Portal KAI (19 marca 2025) relacjonuje planowaną wizytę Karola III oraz królowej Kamili w Watykanie 8 kwietnia, gdzie mają spotkać się z „papieżem” Franciszkiem. Data ta upamiętnia ich obecność na pogrzebie Jana Pawła II w 2005 roku. W programie wizyty przewidziano uczestnictwo w nabożeństwie ekumenicznym poświęconym „integralności stworzenia” w Kaplicy Sykstyńskiej oraz osobiste spotkania: Karol z kandydatami do kapłaństwa i pracownikami brytyjskimi, Kamila z przełożonymi zakonnic zaangażowanych w „wzmacnianie roli kobiet”. Artykuł podkreśla ekumeniczny wymiar wydarzenia, „bliskie relacje” między Kościołem Anglii a Kościołem katolickim posoborowym oraz rolę Karola jako głowy Kościoła anglikańskiego. Wspomina się również o historycznych więziach angielskich monarchów z bazyliką św. Pawła za Murami i zaplanowanym przemówieniu króla w parlamencie włoskim.
Nie sposób nie zauważyć, że artykuł promuje teologicznie zgubne idee fałszywego pojednania i relatywizacji prawdy katolickiej, stawiając świecką władzę na równi z Kościołem Chrystusa.

Ekumenizm – herezja współczesna i kompromis ze światem

Nadrzędnym problemem tego przekazu jest bezkrytyczne wychwalanie ekumenizmu, który został jednoznacznie potępiony przez Magisterium Kościoła przed 1958 rokiem. Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie ekumenizm to nie tylko błąd, ale poważne zagrożenie dla depozytu wiary. Papież Pius XI w encyklice Mortalium animos jasno nauczał, że wszelkie próby „zjednoczenia chrześcijan” kosztem prawdy objawionej są zdradą Kościoła: „Nie można pozwolić, by dusze prowadzić na manowce przez zwodniczą nadzieję jedności poza jedynym prawdziwym Kościołem Chrystusowym” (por. Mortalium animos).

Przedstawianie spotkania monarchy – heretyka formalnego jako głowy sekty anglikańskiej – ze strukturą udającą urząd papieski jako czegoś godnego pochwały stanowi otwarte odwrócenie logiki katolickiej: co nie jest z Chrystusem, jest przeciw Niemu (por. Mt 12,30). Jak uczył św. Cyprian z Kartaginy: „Nie może mieć Boga za Ojca ten, kto nie ma Kościoła za Matkę”. Anglikanizm powstały przez schizmatyckiego Henryka VIII to jawna apostazja od jedności Kościoła ustanowionej przez Chrystusa.

Kult środowiska zamiast czci dla Stwórcy

Opisane nabożeństwo ekumeniczne pod hasłem „integralność stworzenia” to kolejny przejaw sekularyzacji doktryny. Ochrona przyrody przedstawiana tu jest jako „łącznik” pomiędzy fałszywym kościołem a herezjami protestanckimi. Jednakże Bóg objawiony – nie natura czy klimat – jest źródłem porządku moralnego. Nauczanie Kościoła zawsze jasno rozróżniało porządek Stworzenia od bałwochwalczego ubóstwiania świata.

Już papież św. Pius X ostrzegał przed modernistycznym rozmyciem dogmatów i redukowaniem religii do spraw doczesnych: „Modernista czyni z religii coś ziemskiego i naturalnego, pozbawionego łaski nadprzyrodzonej” (Pascendi dominici gregis). Obecny kult ekologizmu maskuje prawdziwe zadanie chrześcijanina – walkę o panowanie Chrystusa nad światem (regnum Christi) i posłuszeństwo Jego przykazaniom.

Zacieranie granic: monarcha-heretyk jako partner dialogu?

Cytowany artykuł podkreśla historyczne kontakty angielskich monarchów z Rzymem, szczególnie przed schizmą anglikańską. Jednak od czasu buntu Henryka VIII żadna korona angielska nie ma nic wspólnego z katolickim dziedzictwem, a osoby pokroju Karola III są jedynie świeckimi zwierzchnikami sekty usprawiedliwiającej własne cudzołóstwo (patrz jego osobisty przykład). W świetle integralnej doktryny katolickiej spotkanie z takim człowiekiem winno być publicznym wezwaniem do nawrócenia i żalu za grzechy – nie triumfem kompromisu.

Warto przypomnieć nauczanie Piusa IX zawarte w Syllabusie Błędów (1864), gdzie odrzucono ideę równości wszystkich religii oraz ich prawa do współistnienia na tych samych prawach co religia katolicka: „Nie ma zbawienia poza Kościołem” (Extra Ecclesiam nulla salus). Tymczasem narracja artykułu sugeruje jakoby jedność mogła być celem samym w sobie niezależnie od prawdy.

Feministyczne nowinki i laicyzm zamiast ewangelicznej hierarchii

Wizyta Kamili u „Międzynarodowej Unii Przełożonych Generalnych”, wspierającej „wzmacnianie roli kobiet”, wpisuje się w nurt nowoczesnych błędów potępionych już przez Leona XIII czy Piusa XII. Promowanie rzekomego awansu kobiet na stanowiska kierownicze czy pseudo-duchowe jest sprzeczne z ustanowionym przez Boga porządkiem hierarchicznym (por. List św. Pawła do Tymoteusza). W czasach przedsoborowych każda próba uzurpowania sobie ról kapłańskich lub kierowniczych przez kobiety była traktowana jako nadużycie wobec Tradycji Apostolskiej.

Co więcej, obecność takich postulatów obok deklaracji o ochronie środowiska dowodzi zupełnej utraty sensu stricte misji Kościoła — prowadzenia dusz do zbawienia poprzez jasne głoszenie Ewangelii.

Prawa Boże ponad tzw. prawa człowieka: społeczny wymiar panowania Chrystusa

Cytowany artykuł wielokrotnie akcentuje świecki aspekt wizyty: przemówienie monarchy we włoskim parlamencie, mediacje polityczne itd., sugerując jakoby działalność króla miała charakter pozytywny dla całej ludzkości dzięki jego kontaktom czy tak zwanej „miękkiej sile”. Z perspektywy sedewakantystycznej to typowa narracja masonerii i liberalizmu XX wieku – negująca pierwszeństwo panowania Jezusa Chrystusa nad państwami (Quas primas, Pius XI).

Kościół zawsze nauczał o pierwszeństwie prawa Bożego nad prawem ludzkim; stąd państwo winno być podporządkowane Ewangelii, a nie odwrotnie. Politycy czy monarchowie trwający formalnie poza jednością katolicką są raczej przykładem upadku niż wzorem działania społecznego zgodnego z wolą Bożą.

Kult jednostki zamiast kultu Boga: medializacja sacrum

Opis wizyty królewskiej koncentruje się na aspektach PR-owych: podziwianiu fresków Michała Anioła czy medialnym zainteresowaniu opinii publicznej. Takie podejście urzeczywistnia ostrzeżenia świętego Grzegorza Wielkiego przed mieszaniem sacrum ze sprawami światowymi; obecność monarchy podczas liturgicznych czynności winna być świadectwem pokory wobec Boga — nie pretekstem do autopromocji czy politycznych deklaracji.

Zatracenie sensu misji Kościoła: dialog zamiast wyznania wiary

Zauważalne jest całkowite pominięcie kluczowej treści Ewangelii — wezwania do pokuty i powrotu do jedynej Owczarni Chrystusowej poza którą nie ma zbawienia ani życia wiecznego (Pasterz dobry oddaje życie swoje za owce…). Spotkanie monarchy-heretyka i „papieża” posoborowego zostaje tu sprowadzone do roli narzędzia dialogu międzyreligijnego pozbawionego treści soteriologicznej.

Brak jasnego świadectwa względem grzechu schizmatu anglikańskiego oraz herezji protestanckich to zdrada zarówno miłości bliźniego jak i obowiązków pasterskich; jak pisał św. Tomasz z Akwinu: miłość bez prawdy to fałsz.

Podsumowanie krytyczne

Artykuł będący apoteozą ekumenizmu oraz świeckich kompromisów pod pozorem tradycji historycznej stanowi przykład dezinformacji teologicznej typowej dla struktur posoborowych. Z punktu widzenia integralnej doktryny katolickiej wszystkie opisane działania są sprzeczne zarówno z dogmatami dotyczącymi jedyności Kościoła jak też właściwego rozumienia misji chrześcijańskiej — bowiem najwyższym prawem pozostaje chwała Boża a nie pojednawcza dyplomacja ze światem.
Każde takie wydarzenie utwierdza ludzi w błędzie rzekomej równości religii oraz otwartej zdrady depozytu wiary przekazanego raz na zawsze Świętym (por. Jud 3). Dialog bez konfrontacji z herezją prowadzi tylko do dalszego zamętu duchowego.
Sensus stricte: Nie można budować pokoju kosztem prawdy — ten fałszywy pokój prowadzi ku zatracie wiecznej.