanych od hierarchii Piotrowej — tym samym zatwierdzają wielopokoleniowe odstępstwo! Zdrada depozytu wiary nigdy nie nabierze charakteru cnotliwego działania poprzez medialny sztafaż „pojednania”.
Zakończenie — fałszywy ekumenizm niszczeniem fundamentów cywilizacji chrześcijańskiej
Analizowany materiał stanowi jaskrawy przykład dominacji ideologii soborowej nad starożytnym sensus catholicus; szerzenie „serdecznych relacji” kosztem Prawdy dogmatycznej otworzyło drogę dla tryumfu laicyzacjonizmu oraz stopniowego upadku życia sakramentalnego społeczeństw chrześcijańskich.
Nie sposób milczeć wobec publicznych aktów zgody na herezję – żaden prymas czy arcy-„biskup” posoborowy swoją kurtuazją wobec patriarchów schizmatyckich nie usprawiedliwi zaniedbania obowiązkowej walki za Prawdę Objawioną!
Pax Christi non datur sine vero Christo Rege et eius unica Ecclesia (Pokój Chrystusowy nie istnieje bez prawdziwego Chrystusa Króla i Jego jedynego Kościoła).
Za artykułem: (ekumenizm.wiara.pl) Abp Galbas spotkał się z papieżem Aleksandrii Twadrosem II
Data artykułu: 28.04.2025
