Portal Wiara.pl (12 czerwca 2025) relacjonuje, iż na zakończonym zebraniu plenarnym Konferencji Episkopatu Polski postanowiono powierzyć biskupowi gliwickiemu Sławomirowi Oderowi zadanie utworzenia tzw. „Komisji niezależnych ekspertów do zbadania zjawiska wykorzystywania seksualnego osób małoletnich w Kościele katolickim w Polsce”. Dotychczas odpowiedzialny za inicjatywę był prymas Wojciech Polak; Zespół pod jego przewodnictwem zakończył działalność. Biskupi dziękują mu za przygotowanie „fundamentów”, a obecnie powołują nowy zespół mający opracować dokumenty dotyczące zasad funkcjonowania owej Komisji. Artykuł odnotowuje także szereg innych newsów o problemach związanych z nadużyciami duchownych oraz reakcjach „Stolicy Apostolskiej”.
Takie działania, prezentowane jako przejaw troski i odpowiedzialności, są kolejnym przykładem pozornej reformy, która nie rozwiązuje istoty kryzysu – utraty wiary i moralności przez struktury posoborowego antykościoła.
Laicyzacja zarządzania grzechem – świeckie komisje zamiast karności kościelnej
W artykule czytamy: „Biskupi zapoznali się z aktualnym stanem prac nad powołaniem Komisji niezależnych ekspertów do zbadania zjawiska wykorzystania seksualnego osób małoletnich. Przedstawione zostały kolejne uwagi dotyczące dalszego procedowania nad jej statutem i zasadami funkcjonowania.”
To sformułowanie demaskuje fundamentalną apostazję doktrynalną: grzech ciężki, jakim jest nadużycie seksualne ze strony duchownych, zostaje zdegradowany do poziomu świeckiej procedury administracyjnej i analizy eksperckiej. Odpowiedź na zgorszenie nie polega już na zastosowaniu kar kościelnych przewidzianych przez Tradycję (Disciplina Ecclesiae), ale na tworzeniu biurokratycznych ciał doradczych.
W integralnej nauce katolickiej obowiązywała zawsze zasada: Nullus laicus judicet clericum (żaden świecki nie sądzi duchownego); wszelkie przestępstwa kleru rozpatrywała hierarchia kościelna zgodnie ze ścisłym prawem kanonicznym (por. Kodeks Prawa Kanonicznego 1917). Już św. Paweł napominał: Nemo enim judicabit de his qui sunt intus nisi Ecclesia – nikt spoza Kościoła nie sądzi spraw wewnętrznych Kościoła (por. 1 Kor 6,1-6).
Powierzenie badania przestępstw ludziom świeckim lub „niezależnym ekspertom” – często ateistom lub osobom obojętnym religijnie – jest wyrazem całkowitego podporządkowania się laickim standardom świata, którymi pogardza tradycja katolicka.
Zacieranie granic pomiędzy winą indywidualną a zbiorową odpowiedzialnością hierarchii
Artykuł informuje o przekazaniu kompetencji między prymasem Polakiem a bp. Oderem oraz o kontynuacji pracy zespołu mającego stworzyć ramy działania komisji.
Nie sposób nie zauważyć tu typowej dla struktur posoborowych tendencji do rozmywania odpowiedzialności moralnej poprzez proceduralizację winy i mnożenie kolejnych komitetów oraz zespołów roboczych. W miejsce jawnego potępienia grzechu głoszonego ex cathedra przez papieża czy Sobór, otrzymujemy jałową dyskusję nad statutami i regulaminami.
Tradycja Kościoła wymaga stanowczego usunięcia zgorszycieli spośród wiernych (Tolle malum ex vobis ipsis, por. 1 Kor 5,13). Święty Grzegorz Wielki pisał jednoznacznie: Sacerdotibus peccantibus non est parcendum sed exemplum faciendum – kapłanom grzeszącym należy wymierzyć karę jako przykład dla innych.
Postawa polskich hierarchów antykościoła wpisuje się natomiast idealnie w modernistyczne zacieranie różnicy między świętością a profanacją (w imię fałszywego miłosierdzia i poprawności politycznej). Nie dostrzega się tu potrzeby publicznej pokuty ani przywrócenia dawnej karności kościelnej wobec winnych.
Kult praw człowieka zamiast panowania Chrystusa Króla
W przedstawionych komunikatach dominuje język laicki:
Biskupi wyrażają wdzięczność Księdzu Prymasowi abp. Wojciechowi Polakowi… za przygotowanie konkretnych fundamentów do kolejnego etapu prac.
Zamiast odwoływać się do praw Bożych i nakazu uświęcenia własnego stanu kapłańskiego (por. List św. Piotra: Sanctificamini qui fertis vasa Domini, Iz 52,11), biskupi dziękują sobie wzajemnie za uruchamianie projektów odpowiadających oczekiwaniom opinii publicznej.
Za tę światową logiką stoi przyjęcie paradygmatu rewolucji francuskiej: prawa człowieka zastępują prawo Boże; społeczna odpowiedzialność ma być mierzona standardami ONZ czy Unii Europejskiej zamiast Ewangelią Jezusa Chrystusa Króla.
Jak przypomina Pius XI: Non potest esse pax nisi sub regno Christi („Nie może być pokoju pomijając panowanie Chrystusa” – Quas Primas). Tymczasem działania polskich struktur episkopatu są wyrazem pełnego podporządkowania się narracji medialnej oraz dyktatowi państwa świeckiego.
Pozorna reforma bez pokuty i powrotu do wiary katolickiej wyznawanej integralnie
Zmienność personaliów (przekazanie funkcji bp. Oderowi) stanowi jedynie kosmetyczną korektę w obrębie tej samej ideologicznie spaczonej rzeczywistości posoborowego antykościoła.
Próżno szukać tu wezwania do pokuty wobec Boga, publicznych aktów przebaczenia ofiarom oraz naprawienia zgorszenia po myśli kanonistyczno-doktrynalnej Tradycji rzymskiej (w świetle encyklik Benedictusa XIV czy dekretów Soboru Trydenckiego dotyczących reformy kleru). Tylko prawdziwy powrót do nauki głoszonej semper et ubique przez Kościół gwarantowałby skuteczną odnowę moralną; tymczasem mamy tu kolejną próbę ratowania upadłego gmachu przez retusz fasady.
Świeccy domagający się samosądów lub lustracji kościelnych również pozostają w błędzie — tylko autorytet Kościoła rządzonego według starego prawa może właściwie ocenić czyny duchownych i wymierzyć sprawiedliwą pokutę (non licet privatis vindictam sumere in ministros altaris – nie wolno prywatnym osobom brać odwetu na sługach ołtarza; por. List św. Pawła do Rzymian).
Zatracenie nadprzyrodzonego sensu misji Kościoła na rzecz PR-owskich działań kryzysowych
Retoryka obecna zarówno w cytowanych wypowiedziach jak i działaniach episkopatu wskazuje na całkowite zatracenie celu istnienia Mistycznego Ciała Chrystusa — sanctificatio animarum (uświęcenie dusz) — zamienione na zarządzanie kryzysem według korporacyjnych wzorców tego świata.
Możliwość przywrócenia ładu moralnego leży jedynie w radykalnym odrzuceniu modernistycznych nowinek po roku 1958 — tak dogmatycznych jak dyscyplinarnych — oraz restauracji pełni jurysdykcji katolickich struktur sprzed destrukcyjnych reform Jana XXIII i Pawła VI.
Bez tej restytucji żadne komisje ani eksperci nie uchronią przed dalszym upadkiem wiary ani narastaniem zgorszenia duchowieństwa.
Zakończenie
Tzw. reforma zarządzania przypadkami wykorzystywania seksualnego jest działaniem pozornym, opartym o błędne przesłanki antropologiczne oraz redukcję grzechu ciężkiego do problemu proceduralnego lub PR-owskiego skandalu medialnego.
Jedyną skuteczną drogą uzdrowienia jest powrót ku integralnemu depozytowi wiary katolickiej sprzed roku 1958; bez tego każda kolejna „komisja” będzie tylko dowodem coraz większej niewiary tych, którzy mienią się pasterzami ludu Bożego.
Za artykułem:
Prymas Polak nie będzie już odpowiedzialny za stworzenie komisji ds. wykorzystywania seksualnego w Kościele (info.wiara.pl)
Data artykułu: 12.06.2025
