Portal Wiara.pl relacjonuje wystąpienie obecnego „papieża” Leona XIV podczas audiencji ogólnej (10 czerwca 2025), w którym zachęca on wiernych, by „z ufnością zanieśli przed Jezusa swoje choroby oraz cierpienia najbliższych”, przywołując ewangeliczny epizod uzdrowienia Bartymeusza. W przemówieniu pojawia się nacisk na indywidualną godność, potrzebę „podniesienia wzroku”, radykalne zerwanie z poczuciem upokorzenia oraz retoryka promująca „otwartość”, „relacje” i komunię. Całość utrzymana jest w nurcie posoborowego psychologizmu i antropocentryzmu. Pojawia się także odwołanie do godności osoby ludzkiej jako centralnej wartości misji Kościoła. Artykuł obfituje w treści podważające doktrynalną niezmienność katolicką – łatwo dostrzec tu odejście od integralnej wiary na rzecz nowinkarstwa duchowego.

Trudno o bardziej jaskrawe zobrazowanie deformacji pojęć teologicznych, niż ta audiencja – a zapowiedź jej skutków dla wiary i życia chrześcijańskiego jest jednoznacznie negatywna.

Antropocentryzm zamiast Chrystocentryzmu: Przesunięcie akcentów

W całej wypowiedzi Leona XIV dominuje antropocentryczna perspektywa, charakterystyczna dla nurtu posoborowego, gdzie punktem wyjścia jest człowiek i jego doświadczenie, a nie Bóg-Człowiek Jezus Chrystus jako jedyny Pośrednik zbawienia. „Z ufnością zanieśmy przed Jezusa nasze choroby, a także choroby naszych bliskich…” – brzmi niewinnie, lecz sens tego wezwania przestaje być teocentryczny: nie chodzi już o pokutę czy adorację Boga Wszechmogącego, lecz przede wszystkim o samopoczucie jednostki.

Nauczanie integralnie katolickie jasno określa priorytety: modlitwa ma służyć chwalbie Boga i naprawie grzechów przez skruchę oraz dążenie do świętości (Sursum corda!). Człowiek przychodzi do Chrystusa ukorzyć się – nie po to, by pielęgnować własną psychikę czy rozwiązywać problemy egzystencjalne bez odniesienia do łaski uświęcającej.

Pius XII przestrzegał przed tym kierunkiem w encyklice Mystici Corporis Christi, wskazując na zgubne skutki przesuwania nacisku z nadprzyrodzonego celu Kościoła na doczesne potrzeby („Błądzą ci wszyscy… którzy twierdzą, że Kościół został ustanowiony tylko dla dóbr doczesnych”). Tymczasem w cytowanym przemówieniu nawet uzdrowienie ciała staje się narzędziem budowania osobistego poczucia wartości oraz pretekstem do afirmacji własnych pragnień.

Pojęcie godności osoby ludzkiej: Zniekształcenie katolickiego nauczania

Niezmiernie wyraźny jest tutaj element relatywizacji pojęcia godności człowieka. Leon XIV mówi:

Aby spojrzeć w górę, trzeba podnieść głowę. Czasami ludzie są zablokowani, ponieważ życie ich upokorzyło i pragną jedynie odzyskać swoją wartość.

Prawdziwa nauka katolicka rozpoznaje źródło wszelkiego upokorzenia człowieka przede wszystkim w grzechu pierworodnym – peccatum originale. Godność ludzka nie polega na subiektywnym poczuciu wartości ani na psychologicznym doświadczeniu spełnienia; polega ona na uczestnictwie w porządku nadprzyrodzonym ustanowionym przez Boga Stwórcę (por. encyklika Leona XIII Immortale Dei). Odradzanie ludziom walki o „odzyskanie wartości” poza porządkiem łaski prowadzi ku pychy oraz zamazuje prawdziwy sens ludzkiej egzystencji.

Uderza również wszechobecna herezja egalitaryzmu: wszyscy mają być równymi beneficjentami Bożej miłości niezależnie od postawy moralnej czy przynależności do Kościoła Katolickiego jako jedynego arki zbawienia (Extra Ecclesiam nulla salus). Tak przedstawiona koncepcja fałszuje dogmatyczny obraz łaski jako daru udzielanego tym, którzy odpowiadają skruchą i czynem pokuty.

Błędy ekumeniczne: Relacje zamiast prawdy objawionej

Charakterystycznym dla posoborowej deformacji jest przesunięcie akcentu z konieczności trwania przy prawdzie Objawionej ku budowaniu relacji interpersonalnych:

Czujcie się misjonarzami… by być narzędziami komunii i jedności, w służbie godności osoby ludzkiej…

Tymczasem sobory powszechne pierwszego tysiąclecia wykluczały jakikolwiek kompromis doktrynalny dla dobra dialogu bądź fałszywej jedności (por. Kanony Soboru Efeskiego). Jedność może istnieć wyłącznie we wspólnocie wiary – wspólnota bez prawdy jest karykaturą Kościoła Chrystusowego.

Ekumenizm propagowany przez środowiska związane z Leonem XIV to jawna zdrada depozytu wiary; ignoruje on fundamentalną zasadę św. Pawła (Nolite jugum ducere cum infidelibus – Nie chodźcie pod jednym jarzmem z niewierzącymi [2 Kor 6,14]) oraz jednoznaczne potępienie fałszywej jedności przez papieży sprzed 1958 roku (Pius XI,Mortalium animos: potępienie tzw. ruchów ekumenicznych).

Soteria redukowana do terapii: Psychologizacja Ewangelii

Przemówienie wielokrotnie odnosi się do narracji terapeutycznej:

Ufnie prośmy Pana… aby wysłuchał naszego wołania i nas uzdrowił!
…
Cóż możemy uczynić… gdy znajdujemy się w sytuacji bez wyjścia? Bartymeusz uczy nas… On umie prosić…
…
Jeśli naprawdę tego pragniesz… nie przestawaj krzyczeć!
…
Ten człowiek może stanąć na nogi… musi wykonać bardzo znaczący gest: musi zrzucić swój płaszcz!
…
Aby udać się do Jezusa… musi odsłonić przed Nim całą swoją bezbronność.
…
Nie zaprasza Bartymeusza aby poszedł za Nim ale mówi mu aby poszedł…
Marek kończy jednak swoją opowieść informując że Bartymeusz poszedł za Jezusem dobrowolnie.

Po raz kolejny mamy próbę przełożenia orędzia zbawczego na język coachingu duchowo-psychologicznego! Rzekome „uzdrowienie” oznacza tu głównie pokonanie własnych barier emocjonalnych bądź społecznych traum; „wiara” staje się afirmacją siebie lub siły sprawczej kryjącej się rzekomo we wnętrzu każdego człowieka („sięgajmy do zasobów które nosimy w sobie”).

Tak skrajna redukcja Ewangelii była jednoznacznie piętnowana choćby przez Piusa X (Pascendi Dominici Gregis): modernistyczni kaznodzieje przekształcają religię nadprzyrodzoną w system etyko-terapeutyczny pozbawiony wymiaru ofiary przebłagalnej za grzechy! Gdzie miejsce dla sakramentu pokuty? Gdzie wezwanie do wynagrodzenia Sercu Jezusowemu? Zostaje tylko powierzchowna narracja narcystycznej poprawy nastroju…

Pseudoteologia płaszcza żebraka versus doktryna ubóstwa ewangelicznego

Interpretacja symboliki płaszcza żebraka dokonana przez Leona XIV rozmija się dramatycznie ze skarbnicą Tradycji:

Dla żebraka płaszcz jest wszystkim… A jednak często tym co nas blokuje są właśnie nasze pozorne zabezpieczenia…
Aby udać się do Jezusa… Bartymeusz musi odsłonić przed Nim całą swoją bezbronność.
Jest to fundamentalny etap wszelkiej drogi uzdrowienia.

W rzeczywistości Ojców Kościoła motyw porzucenia zabezpieczeń oznacza dobrowolną rezygnację ze wszystkiego co ziemskie (por.renuntiatio mundi — wyrzeczenie świata). Tu natomiast zostaje on sprowadzony li tylko do otwarcia psychologicznego wobec siebie samego lub innych ludzi!

Wielokrotnie święci Doktorowie podkreślali absolutną konieczność wyrzeczenia wszystkich dóbr ziemskich dla Królestwa Niebieskiego — nie dlatego że one blokują rozwój osobisty (!), ale ponieważ przeszkadzają osiągnięciu życia wiecznego („Kto miłością świata gardzi… ten naprawdę idzie za Mistrzem” — św. Grzegorz Wielki). Redukowanie tej ascezy chrześcijańskiej do aktu samoakceptacji to wypaczenie samego fundamentu drogi ewangelicznej!

Nadużywanie imienia Augustyna — instrumentalizacja patrystyki dla nowinek duchowych

Leon XIV powołuje się pobieżnie na interpretację św. Augustyna dotyczącą imienia Bartymeusz („syn zaszczytów”), jakoby miało ono symbolizować dążenie człowieka ku odzyskaniu utraconego powołania czy pozycji społecznej.

Tymczasem Augustyn nigdy nie stawia psychologii jednostki ponad metafizyką łaski — przeciwnie! Całe jego dzieło skierowane było przeciwko pelagiańskiej herezji autosoterii (zbawiania samego siebie mocą własnej decyzji). Przywoływanie autorytetu Ojców celem usprawiedliwiania nowych narracji terapeutycznych świadczy o rażącej manipulacji tekstem źródła.

Kult jednostki versus społeczne panowanie Chrystusa Króla

Ostatecznie przemówienie wpisuje się doskonale w program modernistycznego przewrotu kościelnego ostatnich dekad: centrum zajmuje już nie panowanie Chrystusa nad narodami (Regnum Christi socialiter constitutum — Królestwo Chrystusowe ustanowione społecznie), lecz indywidualistyczna walka każdej osoby o lepsze samopoczucie.

Zapomina się zupełnie iż zadaniem Kościoła zawsze było podporządkowanie całych społeczeństw Prawom Bożym — tak nakazywali papieże aż po Piusa XII; przypominały o tym bulle takie jak Quas Primas (Chrystus winien królować publiczne!). Odpowiedzialność pasterza polega przede wszystkim na napominaniu duszpasterstwa zbiorowego ku wiecznej szczęśliwości dusz poprzez podporządkowanie praw wszystkich stanów społecznych Boskiej Woli.

Tu natomiast padają sformuowania typu:

Bądźcie narzędziami komunii i jedności… promując wszędzie szczere relacje z władzami…
Wołajmy również za nich [cierpiących]… Pan nas wysłucha…
On daje nowe życie… On jest naszą nadzieją!
Czasami wolimy trwać w miejscu aby nie brać odpowiedzialności…
Wiara czyni nas wolnymi…
Nie należy tracić nadzieji nawet gdy czujemy sie zagubieni
Nie ma takiego wołąnia którego Bóg by nie wyslucha
Podążaj za swoim pragnieniem
Często blokują cię twoje zabezpieczenia
Dobrowolny wybór drogi
Podążanie za swoimi wyborami
Budowanie komunii
Godność osoby ludzkiej
Relacje międzynarodowe
Jedność
Zaangażowanie świeckich misjonarzy
Promowanie współpracy między religiami
Psychologia więzi
Samouzdrowienie
Doświadczenie transcendencji poprzez odkrywanie siebie
Wyrażanie siebie
Otwartość wobec innych
Komunikacja interpersonalna
Pokonywanie barier emocjonalnych
Służba społeczeństwu poprzez dialog
Wspieranie kreatywności
Odnowa ducha poprzez refleksję egzystencjalną
Akceptacja różnorodnosci
Przezwyciężenie samotnosci poprzez wspólnotowość
Uznaniowość prawa naturalnego
Dialog międzykulturowy
Edukacja empatii
Kształtowanie postawy tolerancji
Równouprawnienie grup mniejszościowych
Porozumiewanie sie mimo różnic światopoglądowych
Budowa mostów komunikacyjnych
Integracja osób zmarginalizowanych
Nadrabianie deficytów społecznych
Współdziałanie sektorowe
Rozwijanie kapitału społecznego
Formacja liderów opiniotwórczych
Nowe modele solidarności
Podmiotowość jednostek
Konstruowanie pozytywnej przyszłości
Redefinicja tradycji
Transformacja mentalnosci
Innowacyjność duchowa
Projektowanie wspólnych inicjatyw
Twórczość kolektywna
Wdrażanie partnerskich rozwiązań
Rewizja historii
Dekonstrukcja kanonów
Elastyczność norm społecznych
Eksperymenty pedagogiczne
Połączenie sztuki ze sferą sacrum
Dynamika zmian kultury
Ekspresja artystyczna
Synergia dziedzin humanistyczno-spoecznych
Znaczenie interakcji
Międzyreligijne spotkania
Otwartość światopoglądowa
Wieloaspektowość podejmowanych tematów
Alternatywy edukacyjne
Postmodernizm interpretacyjny
Globalizacja stylu życia
Umiarkowana kontestacja
Refleksyjność filozoficzna
Hermeneutyczna otwartość
Progresywizm społeczno-moralny
Nowe formy liturgii
Personalizm egzystencjalny
Neognostycyzm

(harmonogram przemian według agendy ONZ/WHO/UNESCO dotyczący tzw.praw człowieka)

To wszystko są elementarne symptomy apostazji instytucjonalnej antykościoła!

Koniec miejsca Objawionego porządku rzeczy!

Na oczach całego świata demontuje się fundament cywilizacji chrześcijańskiej: zanegowane zostają prawa Boże nadrzędne wobec fikcyjnych „praw człowieka”; kwestionuje się obowiązek państw względem publicznych aktów czci wobec Najwyższego Stworzyciela; przesuwa uwagę wiernych ze zbawienia wiecznego ku programowi poprawy jakości życia doczesnego!

Jak długo jeszcze będzie tolerowany ten proceder profanowania urzędu nauczycielskiego Kościoła?

Caveant omnes fideles! (Niech strzegą się wszyscy wierni!).

Nauczający takich błędów winni są zwiedzenia milionowych rzesz duszpasterstwa globalnego.

TAGI: Leon XIV, antropocentryzm, ekumenizm, modernizm kościelny, godność ludzka vs prawa Boże, integryzm katolicki sprzed 1958 roku

---

Za artykułem:
Leon XIV: Przedstawmy Jezusowi nasze choroby i cierpienia   (info.wiara.pl)
Data artykułu: 11.06.2025

Więcej polemik ze źródłem: info.wiara.pl

Podziel się tą wiadomością z innymi.