Portal Aleteia (21 czerwca 2025) relacjonuje przebieg ostatnich dni życia Carla Acutisa, włoskiego nastolatka zmarłego w wieku piętnastu lat na ostrą białaczkę promielocytową. Artykuł podkreśla jego pogodny stosunek do cierpienia, głęboką wiarę oraz szczególne nabożeństwo do Eucharystii. Wspomniane zostały rodzinne wspólne modlitwy, prośba o sakrament namaszczenia chorych, a także wyrażone przez Carla pragnienie bycia pochowanym w Asyżu. Tekst zawiera fragmenty zapisków Carla dotyczące sensu cierpienia i duchowego zjednoczenia z męką Chrystusa oraz opisy reakcji rodziców i personelu medycznego na postawę chłopca.
Krytyczna analiza według wiary katolickiej wyznawanej integralnie
1. Kult „nowych świętych” a rozmycie definicji świętości
Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie należy od razu wskazać na zasadniczy problem polegający na promowaniu postaci takich jak Carlo Acutis – osób młodych, których życie nie wykazuje cech heroiczności cnót wymaganych przez tradycję Kościoła przed 1958 rokiem dla uznania kogoś za wzór świętości publicznej czci. „Uwielbiany przez młodych… rozkochany w Eucharystii nastolatek” – tego typu sformułowania służą budowie emocjonalnego kultu wokół osoby niedojrzałej duchowo i moralnie wedle miary klasycznej hagiografii.
Św. Tomasz z Akwinu nauczał jasno. Aby ktoś został zaliczony do grona błogosławionych publicznym aktem Kościoła, winien być sprawdzony pod względem trwałości cnót, ortodoksji nauki i stanu życia. (Summa Theologiae II-II q174). Tymczasem artykuł nie przedstawia żadnych przesłanek świadczących o nadzwyczajnym praktykowaniu wszystkich cnót chrześcijańskich – skupia się jedynie na przebiegu choroby i subiektywnych odczuciach otoczenia.
2. Redukcja ascezy do psychologii cierpienia
Artykuł sugeruje domniemane bohaterstwo polegające głównie na pogodzeniu się ze swoim losem: „Ani razu się nie poskarżył…”. Jednakże prawdziwa heroiczność cnoty wymaga czegoś więcej niż zwykłego znoszenia przeciwności losu bez narzekania – wymaga czynnego dążenia do doskonałości chrześcijańskiej poprzez uczynki miłosierdzia, pokuty oraz walkę duchową potwierdzoną świadectwami wewnętrznych zmagań i zwycięstw łaski nad naturą.
Ojcowie Kościoła zawsze przestrzegali przed powierzchownym ocenianiem duszy po samych objawach fizycznych czy psychicznych: św. Grzegorz Wielki pisał: „Nie sądźmy ludzi po pozorach spokoju lub smutku; to bowiem tylko Bóg zna serce każdego człowieka”. Z kolei cała spuścizna ascetyczna sprzed Vaticanum II uczyła ostrożności wobec emocjonalizmu jako kryterium oceny stanu łaski czy stopnia doskonałości.
3. Brak odniesienia do tradycyjnej koncepcji ofiary Mszy Świętej
W tekście wielokrotnie pojawia się motyw osobistego przeżywania Eucharystii („Jezus, moja komunia!”; „łączę się ze wszystkimi mszami świata”). Jednak ten sposób mówienia typowy jest dla mentalności posoborowej, gdzie akcent przesuwa się z obiektywnej Ofiary Mszy Świętej odprawianej przez kapłana ku subiektywizmowi przeżyć uczestników świeckich – co stanowi fundamentalny błąd dogmatyczny zakazany pod karą anatematy zarówno przez Sobór Trydencki („Jeśli kto powiada… że ofiarowanie Mszy jest tylko aktem uwielbienia lub dziękczynienia… niech będzie wyklęty”) jak też wielowiekową Tradycję liturgiczną.
Brak tu jasnego rozróżnienia pomiędzy realną obecnością Chrystusa dokonującą się mocą konsekracji kapłańskiej a pobożnością indywidualną laika wobec Najświętszego Sakramentu – co prowadzi de facto do protestantyzacji pojęcia Eucharystii (przeżycie zamiast Ofiary).
4. Manipulacja emocjami przy równoczesnym braku teologicznej precyzji
Całość narracji została skonstruowana tak, aby wzbudzić współczucie oraz zachwyt dla osoby Carlo poprzez liczne opisy uczuć jego rodziny:
Pani Antonia do dziś pamięta promienny uśmiech…
, czy personelu szpitala:
Pielęgniarki były zdumione podejściem Carla…
). Tego rodzaju sentymentalizm zupełnie wypacza istotną naukę Kościoła dotyczącą sensu cierpienia: ma ono wartość zbawczą tylko wtedy, gdy jest dobrowolnie przyjmowane „dla zasługi”, czyli dla oddania chwały Bogu zgodnie z Jego wolą objawioną w Prawie Bożym (por. Rzym 8).
Tymczasem autorzy artykułu całkowicie przemilczają prawdę o konieczności trwania w stanie łaski uświęcającej aż do końca ziemskiego życia jako warunku zbawienia wiecznego („Kto wytrwa aż do końca…” – Mt 24), a skupiają uwagę czytelnika jedynie na naturalistycznym aspekcie choroby oraz emocjach ludzi świeckich.
5. Ideologizacja procesu beatyfikacyjno-kanonizacyjnego jako narzędzie nowej ewangelizacji posoborowej
Tekst jawnie wpisuje się w propagandowy nurt tzw. nowej ewangelizacji mającej za zadanie dostarczyć współczesnemu światu nowych „idoli religijnych”, łatwych do zaakceptowania zwłaszcza przez młodzież wychowaną poza duchem ascezy katolickiej sprzed reform pawłowych i soborowych.
Wskazuje to cytat
Carl Acutis to dziś uwielbiany przez młodych… Jego ziemskie życie to także cierpienie… Jak wyglądały ostatnie dni?
, który bardziej pasuje stylem marketingowym niż poważnemu traktowaniu tematu heroicznych cnót chrześcijańskich.
Należy przypomnieć kanoniczny rygoryzm obowiązujący jeszcze sto lat temu: nikt nie był ogłoszony błogosławionym bez wykazania cudów jasno przypisywalnych jego wstawiennictwu ani bez udokumentowanych zwycięstw nad pokusami przeciwko wszystkim cnotom kardynalnym i teologicznym (De Servorum Dei Beatificatione et Beatorum Canonizatione Benedykta XIV).
Obecna procedura redukuje proces kanonizacji niemalże do medialnego plebiscytu poparcia społecznego („uwielbiany”, „popularny”), co przecież było stanowczo potępione już podczas Soboru Laterańskiego IV zabraniającego lokalnych kultów bez autorytetu Stolicy Apostolskiej działającej wedle stałych reguł prawa kanonicznego obowiązujących zawsze aż po XX wiek.
6. Przemilczenie rzeczywistych zagrożeń dla duszpasterstwa młodzieży
Ukazywanie Carla Acutisa jako rzekomego ideału młodego wierzącego pomija zupełnie fakt rozpadu tradycyjnej formacji katolickiej dzieci i młodzieży po roku 1960 – likwidację katechezy klasycznej opartej o Katechizm Piusa X czy Baltimore Catechism; zaniedbanie regularnej Spowiedzi; marginalizację codziennych aktów pokuty itd.
Artykuły takie ukrywają prawdziwe źródło kryzysu nowoczesnych społeczeństw laicyzowanych: odejście od Prawa Bożego objawionego raz na zawsze oraz upadek porządku społeczno-moralnego wynikający z detronizacji Chrystusa Króla.
Nie można mówić uczciwie o przygotowaniu na śmierć bez jednoznacznego wezwania wszystkich ludzi dobrej woli ku pełnemu podporządkowaniu swego życia normom Ewangelii interpretowanym wiernie wedle Tradycji apostolskiej sprzed rewolucyjnych zmian Vaticanum II!
Zakończenie — właściwe widzenie przykładu chrześcijańskiego umierania
Heroiczne znoszenie choroby ma swój sens wtedy – jak pouczali Ojcowie pustyni oraz papieże przedsoborowi – gdy płynie ono ze stanu ugruntowanej wiary katolickiej wyrażonej zgodnością przekonań we wszystkich punktach doktryny apostolskiej nienaruszonej kompromisem modernistycznym czy ekumenicznym.
Sentymentalna narracja portalu Aleteia sprowadza misterium krzyża Chrystusowego jedynie do poziomu przeżyć jednostki pozbawionej solidnej formacji ascetycznej; natomiast przemilcza prawdy najważniejsze dla zbawienia duszy — prawo Boże ponad prawa ludzkie; panowanie Jezusa Chrystusa nad światem doczesnym; konieczność trwania przy wierze integralnej aż po kres doczesności.
Jedynie taki obraz umierania może być rzeczywiście godzien czci publicznej — wszystko inne pozostaje medialną imitacją fałszującą sens martyrologii chrześcijańskiej.
Za artykułem: „Ani razu się nie poskarżył”. Jak wyglądały ostatnie dni na ziemi Carla Acutisa?
Data artykułu: 21.06.2025
