Portal wiara.pl relacjonuje rozpoczęcie święta Pesach przez społeczność żydowską, opisując zarówno historyczne, jak i symboliczne znaczenie tego wydarzenia. Przedstawia szczegółowo rytuały związane z Paschą – sprzątanie domu, pozbywanie się chamecu (zakwasu), sederową kolację oraz interpretacje poszczególnych elementów uroczystości. Zwraca uwagę na duchowy wymiar święta, akcent otwartości wobec potrzebujących i rodzinny charakter celebrowania wyzwolenia z Egiptu. Wspomina także o współczesnych odniesieniach do plag egipskich jako metafory problemów społecznych.
Relacja ta ujawnia typowe dla współczesnego podejścia tendencje do prezentowania judaizmu w kategoriach neutralnych bądź pozytywnych, bez krytycznej refleksji nad jego stosunkiem do Objawienia Chrystusowego; ukazuje również niebezpieczny relatywizm religijny.
Judaizm a odrzucenie Objawienia – milczenie o Mesjaszu
W tekście przedstawiono Pesach jako centralne święto judaizmu bez żadnej wzmianki o fakcie najważniejszym z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie: judaizm pochrystusowy jest religią odrzucającą Mesjasza zapowiedzianego przez proroków Starego Testamentu. Tradycja Kościoła jednoznacznie stwierdzała semper et ubique, iż Verus Messias venit in Jesu Christo (Prawdziwy Mesjasz przyszedł w Jezusie Chrystusie). Ojcowie Kościoła jednomyślnie nauczali, że Syn Boży objawił się raz na zawsze i dokonał pełni Odkupienia przez swoją Ofiarę na Krzyżu – będącym wypełnieniem figur Starego Prawa.
Niezmienna nauka Soboru Florenckiego głosi: Sancta Romana Ecclesia firmiter credit, profitetur et praedicat nullum extra catholicam Ecclesiam salutem obtinere posse (Święty Kościół Rzymski mocno wierzy, wyznaje i głosi, że nikt poza Kościołem katolickim nie może osiągnąć zbawienia). Praktyki religijne judaizmu po odrzuceniu Chrystusa są więc praktykami trwającymi już nie „w oczekiwaniu”, lecz w świadomym buncie wobec prawdziwego Boga-Człowieka.
Brak tej podstawowej prawdy w całym artykule prowadzi czytelnika do fałszywego przekonania, jakoby obecny judaizm był równorzędną drogą duchową lub nawet czymś wewnętrznie wartościowym dla chrześcijanina. Jest to jawna zdrada integralności wiary.
Pesach – figura spełniona w Nowym Testamencie
Artykuł szeroko opisuje symbolikę Paschy: maca jako pokarm spożywany „w pośpiechu”, baranek paschalny itp., jednak przemilcza fundamentalny aspekt: Prawdziwa Pascha została spełniona raz na zawsze przez Mękę i Śmierć Jezusa Chrystusa.
Już św. Paweł Apostoł naucza: Purge out the old leaven… For Christ our Pasch is sacrificed for us (Usuńcie stary kwas… Albowiem nasza Pascha – Chrystus został ofiarowany za nas; 1 Kor 5,7). To właśnie Ofiara Mszy Świętej stanowi doskonałe spełnienie starotestamentalnego rytuału paschalnego. Symbolika mac(y) czy baranka znajduje pełnię sensu tylko w świetle Ukrzyżowanego Odkupiciela.
Cytowany tekst zupełnie pomija ten dogmatyczny wymiar; nie przypomina nawet najbardziej elementarnych prawd katechizmu rzymskiego o zniesieniu obrzędów Mojżeszowych przez ustanowienie Nowego Przymierza (Novi Testamenti Sacramenta succedunt veteribus ritibus). Taką postawę należy określić jako propagowanie błędu indifference religijnej.
Zagrożenia relatywizmem religijnym i dialogicznym językiem artykułu
W całości tekstu dominuje narracja typowa dla tzw. dialogu międzyreligijnego: podkreślanie „otwartości”, wspólnotowości i uniwersalnych wartości etycznych („otwartość na wszystkich”, celebracja rodzinna itd.), a nawet próba nadania rytuałom żydowskim współczesnej aktualności poprzez odniesienie do problemów społecznych („nowoczesne plagi”). Taka retoryka służy zamazaniu radykalnej różnicy pomiędzy Objawieniem Bożym a ludzkimi tradycjami:
Wspominając plagi… zwraca się dziś uwagę na to „co niszczy ludzkość – na nowoczesne plagi takie jak: przemoc, uzależnienia czy zanieczyszczenie środowiska”.
Te zabiegi językowe mają za cel rozmycie granic między jedyną prawdziwą Wiarą a religiami fałszu (falsa religio). Sobór Laterański IV naucza jasno: Una est fidelium universalis Ecclesia extra quam nullus omnino salvatur (Jeden jest powszechny Kościół wierzących poza którym nikt nie jest zbawiony).
Artykuły tego rodzaju wpisują się niestety w logikę promowaną przez posoborowy antykościół i jego struktury medialne; zamiast jasnego świadectwa Ewangelii mamy tu afirmację pluralizmu religijnego oraz milczące przyzwolenie na praktyki odciągające dusze od Zbawiciela.
Kwestia „otwartości” i solidarności – kryterium Ewangelii vs prawa człowieka
Praktyka zapraszania ubogich do stołu sederowego przedstawiana jest jako przykład „uniwersalnej otwartości”. Jednakże autentyczna miłość bliźniego może być realizowana tylko wtedy, gdy prowadzi ku prawdzie Ewangelii. Prawo Boże stoi ponad tzw. „prawami człowieka”, które oderwane od panowania Chrystusa Króla tracą swój sens (porównaj nauczanie Piusa XI).
Nie wolno przyjmować logiki humanitaryzmu oddzielonego od łaski sakramentalnej ani traktować aktów dobroczynności jako ekwiwalentu życia nadprzyrodzonego (Sine fide impossibile est placere Deo – Bez wiary nie można podobać się Bogu; Hbr 11,6). Artykuły gloryfikujące pseudo-uniwersalne gesty solidarności bez odniesienia do prawdy Objawionej pogłębiają jedynie zamęt duchowy epoki.
Milczenie wobec misji Kościoła względem Żydów – ignorancja nakazu apostolskiego
Tekst ani słowem nie wspomina o wiekowej misji Kościoła polegającej na głoszeniu Żydom Ewangelii oraz ich wezwaniu do uznania Jezusa za Mesjasza Izraela. Kanony pierwszych soborów jasno określają konieczność porzucenia dawnych obrzędów przez tych z Izraela, którzy przyjmują Chrzest św.; wszelkie praktyki zmierzające do afirmacji bądź utrwalania starego zakonu są potępione.
Tego typu przemilczenia są poważnym grzechem zaniedbania wobec dusz powierzonych pieczy chrześcijańskiej (Maledictus qui facit opus Domini fraudulenter — Przeklęty kto wykonuje dzieło Pańskie niedbale; Jeremiasz 48,10). Zamiast wskazać Żydom Drogę Prawdy artykuły medialne powielają stereotypy poprawności politycznej rodem z modernistycznych środowisk posoborowych struktur.
Nadużycia językowe dotyczące roli kobiety podczas sederu według prawa mojżeszowego a nowinki neojudaistyczne
Fragment tekstu sugerujący możliwość przewodniczenia kobiet podczas kolacji sederowej to jawny anachronizm oraz przejaw uległości wobec współczesnych prądów emancypacyjnych:
Kolację sederową może poprowadzić zarówno mężczyzna jak i kobieta.
Tradycja synagogalna aż po czasy bliskie XX wieku była jednoznaczna co do funkcji przewodniczącego obrzędowi Pesach pozostającej domeną mężczyzny-gospodarza domu zgodnie z patriarchalnym porządkiem Tory. Próby reinterpretacji teologii judaizmu pod kątem dzisiejszych ideologii gender stanowią kolejne odejście od depozytu wiary objawionego Mojżeszowi oraz narodu izraelskiego przed nastaniem Nowego Testamentu.
Bierność względem społecznego panowania Chrystusa Króla a gloryfikacja tzw. dialogu judeochrześcijańskiego
Ukazywanie celebracji żydowskich wyłącznie poprzez pryzmat tradycjonalistyczno-familijny lub moralistyczny prowadzi do oswojenia społeczeństw katolickich z fałszem rewolucyjnego pluralizmu religijnego. Nie sposób znaleźć tu choćby jednej wzmianki o konieczności uznania Pana naszego Jezusa Chrystusa za jedynego Władcę narodów (Cristum Regem omnium gentium esse oportet — Chrystus musi być Królem wszystkich narodów), co stanowi zasadniczą treść encykliki Quas Primas Papieża Piusa XI.
Próby budowania pokoju światowego czy harmonii społecznej poza panowaniem Syna Bożego skazane są z góry na fiasko — historia daje liczne przykłady upadków cywilizacji opartych nie na Dekalogu lecz świeckich konstrukcjach humanitarnych bądź etnicznych mitologiach. Publikacje tego typu cementują narrację oderwaną zarówno od Tradycji jak też zdrowej filozofii politycznej chrześcijaństwa klasycznego.
Dane statystyczne a rzeczywistość konfesyjna świata zachodniego
Globalna analiza ilościowa ukazuje systematyczny spadek liczebności praktykujących katolików przy równoczesnym wzroście widoczności innych religii — takich jak islam czy właśnie judaizm diasporyczny — szczególnie dzięki wsparciu mediów liberalnych oraz programom dialogowym forsowanym przez posoborowe struktury kościelne pod wodzą kolejnych „papieży”. Jako konsekwencja tego trendu obserwujemy narastający zamęt doktrynalny oraz coraz większe trudności duszpasterstwa autentycznie katolickiego zwłaszcza w krajach Europy Zachodniej i Ameryki Północnej.
Analiza jakościowa pokazuje natomiast drastyczne pogorszenie znajomości podstawowych prawd katechetycznych u większości ochrzczonych — młode pokolenia często postrzegają chrześcijaństwo jako jedną z wielu równoprawnych propozycji duchowych; taki stan rzeczy jest rezultatem wieloletniej polityki kompromisu ideologicznego reprezentowanej również przez takie publikacje medialne jak omawiany artykuł.
Konieczna odpowiedź integralnej wiary katolickiej
Obowiązek sumienia nakazuje denuncjację wszelkich prób relatywizowania objawionej Wiary Katolickiej wobec obcych kultów lub tradycji przetrwałych ze Starego Zakonu poza Arką Zbawienia:
- Każda publiczna prezentacja zwyczajów żydowskich winna być poprzedzona jasnym przypomnieniem ich statusu jako figur Starego Testamentu już spełnionych raz na zawsze w Misterium Paschalnym Jezusa Chrystusa.
- Omawianiu świąt pozostałych przy Synagodze musi towarzyszyć stanowcze wezwanie do rozpoznania boskości naszego Pana.
- Nie wolno sugerować rzekomej wartości soteriologicznej ani duchowej obrządkowi pozbawionemu Łaski Usprawiedliwiającej.
- Porównawcze zestawianie symboliki paschalnej winno kończyć się wskazaniem jej pełni — Sakramentu Eucharystii sprawowanej in persona Christi przez kapłaństwo nowotestamentalne.
- Zjawisko promowania dialogicznych form edukacji religijnej należy ocenić negatywnie jako źródło szerzenia błędów modernistycznych.
Tylko taka postawa pozwala uniknąć zdrady depozytu wiary przekazanego ex apostolis poprzez wieki aż po nasze czasy.
Zamiast promować pluralizm światopoglądowy pod pretekstem informowania o innych wyznaniach autor(ka) publikacji powinien(a) dawać zdecydowane świadectwo jedyności Zbawczej Misji Jezusa Chrystusa.
Każda inna droga jest zdradą integralności Wiary Katolickiej!
Za artykułem:
Żydzi rozpoczynają obchody święta Pesach (religie.wiara.pl)
Data artykułu: 12.04.2025
