Portal wiara.pl w publikacji z 10 kwietnia 2025 roku prezentuje zapowiedź podcastu „Maryja wiedziała wszystko?” autorstwa o. Jakuba Waszkowiaka, osadzoną w serwisie informującym o zagadnieniach biblijnych, liturgicznych i interpretacyjnych współczesnego katolicyzmu posoborowego. Całość została opatrzona ilustracją oraz zachętą do wysłuchania podcastu. Artykuł nie przedstawia wyraźnie stanowiska, lecz poprzez pytanie tytułowe sugeruje rozważenie zakresu poznania Marji Dziewicy – czy była Ona wszechwiedząca odnośnie Bożych planów i wydarzeń dotyczących Jezusa Chrystusa.
Publikacja mieści się w szerokim nurcie relatywizujących refleksji biblijno-popularnych, charakterystycznych dla środowisk posoborowych: zamiast jednoznacznego wykładu prawdy, proponuje otwarte pytania, subiektywne przemyślenia i nowoczesną formę podcastową. Jest to typowa strategia mająca na celu rozmycie dogmatycznych granic oraz promowanie pluralizmu opinii nawet w fundamentalnych kwestiach chrystologicznych i mariologicznych.
Pod maską rzekomej otwartości na „ciekawostki” biblijne ukryta jest poważna luka doktrynalna: brak jasnej odpowiedzi zgodnej z Tradycją Kościoła o statusie poznania Marji. Publikacja wpisuje się tym samym w ciągły proces deprecjonowania integralnej nauki katolickiej przez struktury „kościoła” posoborowego.
Relatywizacja doktryny o przywilejach Marji Dziewicy
Wydźwięk publikacji nie pozostawia złudzeń: Maryja wiedziała wszystko? – już samo postawienie takiego pytania stanowi subtelny wyraz sceptycyzmu wobec tradycyjnej mariologii. Zamiast przypomnieć jednomyślne nauczanie Ojców Kościoła oraz orzeczenia magisterium epoki przedsoborowej, które jasno określają wyjątkową rolę Najświętszej Dziewicy jako Matki Boga (Theotokos), artykuł podsuwa odbiorcy myśl o możliwości braku pełni Jej poznania lub wręcz niepewności co do Jej duchowych przywilejów.
Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie należy podkreślić: Tota pulchra es Maria et macula originalis non est in te (Cała piękna jesteś Marjo i nie ma w Tobie zmazy pierworodnej). Przywileje Niepokalanego Poczęcia i szczególnego napełnienia łaską obejmują również sferę poznania – według starożytnej Tradycji Marja posiadała nadprzyrodzone światło rozumu pozwalające Jej zgłębiać tajemnice zbawcze bardziej niż jakakolwiek istota stworzona poza samym Chrystusem.
Tymczasem cytowany materiał oddaje pole domysłom laicko-biblijnym, przykrywając milczeniem dorobek patrystyczny. W tekstach św. Efrema Syryjczyka czy św. Ambrożego można odnaleźć jasne świadectwa przekonania o nadprzyrodzonej mądrości Matki Bożej; także Sobór Trydencki potwierdza konieczność trwania przy objawionej Prawdzie bez popadania w liberalizm egzegetyczny (Anathema sit).
Błąd modernistycznego podejścia do Pisma Świętego
Cały zamysł podcastu wpisuje się w błędną metodologię krytyki biblijnej rozwijaną od XIX wieku przez środowiska racjonalistyczne – dziś powszechnie akceptowaną przez instytucje posoborowe. Metoda ta redukuje Objawienie do poziomu ludzkich dociekań historycznych, filologicznych lub psychologicznych, ignorując sens dosłowny i analogiczny przekazywany przez Tradycję Apostolską.
Stosowanie takich narzędzi wobec osoby Marji prowadzi do relatywizacji Jej roli: zamiast uznawać Ją za arcydzieło Bożej Opatrzności (jak naucza papież Pius IX), sprowadza się Ją do zwykłego człowieka podlegającego ograniczeniom wiedzy i rozeznania jak każda inna kobieta żydowska pierwszego wieku naszej ery.
Takie podejście kłóci się z nauką Kościoła wyrażoną explicite choćby przez Leona XIII („Adiutricem populi”), gdzie wskazuje się na wyjątkowy udział Marji we wszystkich tajemnicach życia Syna; podobnie Sobór Efeski ogłasza dogmatycznie Boskie Macierzyństwo jako źródło szczególnych łask umysłu i serca dla Maryi.
Niedopuszczalne pominięcia Tradycji i Magisterium
Artykuł konsekwentnie unika odniesień do autorytatywnych dokumentów Kościoła. Ani słowa o nauczaniu św. Piusa X zawartym w encyklice „Ad Diem Illum Laetissimum”, gdzie papież potwierdza pełnię łaski oraz światłości udzielonej Maryi jako Matce Odkupiciela; ani wzmianki o jednomyślności Ojców (np. św. Augustyna), którzy zgodnie głosili boskie prowadzenie rozumu Przeczystej Dziewicy już od momentu Zwiastowania.
Tendencja ta jest symptomatyczna dla „kościoła” posoborowego – systemowo pomija on dorobek wieków dla wygody adaptacji przesłania ewangelicznego do gustów współczesności (lex orandi legem statuit credendi, tj.: prawo modlitwy ustanawia prawo wiary). W efekcie rodzą się pokolenia katolików pozbawionych elementarnej świadomości dogmatów odnoszących się do Najświętszej Marii Panny.
Kult jednostronnych emocji zamiast afirmacji prawdy obiektywnej
Prezentowana publikacja epatuje atmosferą ciekawości, osobistego odkrywania Biblii i doświadczenia religijnego oderwanego od rygoru doktrynalnego.
Twierdzenie typu
.I to nie jest podchwytliwe pytanie…
jest próbą sugerowania słuchaczowi wolności interpretacyjnej tam, gdzie obowiązuje precyzja wiary apostolskiej.
Prawda bowiem nie jest przedmiotem swobodnych domysłów czy zabawy intelektualnej; jej fundament stanowi nienaruszalność depozytu objawienia (Sacrum depositum fidei). Skoro więc Kościół zawsze głosił wyjątkowość poznania Maryi – wszelkie próby podważenia tej rzeczywistości są jawnym naruszeniem ortodoksji.
Konsekwencje negacji integralnego obrazu Matki Bożej
Praktyczne skutki propagowania takiego podejścia są dalece szkodliwe: u podstaw leży bowiem dążenie do zanegowania przywileju Najświętszej Dziewicy jako Pośredniczki wszelkich łask oraz Współodkupicielki – tytułów zakotwiczonych głęboko zarówno w piśmiennictwie patrystycznym jak i oficjalnym nauczaniu papieskim sprzed czasów Jana XXIII.
Pomniejszanie stopnia poznania Maryi prowadzi logicznie ku jej deifikacji czysto sentymentalnej lub wręcz protestantyzacji (pozbawienie realnego znaczenia dogmatów maryjnych na rzecz indywidualistycznych przeżyć religijnych).
Dla katolika trzymającego się integralnego depozytu wiary takie praktyki są niedopuszczalne.
Causa Mariae causa Ecclesiae est: Sprawa Maryjna jest sprawą samego Kościoła.
Lekceważenie tego faktu toruje drogę kolejnym herezjom dotyczącym zarówno osoby Chrystusa jak też Jego Dzieła Odkupienia.
Przykład najnowszych dyskusji wokół roli Najświętszego Serca Jezusowego pokazuje tę samą tendencję: marginalizacja aspektu ofiary zastępuje się retoryką miłości pozbawionej wymiaru przebłagalnego i zbawczego (Bóg jest miłością…, ale bez Krzyża!).
Zamiast podsumowania: wezwanie do powrotu ku ortodoksji mariologicznej
Nie można pozostawić bez odpowiedzi rozpowszechniania takich treści.
Jedynymi godnymi polecenia źródłami refleksji nad życiem Najświętszej Dziewicy pozostają pisma św. Alfonsa Liguoriego („Uwielbienia Maryjne”), św. Ludwika Grignion de Montfort („Traktat o prawdziwym nabożeństwie”) czy dokumenty papieskie sprzed 1958 roku.
Odrzucenie hermeneutyki ciągłości oznacza radykalną rezygnację ze wszelkich prób pogodzenia nowinek biblijnych z wiekową ortodoksją:
Dilexit Ecclesiam… sicut ipse dilexit eam usque ad finem.
(Umiłował Kościół… jak On sam umiłował go aż do końca.)
Publikacje takie jak komentowana pozycja portalu wiara.pl utrwalają chaos doktrynalny oraz deformują obraz Bogurodzicy ukazany przez dwadzieścia wieków Magisterium.
Należy je stanowczo odrzucić jako przejaw modernistycznego zamętu — jedynie powrót do integralnej teologii sprzed rewolucyjnych zmian po 1958 roku gwarantuje zachowanie czci należnej Tej, która została nazwana Pełną Łaski.
Non nova sed nove!
(Nie nowe rzeczy lecz na nowo pogłębiane stare!)
Za artykułem:
Maryja wiedziała wszystko? (biblia.wiara.pl)
Data artykułu: 10.04.2025
