Portal KAI relacjonuje wystąpienie kard. Dominique’a Mathieu podczas wojny izraelsko-irańskiej
Portal KAI (20 czerwca 2025) przedstawia wypowiedzi kardynała Dominique Joseph Mathieu, franciszkanina konwentualnego pełniącego funkcję arcybiskupa teherańsko-isfahańskiego, dotyczące eskalacji konfliktu zbrojnego między Izraelem a Iranem. Kardynał opisuje dramat uchodźców, rannych oraz ofiar śmiertelnych po obu stronach tej wojny powietrznej i podkreśla brak bezpośrednich starć lądowych, co skutkuje częstym naruszaniem przestrzeni powietrznych państw trzecich przez rakiety i drony. Zwraca uwagę na ucieczkę ludności cywilnej do bezpieczniejszych regionów oraz niepewność dyplomatycznych misji zagranicznych w Teheranie. W rozmowie podkreśla on „bezsens” wojny i apeluje o modlitwę za wznowienie negocjacji pokojowych, przywołując List do Efezjan jako wezwanie do jedności ludzkości w Chrystusie.
Pacyfistyczne uproszczenia wobec katolickiej nauki o wojnie sprawiedliwej
Wypowiedzi kardynała Mathieu wpisują się w typowy dla środowisk posoborowych nurt pacyfistyczny, ignorujący wielowiekową naukę Kościoła o tzw. wojnie sprawiedliwej (bellum iustum). Stwierdzenie:
„To nie jest rozwiązanie — może lepiej byłoby, gdyby strony wróciły do stołu negocjacyjnego.”
, wyraża pogląd ahistoryczny i sprzeczny z doktryną integralną.
Zgodnie bowiem z jednomyślnym nauczaniem Ojców Kościoła oraz magisterium papieskim okresu przedsoborowego (np. św. Augustyn, św. Tomasz z Akwinu czy encyklika „Quas Primas” Piusa XI), istnieją sytuacje, gdy użycie siły dla obrony prawdy lub własnej suwerenności stanowi nie tyle „przelanie krwi na próżno”, ale obowiązek wynikający zarówno ze sprawiedliwości jak i miłości bliźniego (ochrona słabszych przed agresorem). Przykładane tu zero-jedynkowe potępienie wszelkiego konfliktu prowadzi logicznie do moralnej kapitulacji wobec niesprawiedliwości — czego Kościół nigdy nie nauczał.
Błędy antropologiczne i eklezjalne ukryte w retoryce równościowej
Przywołany fragment:
„Jezus obie części ludzkości uczynił jedno, burząc mur podziału…”
, zostaje wykorzystany instrumentalnie dla usprawiedliwiania postawy neutralizmu religijnego oraz fałszywego ekumenizmu — elementów radykalnie odrzuconych przez integralną teologię katolicką sprzed 1958 roku.
Kościół zawsze rozróżniał między uniwersalnością Odkupienia a koniecznością podporządkowania się społecznego panowaniu Chrystusa Króla; to On jako Sędzia narodów ustanawia prawo ponad wszystkimi wspólnotami politycznymi (Pius XI „Quas Primas”). Cytowanie Listu do Efezjan poza tym kontekstem staje się pustym sloganem pacyfistycznym oderwanym od rzeczywistych wymagań Ewangelii.
Nie można też stawiać znaku równości pomiędzy ofiarami wszystkich stron bez uwzględnienia pytania o prawdę moralną danego konfliktu – nawet jeśli współczesna humanitarystyczna mentalność żąda sentymentalnych gestów współczucia zamiast rozeznania winy i prawa naturalnego.
Naiwny optymizm wobec potencjału negocjacji zamiast wojującej Cerkwi Chrystusowej
Apelowanie o modlitwy za wznowienie negocjacji samo w sobie jest godne chrześcijańskiej troski; jednak ograniczenie całej refleksji nad dramatem wojny jedynie do płytkiego pacifizmu pozostaje rażąco niewystarczające.
Integralna wiara katolicka domaga się konkretnej oceny moralnej działań państw oraz jasnego wskazania źródła pokoju – którym jest tylko podporządkowanie społeczeństw Prawom Bożym poprzez uznanie królewskiej zwierzchności Chrystusa.
Cytowany artykuł milczy natomiast zarówno o przesłankach sprawiedliwości czy niesprawiedliwości samego konfliktu, jak również o obowiązkach władz świeckich względem ładu chrześcijańskiego.
Taka perspektywa gloryfikująca kompromis ponad prawdę była jednoznacznie potępiona chociażby przez papieża Leona XIII („Sapientiae Christianae”), który przypomina o grzechu społecznej apostazji narodów porzucających Boga jako fundament prawa publicznego.
Zanegowanie ideologii laickiej i fałszywej symetrii cierpień ludzkich bez odniesienia do Boga-Celu człowieka
Kilkakrotne akcentowanie dramatu cywilnych ofiar (
„W obu narodach jest wiele ofiar cywilnych — zarówno zamierzonych, jak i niezamierzonych”
) wpisuje się w logikę czysto humanitarną odrywającą cierpienie od jego wiecznej perspektywy.
Z punktu widzenia wiary katolickiej wyznawanej integralnie nadrzędnym celem człowieka nie jest doczesność wolna od bólu lecz zbawienie duszy; każdy los ziemski ma sens tylko wtedy gdy prowadzi ku wiecznemu przeznaczeniu.
Brak tego odniesienia czyni całą wypowiedź urzędującego hierarchy kolejnym przykładem posoborowego rozmycia dogmatyczno-moralnych zasad Kościoła na rzecz sentymentalizmu laickiego – dokładnie tak krytykowanego przez papieża Piusa X („Pascendi Dominici Gregis”) jako rdzeń modernizmu.
Pominięcia historyczne i doktrynalne – przemilczenia istotniejszego aspektu walk duchowych naszych czasów.
Żadna część cytowanego materiału nie podejmuje problematyki pierwszeństwa Prawa Bożego nad tzw. „prawo człowieka”; cały przekaz skupia się na postulacie zaprowadzenia spokoju doczesnego kosztem rezygnacji z sądu prawdy lub obrony ładu chrześcijańskiego.
Ani słowem nie wspomniano tu ani raz potrzeby wynagrodzenia Bogu za grzech publiczny narodów ani obowiązkowej walki duchowej przeciw błędom tych czasów – co stanowiło centralną myśl biskupiego nauczania aż po połowę XX wieku („Syllabus Errorum”, Grzegorz XVI „Mirari Vos”).
Podana narracja wpisuje się więc idealnie w schemat posoborowego neo-humanitaryzmu ignorującego realność nadprzyrodzonego losu duszy oraz konieczny prymat panowania Jezusa Chrystusa także nad stosunkami międzynarodowymi.
Konieczna reforma umysłu według zdrowej Tradycji katolickiej sprzed 1958 roku
Z perspektywy sedewakantystycznej:
Odpowiadając na dramat współcześnie toczących się konfliktów należy wrócić do jasnych zasad:
- Tylko walka zgodna z zasadami moralnymi a prowadzona dla ochrony prawa Bożego może być nazwana sprawiedliwą;
- Cierpiącym należy okazywać autentyczne miłosierdzie przede wszystkim poprzez nawoływanie ich ku łasce sakramentalnej oraz skierowaniu życia ku celom wiecznym;
- Powszechne pojednanie ludzi możliwe będzie dopiero wtedy gdy świat uzna społeczne królowanie naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa;
Zakończenie: Ku restauracji ładu chrześcijańskiego przeciw iluzjom posoborowym
Komentowana wypowiedź kardynała arcybiskupa teherańsko-isfahańskiego, choć nacechowana empatią wobec dramatu obecnych wydarzeń bliskowschodnich,
stanowi jednocześnie modelowy przykład wykolejenia współczesnej hierarchii spod znaku kościoła posoborowego:
bezkrytycznie przyjmowane hasła pacyfizmu eliminujące rozpoznanie dobra wspólnotowego zakotwiczonego
w panowaniu Boga-Celebra,
promocja rzekomego dialogu ponad szukanie prawdy
– to wszystko prowadzi dalej ku sekularyzmowi globalnemu,
którego najgorszym owocem jest zanegowanie społecznego królowania Jezusa Chrystusa.
Jedynie powrót do integralnej tradycji magisterium,
która jasno określiła warunki pokoju poprzez triumf prawa Bożego nad partykularyzmami narodowymi czy nastrojem epoki,
może być remedium na kryzys cywilizacji ogarniętej chaosem permanentnych kompromisów.
Na tym polega rzeczywista odpowiedzialność pasterza: stać mężnie przy depozycie wiary niezależnie od opiniotwórczych trendów świata doczesnego.
Za artykułem: (kosciol.wiara.pl) Kard. Mathieu: wojna niczego nie rozwiązuje. Módlmy się o wznowienie negocjacji
Data artykułu: 20.06.2025
