Streszczenie treści artykułu
Portal DEON.PL w tekście „Chcesz zachować życie – strać je dla Jezusa” (22 czerwca 2025) przedstawia komentarz do fragmentu Ewangelii wg św. Łukasza (Łk 9,18-24), w którym Chrystus pyta uczniów, za kogo Go uważają, zapowiada swoje cierpienie i zmartwychwstanie oraz kieruje wezwanie: „Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje! Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa.” Artykuł kładzie nacisk na dwa aspekty: Jezus przemawia zarówno do uczniów „na osobności”, jak i „do wszystkich”, podkreślając powszechność Jego przesłania. Autor sugeruje konieczność przejścia od „poznania religijnego” Jezusa do „poznania wiary” oraz zachęca czytelników do refleksji nad własnym stosunkiem do Zbawiciela.
Pozorna powszechność nauczania a rzeczywista katolickość
Artykuł stara się ukazać orędzie Chrystusa jako skierowane „do wszystkich… nie pomija nikogo ani w sensie geograficznym ani historycznym”. W tej konstrukcji pobrzmiewa posoborowy mit o globalizacji Objawienia — tak jakby bezwarunkowo każda jednostka była adresatem łask zbawczych poza porządkiem ustanowionym przez Kościół. Stwierdzenie to przeczy integralnemu nauczaniu katolickiemu o konieczności przynależności widzialnej do Kościoła jako warunku zbawienia („Extra Ecclesiam nulla salus”: poza Kościołem nie ma zbawienia — Sobór Florencki). Owszem, Ewangelia głoszona jest wszystkim narodom (Mt 28,19), lecz skuteczne przyjęcie jej owoców wymaga wejścia pod panowanie Chrystusa przez sakramenty i wyznanie wiary; iluzja uniwersalizmu jest więc herezją modernistyczną.
Kwestia poznania Jezusa: duchowy gnostycyzm zamiast obiektywnej wiary?
W tekście pojawia się teza:
„Nie wystarczy znać Jezusa… Od pytania: ‘kim jest Jezus?’, które dotychczas u Łukasza zadawało sobie wielu…, teraz znajdujemy odpowiedź…. Uczeń odkrywa tożsamość Jezusa kiedy ‘idzie za Nim’.”
W rezultacie autor promuje subiektywizm poznawczy względem Osoby Chrystusa — sugerując rzekomy proces ewolucji w rozumieniu kim On jest („przejście od poznania ‘religijnego’, według ciała, do ‘poznania wiary’ – według Ducha”). Tymczasem Magisterium święte zawsze nauczało o pewności dogmatycznej: Jezus Chrystus jest Bogiem wcielonym jednorodzonym Synem Ojca Przedwiecznego; tę prawdę przekazali nam Apostołowie raz na zawsze („Fides ex auditu”, Rz 10,17). Nie istnieje żadne stopniowe docieranie wspólnoty lub jednostki ku pełniejszej wizji Chrystusa — taka logika prowadzi prosto ku błędowi ewolucjonizmu dogmatycznego potępionemu przez Piusa X w encyklice Pascendi Dominici Gregis.
Niewłaściwe akcenty emocjonalno-psychologiczne zamiast jasnego nakazu pokuty
Autor powtarza frazę „Jezus zwraca się (…) pomaga odkryć Swoją twarz i objawia nam 'naszą’ przez Słowo…”, skupiając uwagę czytelnika na doświadczeniu wewnętrznym. Ta retoryka wpisuje się w typową dla posoborowych kaznodziejstw psychologię samopoczucia zamiast twardej ascezy chrześcijańskiej. Tradycyjna ascetyka jasno wskazuje cel życia duchowego: upodobnienie duszy do Ukrzyżowanego poprzez codzienną walkę z grzechem pierworodnym i namiętnościami (por. Tomasz a Kempis). Sam Pan nas przestrzegł przed szukaniem pociech emocjonalnych („Kto miłuje ojca lub matkę bardziej niż Mnie…” Mt 10,37) — tu natomiast przesuwa się akcent z heroicznego samozaparcia ku introspekcji.
Bierność wobec społecznego panowania Chrystusa – brak odniesienia do porządku publicznego
Tekst ogranicza radykalizm słów Zbawiciela wyłącznie do życia osobistego wiernych (
„Poproszę o łaskę zatrzymania się… umiejętność zobaczenia obecności Pana w mojej codzienności”
). Pomija całkowicie obowiązek podporządkowania społeczeństw prawom Bożym oraz publiczne wyznanie Królewskiej godności naszego Pana. Nauczyciele prawowierni zgodnie przypominali: Królestwo Boże obejmuje zarówno serca pojedynczych ludzi jak wszystkie narody – „Aby On królował… nad rodzinami i państwami” (encyklika Quas Primas). Redukcja Ewangelii tylko do intymnej sfery dewocji stanowi zdradę misji apostolskiej polegającej także na walce ze strukturami grzechu publicznego.
Duchowość jubileuszowa oderwana od tradycji pokutnej Kościoła
W sekcji poświęconej obchodom roku jubileuszowego pada zdawkowe zalecenie:
„Nawiedzę jakieś miejsce jubileuszowe…”
, bez najmniejszego wezwania czy przypomnienia istoty odpustu zupełnego rozumianego tradycyjnie jako akt głęboko pokutny wymagający spełnienia konkretnych warunków określonych przez Papieży (modlitwa za Ojca Świętego [przed 1958], spowiedź sakramentalna itd.). Ten brak precyzji uwypukla posoborową powierzchowność praktyk religijnych sprowadzonych często jedynie do turystyki kościelnej lub sentymentalnych gestów niewiążących sumień.
Zaniedbanie ostrzeżenia przed fałszywymi pasterzami oraz relatywizacja autorytetu nauki katolickiej sprzed 1958 r.
Ani jedno zdanie tekstu nie ostrzega przed destrukcyjną działalnością hierarchii antykościelnych struktur posoborowych; przeciwnie – cytowani są pseudoduchowni związani z Kurją Rzymską XXI wieku promujący nową teologię dialogu kosmopolityczno-humanistyczną. Tradycja wielokrotnie upominała by unikać wilków w owczej skórze szerzących błędne nauki (porównaj List św. Pawła Apostoła Galatów). Lektura takich publikacji bez właściwego komentarza budzi więc zgorszenie wiernych pragnących pozostać przy depozycie katolickiej wiary integralnie wyznawanej.
Prawdy pominięte lub wypaczone względem autentycznej doktryny katolickiej sprzed Soboru Watykańskiego II:
- Zatrata sensu ofiary: Brak odniesienia słów Chrystusa o zaparciu siebie przede wszystkim do uczestnictwa we Mszy Świętej Wszechczasów sprawowanej jako Ofiera przebłagalna za grzech świata.
- Mistyfikacja dialogiczności: Fałszywe utożsamienie otwartości orędzia Zbawiciela z brakiem granicy między tym co boskie a tym co świeckie.
- Pojedynczość interpretacji: Brak miejsca dla jednoznacznej wykładni Urzędu Nauczycielskiego Kościoła poprzednich wieków.
- Skrupulatne omijanie kwestii grzechu ciężkiego: Ani razu nie przypomniano absolutnej potrzeby unikania okazji grzesznych pod groźbą utraty łaski uświęcającej.
- Zafałszowanie obrazu życia codziennego chrześcijanina: Zredukowano wymóg noszenia krzyża tylko po stronie uczuć bądź myśli ignorując konkretne dzieła pokuty cielesnej opisane m.in. przez św. Alfonsa Liguoriego czy Ignacego Loyolę.
Prawdziwy sens wezwania Chrystusowego według Wiary Katolickiej wyznawanej integralnie
Autentyczne rozumienie słów naszego Pana zawiera:
- Niezmienny obowiązek obrony Jedyności Objawienia objętego depozytem Wiary;
- Konieczność realnego zerwania ze światem poprzez praktykę cnót kardynalnych i moralnych;
- Czynne uczestnictwo w życiu sakramentalnym udzielanym jedynie w obrządku nieskażonym modernizmem;
Chrześcijaństwo to walka przeciwko własnemu ja aż po śmierć męczeńską jeśli Bóg tego zażąda — nigdy jednak psychologizacja przeżyć czy redukcja przykazań Bożych jedynie do etosu wzruszenia!
Podsumowanie:
Artykuły takie jak cytowany rodzą zamęt poprzez mieszanie elementów prawdy Objawionej ze złudzeniami nowoczesnych nurtów personalistyczno-dialogicznych propagowanych przez struktury antykościelne ostatnich dekad.
Próba przedstawiania Ewangelii jako sentymentalno-refleksyjnej propozycji dla każdego niezależnie od jego relacji wobec Mistycznego Ciała Chrystusowego to jawny zamach na prawo Boże ustanowione raz na zawsze.
Jedyną drogą pozostaje trwanie przy całościowym dziedzictwie Wiary Katolickiej sprzed czasów Jana XXIII—tak abyśmy mogli rzeczywiście stanąć przed Panem gotowi oddać życie dla Niego nawet fizycznie—jak wszyscy Święci naszej Matki-Kościoła.
Za artykułem: (deon.pl) Chcesz zachować życie – strać je dla Jezusa
Data artykułu: 22.06.2025
