Pielgrzymka chórów krakowskich – treść i przesłanie wydarzenia
Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej relacjonuje IV Pielgrzymkę Chórów Archidiecezji Krakowskiej, która odbyła się 20–21 czerwca 2025 roku w tzw. sanktuarium św. Jana Pawła II. Wydarzenie poświęcono zmarłemu prof. Włodzimierzowi Siedlikowi, który miał prowadzić warsztaty muzyczne. Wasz śpiew nie jest tłem, ale nośnikiem modlitwy. Przez Wasz śpiew Bóg mówi do ludzkich serc – mówił ks. Grzegorz Lenart podczas nieszporów inaugurujących spotkanie.
Poza elementami formacyjnymi (warsztaty emisji głosu), centralnym punktem programu była uroczysta „msza święta” pod przewodnictwem ks. Lenarta w intencji zmarłego profesora, wraz z okolicznościową homilią odnoszącą się do wartości służby oraz roli muzyki liturgicznej jako integralnej części obrzędów posoborowych.
Uroczystość zakończono wręczeniem dyplomów uczestnikom i odczytaniem listu „abpa” Marka Jędraszewskiego z gratulacjami dla Krzysztofa Lebiesta za długoletnią działalność dyrygencką w Chórze Męskim „Totus Tuus”. Po zakończeniu oficjalnych obchodów nastąpiło wspólne biesiadowanie.
Krytyczna ocena wydarzenia według doktryny katolickiej wyznawanej integralnie
1. Kult jednostek i zawężenie perspektywy liturgii
Już sam wybór miejsca – nowo powstałe sanktuarium dedykowane postaci Jana Pawła II (Karola Wojtyły) – wskazuje na kontynuację praktyki wynoszenia ludzi XX wieku do rangi niemal nowych „patronów”, podczas gdy integralna wiara katolicka uczy oddawania czci wyłącznie tym świętym, których kult został jednoznacznie potwierdzony przez Kościół przed erą posoborowego zamętu dogmatycznego.
Podkreślana pamięć o świeckim profesorze Siedliku oraz wynoszenie go jako wzoru bez odniesienia do heroiczności cnót chrześcijańskich czy przynależności do grona kanonizowanych staje się przykładem laicyzacji kultu i osłabienia sensu prawdziwego przykładu żywotów świętych znanych Kościołowi od wieków:
Liturgia nie zamyka pamięci, ale ją otwiera, a pielgrzymka nabiera szczególnego znaczenia – staje się przejściem „od ciszy śmierci do pieśni zmartwychwstania”
. Takie sformułowania są typowym produktem antropocentrycznej religijności charakterystycznej dla środowisk posoborowych.
W świetle tradycyjnej nauki katolickiej wszelkie inicjatywy liturgiczne muszą być podporządkowane czci należnej Bogu samemu; Pius X przypomina: „Modlitwa publiczna Kościoła winna mieć zawsze na celu oddawanie najwyższej chwały Majestatowi Bożemu.” Tymczasem całość narracji skupia się raczej na emocjonalnym przeżyciu spotkania niż bezpośredniej adoracji Boga poprzez niezafałszowaną Ofiarę Mszy Świętej sprawowaną zgodnie z rytuałem rzymskim sprzed reform Pawła VI.
2. Zastąpienie teologii łaski pedagogiką emocji
W tekstach przemawia duch subiektywizmu zamiast pokory wobec transcendentnych Tajemnic: Bóg nie oczekuje doskonałości, ale gotowości do służby… Pracuję nie po to by było bezbłędnie, ale by oddać Bogu chwałę…. O ile gotowość służenia Stworzycielowi jest cnotą chrześcijańską (porównaj Listy Apostołów), tak rezygnacja ze starań o doskonałość w rzeczach Bożych stoi w jawnej sprzeczności ze stanowiskiem Ojców Soboru Trydenckiego oraz myślą Piusa XII („Mediator Dei”), którzy wymagali najwyższego wysiłku duchowego i artystycznego we wszystkim co dotyczy kultu Bożego.
Zanegowanie ideału piękna sakralnego oraz jego realizacji dokonuje się tu pośrednio przez pochwałę przeciętności: Dobrze że jesteście… przyjechaliście nie tylko z nutami ale z sercem…, co sugeruje prymat nastroju nad obiektywnością dzieła liturgicznego będącego echem porządkującej obecności Boga samego („Ordo est splendor veritatis”).
Taka postawa prowadzi do rozmycia granic pomiędzy sacrum a profanum — dokładnie tego przestrzegali Ojcowie synodalni wszystkich epok („Nie kładźcie światowej melodii tam gdzie ma być hymn ku chwale Najwyższego” — parafraza reguły papieża Leona Wielkiego).
3. Muzyka kościelna poza Tradycją?
Artykuł prezentuje współczesną koncepcję muzyki kościelnej akceptując każdą dostatecznie sentymentalną formę ekspresji wokalno-instrumentalnej pod warunkiem szczerej intencji wykonawcy:
Mówiłem wam nieraz: wasza muzyka to coś więcej niż dodatek.
Jednakże już Motu Proprio Piusa X („Tra le sollecitudini”) ujmuje jasno:
„Prawdziwa sztuka kościelna winna rodzić się ze źródeł tradycji gregoriańskiej; wszystko inne dopuszczalne jedynie jeśli służy zwiększeniu ducha modlitwy.”
Praktykowany model post-soborowy de facto marginalizuje chorał gregoriański oraz polifonię sakralną dawnych mistrzów na rzecz eksperymentowania brzmieniem i repertuarem dostosowanym pod gusta świeckich animatorów lub współczesnych kompozytorów zatracających poczucie misterium sacrum.
Niezmienność doktryny wymaga powrotu do tych form wyrazu które były autentycznie uświęcone przez wieki używania podczas tradycyjnych Mszy Świętych odprawianych in persona Christi kapłańskimi dłońmi wyświęconymi jeszcze przed modernistycznymi deformacjami lat sześćdziesiątych XX wieku.
4. Problem uznaniowości tytułów i urzędu nauczycieli wiary
Często pojawia się narracja gloryfikująca osoby pełniące funkcje organizacyjne lub dydaktyczne niezależnie od ich rzeczywistych kwalifikacji teologicznych czy mandatu apostolskiego otrzymanego według prawa katolickiego obowiązującego przed 1958 rokiem.
Odczytanie listu gratulacyjnego autorstwa „abpa” Marka Jędraszewskiego wpisuje ten epizod w szeroki nurt legitymizowania struktur hierarchicznych ustanowionych na mocy soboru watykańskiego II — struktur oderwanych od sukcesji apostolskiej zachowywanej przez prawdziwych pasterzy Tradycji Katolickiej aż po dzień dzisiejszy.
Tego rodzaju hojne rozdawnictwo dyplomów oraz nagród może budować fałszywe poczucie sukcesywnego rozwoju życia religijnego — jednak życie Kościoła mierzone jest przede wszystkim obecnością łaski ukształtowanej poprzez ortodoksyjne nauczanie wiary i godny sprawowany kult ofiary Chrystusa-Kapłana.
Cytując naukę papieża Leona XIII:
„Nic bardziej zgubnego jak sądzić że można osiągnąć Boską pomoc innymi drogami niż tym jakie On sam nam wskazać raczył.”
5. Mieszanie sacrum z trywialnością codzienności
Całość wydarzenia kończy wspólny posiłek przy stole mający stanowić integrację środowiska chóralistycznego archidiecezji krakowskiej.
Tradycja Kościoła zna wagę agapy pierwszych chrześcijan lecz nigdy nie pozwalała mieszać jej symboliki ani praktycznych aspektów uczty międzyludzkiej ze szczytem misterium jakim pozostaje Najświętsza Ofiara Mszy Św.; ostrzegają przed tym liczne kanony starochrześcijańskie cytujące konsekwentnie przesadny entuzjazm wokół celebracji koszem trywializacji tego co boskie.
„Niechaj ucztowanie będzie skromne a rozmowa godziwa…” (Didache)
Zakończenie – wezwanie ku przywróceniu ładu Chrystusowego w kulcie publicznym
Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie należy domagać się zdecydowanego powrotu zarówno treścią jak formami sztuki sakralnej ku temu wszystkiemu co było zawsze promowane przez prawdziwie apostolski Kościół Rzymu:
- wierności tradycjom gregoriańskim;
- wysokiemu poziomowi artystycznemu podporządkowanemu celom nadprzyrodzonego uwielbienia;
- biblijno-patrystycznemu fundamentowaniu każdego kazania;
- jasnemu rozdziałowi między doczesnością a sferą rzeczywie Wiecznych.
Wszystko inne prowadzi jedynie do dalszego pogrążenia ludu wiernego w chaos pseudo-religijnych festiwali pozbawionych Mocy płynącej ze źródeł nieskalanej Wiary Katolickiej sprzed czasów modernistycznych przewrotów ostatnich dekad XX wieku.
Niech króluje społeczny porządek Chrystusa Króla!
Za artykułem: (ekai.pl) IV Pielgrzymka Chórów Archidiecezji Krakowskiej w Sanktuarium św. Jana Pawła II
Data artykułu: 22.06.2025
