ONZ alarmuje: wzrost przemocy wobec dzieci w konfliktach zbrojnych
Portal Gość Niedzielny, powołując się na coroczny raport sekretarza generalnego ONZ Antonio Guterresa, relacjonuje drastyczny wzrost przypadków przemocy wobec dzieci na terenach objętych działaniami wojennymi. Wskazuje się na ponad 41 tysięcy potwierdzonych naruszeń praw dzieci w roku 2024, co stanowi wzrost o 25% względem roku poprzedniego i najwyższy poziom od początku prowadzenia monitoringu przez tę organizację. Najwięcej przypadków dotyczy Strefy Gazy, Zachodniego Brzegu Jordanu, Demokratycznej Republiki Konga, Somalii, Nigerii i Haiti. „Krzyk tych 22 495 niewinnych dzieci… powinien nie dawać nam wszystkim spać w nocy” – cytuje specjalną przedstawicielkę ONZ Virginię Gambę. Raport podaje szczegółowe dane dotyczące zabitych i rannych oraz wskazuje sprawców tych czynów – zarówno armie regularne (np. rosyjska czy sudańska), jak i ugrupowania paramilitarne oraz kartele narkotykowe.
Pierwotna perspektywa laicka a integralna nauka katolicka
Raport ONZ opiera się na założeniu prymatu tzw. „praw człowieka”, które pojawiły się jako owoc rewolucji francuskiej i humanizmu oderwanego od fundamentu chrześcijańskiego porządku społecznego. Oceniając sytuację wyłącznie przez pryzmat liberalno-humanistyczny oraz statystyczny opis cierpień najmłodszych ofiar konfliktów zbrojnych, artykuł pomija całkowicie kwestię grzechu strukturalnego wynikającego z detronizacji Jezusa Chrystusa Króla nad narodami oraz zanegowania Jego praw do świata.
Nie istnieje żadne autentyczne dobro dziecka lub rodziny tam, gdzie państwa czy społeczeństwa stoją w otwartej opozycji wobec prawa Bożego! Już papież Pius XI nauczał jednoznacznie: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusa” jest jedynym fundamentem trwałego pokoju (encyklika „Quas Primas”). To właśnie zerwanie więzi z Bogiem skutkuje rozkładem wszelkiego ładu moralnego i politycznego; tymczasem żadna instytucja świecka – jak ONZ – nie ma autorytetu by budować pokój bez uznania społecznej zwierzchności Syna Bożego.
Kłamstwo ideologii „praw dziecka” bez odniesienia do Boga
W świetle integralnej wiary katolickiej należy stanowczo odrzucić retorykę raportu ONZ skupioną wokół „naruszeń praw dziecka”. Samo pojęcie „prawa dziecka” oderwane od naturalnych obowiązków stanu (rodzic-dziecko) oraz ponadnaturalnego celu życia ludzkiego jest pustą formułą służącą manipulacji opinią publiczną.
Już św. Tomasz z Akwinu nauczał: „Prawo pozytywne winno być podporządkowane prawu Bożemu wiecznemu”. Jeśli więc międzynarodowe gremia domagają się ochrony najmłodszych wyłącznie poprzez środki świeckie albo utopijne deklaracje oparte o sentymentalizm humanitarny – to są one skazane na porażkę i tylko pogłębiają chaos moralny!
Podobnie encyklika Leona XIII „Sapientiae Christianae” przypominała rządom ludzkim ich konieczność podporządkowania ustawodawstwa zasadom Ewangelii; każde inne rozwiązanie rodzi nieskończoną ilość nowych tragedii.
Schemat fałszywej odpowiedzialności zbiorowej zamiast wskazania grzechu jako źródła przemocy
Artykuł koncentruje się na mechanicznej enumeracji winowajców (
armia sudańska…, armia rosyjska…, Clan del Golfo…
) bez oddania istoty rzeczy: przyczyną wojny zawsze pozostaje upadek duchowy jednostek i społeczeństw żyjących poza łaską uświęcającą! Zamiast apelować do sumień poprzez wezwanie do pokuty narodowej i powrotu pod sztandar Chrystusa Króla – nawoływania ograniczają się tu do sekularystycznych lamentacji nad losem ofiar.
Przypominając kanony Soboru Trydenckiego oraz nauczanie św. Augustyna („De Civitate Dei”) trzeba jasno stwierdzić: świat ogarnięty rewolucją przeciwko Bogu tonie we krwi swoich własnych synów!
Zaniedbanie kwestii odpowiedzialności rodziców według prawa Bożego
Integralna doktryna katolicka głosi jasno nierozerwalność funkcji wychowawczej rodziny zakorzenionej w Bogu; św. Pius X ostrzega przed ingerencją państwa lub struktur międzynarodowych kosztem naturalnej roli ojca i matki („Il Fermo Proposito”). Artykuł natomiast całkowicie ignoruje ten aspekt; nawet tam gdzie wspomina o przymusowym poborze czy wykorzystywaniu seksualnym dzieci nie pada ani słowo o potrzebie restauracji chrześcijańskiej cywilizacji rodzinnej!
Bez odbudowy patriarchalnego modelu rodziny opartego na prawie Bożym niemożliwa jest rzeczywista ochrona młodego pokolenia przed okrucieństwem współczesności.
Prowizoryczne środki świeckich instytucji kontra wieczne rozwiązanie Kościoła Katolickiego
ONZ proponuje kolejne listy hańby czy programy monitoringu jakby biurokracja mogła zastąpić akt szczerej konwersji serca ku Bogu! Cytowany artykuł pomija fakt istnienia niezliczonej liczby zakonników-świętych mężów Kościoła sprzed 1958 roku którzy ratowali sieroty wojenne dając im nie tylko chleb ale przede wszystkim katechezę prowadzącą ku życiu wiecznemu!
Tylko powrót do autentycznej wiary katolickiej może przynieść sprawiedliwy pokój między narodami; tego jednak posoborowa mentalność laicyzująca świat nie zamierza uznać ani promować.
Krytyka oczekiwań laikatu względem samosądów nad duchownymi anty-kościoła
Często gdy analizowane są tragedie takie jak wymienione masakry lub nadużycia względem dzieci pojawia się postulat surowszego karania osób określanych mianem duchownych posoborowego systemu kościelnego bądź wręcz żąda się samosądów ze strony laikatatu bądź państw świeckich. Jest to podejście błędne zarówno teologicznie jak praktycznie — oskarża ono całość widzialnej hierarchii bez rozróżnienia kto rzeczywiście zachował sukcesję apostolską a kto jest już tylko urzędnikiem nowej religii humanitaryzmu po Vaticanum II.
Należy pamiętać (zgodnie z doktrynalną ciągłością) że kara za zgorszenie maluczkich należy najpierw do Boga który upokorzy pychę odstępstwa — a następnie do władz legalnych które trzymają pieczę nad dobrem wspólnym zgodnym z Ewangelią Jezusa Chrystusa (porównaj List Piusa IX „Quanta Cura”).
Odrzucony zostaje cały paradygmat samosądów ulicznych czy medialnych linczów inspirowanych duchem rewolucyjno-laickim — one nigdy nie naprawią krzywd wyrządzonych niewinnym jeśli równocześnie społeczeństwo trwa dalej we własnym buncie przeciw Objawieniu Bożemu!
Zasadnicze braki artykułu wobec integralnej perspektywy katolickiej sprzed 1958 roku:
- Brak jasnego wskazania grzechu pierworodnego jako źródła wszelkiej przemocy.
- Cicha akceptacja pluralizmu religijno-moralnego jako normy życia publicznego.
- Nadmierne uwielbienie dla organów typu ONZ pozornie neutralnych światopoglądowo.
- Niezrozumienie potrzeby społecznej intronizacji Jezusa Chrystusa Króla dla pokoju między narodami.
- Niewspomnienie tradycji chrześcijańskiego wychowania rodzinnego chroniącego najmniejszych przed okrutnością świata.
- Cicha promocja indywidualizmu kosmopolityczno-humanistycznego zamiast cnotliwej solidarności narodowej zakorzenionej w Ewangelii.
Zakończenie: Jedyna droga ratunku dla niewinnych ofiar wojny
Dramatyczna statystyka prezentowana przez organy posoborowego świata ukazuje totalną klęskę projektu cywilizacji zaplanowanego poza Bogiem-Człowiekiem Jezusam Chrystusem Królem wszystkich państw (porównaj encyklika Piusa XI „Ubi Arcano”). Każda próba zaradzenia temu moralnemu kryzysowi wyłącznie środkami polityki globalistycznej czy sentymentalizmem medialnym musi zawodzić raz po raz!
Jedynym autentycznym lekarstwem pozostaje powrót wszystkich narodów pod jarzmo Serca Jezusowego — osobiste życie sakramentalne każdego członka społeczeństwa oraz publiczny hołd składany Zmartwychwstałem Panu przez wszystkie warstwy życia społeczno-politycznego! Tylko wtedy możliwe będzie zaprzestanie hekatomby niewinnych istnień których krew woła dziś głośniej niż kiedykolwiek wcześniej…
Ani ONZ ani żaden inny projekt ludzki pozornie neutralny światopoglądowo nie naprawi ran zadanych światu przez apostazję powszechną — czas skończyć udawać inaczej!
Za artykułem: (info.wiara.pl) ONZ: bezprecedensowy wzrost przemocy wobec dzieci w konfliktach zbrojnych
Data artykułu: 20.06.2025
