Portal Niedziela przedstawia postać św. Józefa w świetle nauczania posoborowego
Cytowany artykuł relacjonuje sylwetkę św. Józefa, podkreślając jego rolę jako opiekuna Świętej Rodziny oraz patrona różnych stanów społecznych: rodzin, ojców, rzemieślników i robotników. Akcentuje się tu również rozwój józefologii oraz przypomina o organizowanych kongresach poświęconych tej postaci (np. Kalisz 2009). W tekście pojawiają się odniesienia do „papieża” Franciszka oraz do adhortacji „Redemptoris custos” Jana Pawła II, a także liczne cytaty z wypowiedzi duchownych struktur posoborowych na temat znaczenia i aktualności św. Józefa jako wzoru dla współczesnych mężczyzn, szczególnie ojców rodzin.
Krytyczna analiza z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie
1. Zafałszowanie obrazu Kościoła i autorytetu nauczającego
Już od pierwszych słów tekstu uderza charakterystyczna dla antykościoła retoryka: Kościół, nasza Matka, troszczy się o podtrzymanie obecności dobrej i szczodrobliwej ojców w rodzinach…. Jednak w dalszej części cały ciężar interpretacyjny oparty jest na wypowiedziach „papieża” Franciszka (audiencja 2015), a także cytatach z adhortacji Jana Pawła II „Redemptoris custos”, czyli dokumentu powstałego już po upadku widzialnej hierarchii Kościoła katolickiego (1958) i pogrążeniu świata w epoce modernistycznego zamętu.
W świetle niezmiennego Magisterium Kościoła – jak naucza encyklika „Satis Cognitum” Leona XIII – tylko ten głos należy uznawać za autentyczny, który pochodzi od papieży sukcesji Piusa XII; wszelkie późniejsze interpretacje są skażone błędami nowinkarstwa teologicznego.
2. Przesunięcie akcentów: osoba św. Józefa jako narzędzie antropocentrycznej propagandy
Tekst wpisuje się w schemat typowy dla posoborowej publicystyki:
Ewangelie wzmiankują o św. Józefie 26 razy… Na temat patrona m.in.: rodzin, ojców… powstało mnóstwo tekstów… istnieje nawet osobna gałąź nauk teologicznych – józefologia…
Ta mnożąca się produkcja akademicka wokół osoby św. Józefa nie byłaby sama w sobie naganna, gdyby jej celem było pogłębianie rozumienia prawdziwej roli Opiekuna Zbawiciela zgodnie z tradycyjną doktryną Kościoła.
Niestety jednak większość tych studiów odpływa ku subiektywizmowi i psychologicznym reinterpretacjom zamiast stać mocno przy wierze przekazanej przez Apostołów i Ojców Kościoła.
Warto przypomnieć chociażby naukę papieża Benedykta XIV („Quod Anniversarius”, 1746) czy wcześniejsze dekrety Soboru Trydenckiego dotyczące kultu świętych: cześć oddaje się im ze względu na ich przynależność do Mistycznego Ciała Chrystusa oraz heroiczne cnoty potwierdzone przez Tradycję – nie za sprawą zmiennych nurtów socjologicznych czy modnych trendów pastoralnych.
3. Błędy posoborowej katechezy nt. rodziny
Artykuł wielokrotnie powtarza mantrę o „patronacie nad współczesną rodziną”, formułując ją według ducha czasów:
Dziś… kiedy obserwuje się kryzys małżeństwa i rodziny… św.Józef staje przed nami jako ten, który daje wzór bycia autentycznym mężem i ojcem… Szczególnie ważne jest jego ojcostwo.
Jednakże integralna wiara katolicka wskazuje jasno źródło kryzysu rodziny: zerwanie z Bożym ładem społecznym na rzecz tzw.”praw człowieka”, rewolucji seksualnej promowanej przez świat świecki — ale niestety również milcząco akceptowanej lub wręcz lansowanej przez struktury antykościelne od czasu „Soboru Watykańskiego II”.
Przedstawianie więc osoby św.Józefa wyłącznie jako „psychologicznego modelu” dla zagubionego mężczyzny XXI wieku to zaprzeczenie jego rzeczywistemu miejscu w ekonomii zbawienia! Prawdziwa rola Opiekuna Zbawiciela została precyzyjne określona już przez Ojców Kościoła: jest on gwarantem dziewictwa Marji (porównaj komentarze Hieronima), symbolem czystości stanu małżeńskiego ustanowionego przez Boga — nie za sprawą własnej zaradności czy pracowitości lecz dzięki pokornemu poddaniu Bożej Woli.
4. Instrumentalizacja Ewangelii do celów humanistycznych
W artykule kilkukrotnie pojawia się cytat lub parafraza fragmentu Ewangelii wg Mateusza („Józef był mężem Maryi…”, Mt 1,16 itd.), którą natychmiast wykorzystuje się do budowania narracji o pracy fizycznej:
Została też [praca] w szczególny sposób odkupiona (…) przybliżył ludzką pracę do tajemnicy Odkupienia – pisał Jan Paweł II…
Tak jednostronne ujęcie tematu całkowicie pomija tradycyjne spojrzenie Magisterium sprzed 1958 roku! Praca ludzka jest środkiem służenia Bogu poprzez spełnianie obowiązków stanu — ale zawsze podporządkowana nadrzednemu celowi wiecznemu!
Przekładanie nacisku z celu nadrzednego (zbawienie duszy!) na cele doczesne („praca”, „realizacja siebie”) to sedno błędnej antropocentrycznej filozofii potępionej choćby przez Piusa X („Pascendi dominici gregis”).
5. Idolatria psychologizmu zamiast uwielbienia cnót boskich
Znamienna jest maniera ukazywania milczenia św.Józefa jako wartości samej w sobie:
Znamy go zatem jako człowieka milczącego… Jego czyny były naprawdę heroiczne.
Tymczasem Tradycja zna inny klucz hermeneutyczny: milczenie świadczyło o doskonałym poddaniu Bożej Opatrzności, nie zaś o pasywizmie czy emocjonalnej odporności analizowanej przez pryzmat współczesnych teorii pedagogicznych.
Rzeczywistym motorem działania była łaska uświęcająca płynąca ze wspólnoty życia z Marją Dziewiczą oraz Jezusem Chrystusem — co potwierdzają pisma takich Doktorów jak Tomasza z Akwinu („Summa Theologica”, III q28).
6. Relatywizacja prawa Bożego wobec świeckich oczekiwań społecznych
Niebezpieczne przesunięcia semantyczne znajdują swój kulminacyjny punkt we fragmencie:
Mógł zwyczajnie po ludzku porzućić Maryję (…) Prawo pozwalało na to…
Św.Józef nawet chciał tak zrobić… bo „nie chciał narazić Jej na zniesławienie”. Zachował sie bardzo roztropnie… zachował sie jak stuprocentowy mężczyzna.
To jawne spłycenie biblijnego przeslania! Prawo Mojżeszowe nigdy nie miało być argumentem przeciwko natchnionemu prowadzeniu Ducha Świętego; całość tajemnicy wcielenia polega właśnie na tym że Bóg wybiera tych którzy są gotowi wyrzec sie logiki świata aby pełnić Jego wolę bez kompromisu!
Podnoszenie kwestii „męskości”, subtelność uczuć etc., zaciemnia fundamentalną prawdę objawioną: tylko życie według przykazań Bożych prowadzi do zbawienia — niezależnie od opinii otoczenia!
Prawda wiary katolickiej wyznawanej integralnie wobec osoby Świętego Józefa
Tradycyjne nauczanie Kościoła jednoznacznie ukazuje osobę Opiekuna Jezusa Chrystusa jako najdoskonalszego ziemskiego wykonawcę planu Opatrzności; jego cnoty płyną przede wszystkim ze współpracy z łaską stanu małżeńskiego zawartego zgodnie z porządkiem ustanowionym przez Stworzyciela.
- Nigdy żaden dokument papieski sprzed pontyfikatu Jana XXIII nie używa kategorii psychologiczno-obyczajowych ani terminologii rodem ze świeckich nurtów socjalizacji („autentyczne ojcostwo”, krysy relacji etc.)!
- Szczera pobożność ku czci tego Patrona winna być praktykowana według zasad zatwierdzonych modlitwami przedsoborowymi; żadna nowoczesna liturgia ani nabożeństwo wymierzone przeciw Tradycji nie może mieć tu miejsca!
- Prawa rodziny wynikają zawsze wtórnie względem Praw Boskich; społeczne panowanie Chrystusa Króla domaga się podporządkowania wszelkich porządków doczesnych zwierzchnictwu Boga-Cesarza Wszechświata!
Sedewakantystyczny komentarz końcowy
Z perspektywy sedewakantystycznej całość analizowanego artykułu stanowi przykład typowego wykorzystywania postaci wielkiego Patrona jedynie dla doraźnych celów pastoralno-społecznych struktur antykościelnych — podczas gdy właściwe miejsce kulturowe osoby świętego Józefa pozostaje zaciemnione błędami ekumenizmu oraz herezijami personalizmu.
Autentyczna pobożność winna wracać do źródeł doktryny nieskalanej wpływami modernistycznymi! Tak bowiem nakazuje Tradycja Apostolska kultywowana aż po dzień dzisiejszy tam gdzie trwa jeszcze reszta wierna integralnemu katolicyzmowi.
Sursum corda! Święty Jófzief Patron Niepokalanego Macierzyństwa Marji – módl się za nami!
Za artykułem: (niedziela.pl) Prawdziwy mężczyzna – wzór Taty
Data artykułu: 22.06.2025
