Redukcja sensu Wielkiego Postu do psychologii i doraźnych interpretacji
Portal Wiara.pl (23 lutego 2007, aktualizacja 07.06.2016) prezentuje treści dotyczące I Niedzieli Wielkiego Postu roku C, koncentrując się na pytaniach o „wyzwania”, „patrzenie dalej niż doraźne korzyści”, różnicę między zaufaniem Bogu a wystawianiem Go na próbę oraz kwestią moralności środków prowadzących do celu. Wątki te rozwijane są w formie biblijnych komentarzy, wideokomentarza oraz licznych odwołań do praktycznych refleksji liturgicznych.
Płaszczyzna duchowa sprowadzona do doczesności
Pierwszym rażącym przeinaczeniem jest przedstawienie życia chrześcijańskiego jako nieustannego bilansowania „dobra materialnego” i potrzeb wyższych. Pojawia się stwierdzenie:
„Ot, co złego jest w dostatnim, spokojnym życiu? Nic. Tylko sprawy materialne to nie wszystko, czego człowiek potrzebuje.”
To zdanie jawnie relatywizuje wymóg radykalizmu ewangelicznego nakazanego przez samego Chrystusa: ‘Nie możecie służyć Bogu i mamonie’ (Mt 6,24), ‘Jeśli chcesz być doskonały idź sprzedaj wszystko co masz’ (Mt 19,21). Tradycyjna teologia – szczególnie wyłożona przez Ojców Kościoła jak św. Hieronim czy św. Ambroży – nigdy nie uznawała kompromisu z umiłowaniem dóbr doczesnych za coś neutralnego. Życie dostatnie pozostające celem samym w sobie zawsze było surowo potępiane jako przeszkoda dla zbawienia (sensus stricte: bonum beatificum non potest consistere in rebus temporalibus, szczęście wieczne nie może opierać się na rzeczach przemijających).
Kolejny motyw osłabia klasyczną naukę ascetyczną:
„Kiedy szukasz protekcji musisz wiedzieć, z kim gadać. Musisz też wiedzieć od kogo wszystko zależy kiedy chcesz mądrze iść przez życie.”
Tutaj chrześcijańska ufność zamienia się w świecką pragmatykę – niemal poradnikową instrukcję skuteczności życiowej zamiast bezwarunkowego oddania Opatrzności Bożej (sine Deo nihil possumus facere – bez Boga nic uczynić nie możemy). Przedstawianie relacji z Bogiem jako sojuszu interesów umniejsza prawdę o królewskiej Wszechwładzy Chrystusa nad światem i podważa sens ofiary krzyża.
Zamiana walki duchowej na coaching osobisty – sedewakantystyczna krytyka treści
Nadrzędny przekaz tekstów portalu Wiara.pl zawiera typowo posoborowe schematy myślenia: minimalizm moralny; psychologizacja grzechu; brak jasnej konfrontacji ze Złym; rozmycie pojęcia pokusy oraz zdegradowanie wymogów ascezy tylko do poziomu refleksyjnych uwag o „mądrości życiowej”. Takie podejście stoi w jaskrawej sprzeczności z wielowiekowym magisterium Kościoła katolickiego sprzed 1958.
- Prawdziwa natura postu: Według integralnej doktryny katolickiej post jest aktem wynagradzającym za grzechy własne i całej ludzkości (satisfactio pro peccatis humani generis, wynagrodzenie za grzech rodzaju ludzkiego). Papież Benedykt XIV ostrzegał przed redukowaniem postu tylko do symboliki lub obyczaju społecznego („Non est ieiunium solum signum aut moris consuetudo”, post to nie tylko znak czy przyjęty zwyczaj). Tymczasem portal promuje wizję czysto pedagogiczną.
- Zatarcie granicy pomiędzy Bożymi wymaganiami a mentalnością świata: Cytaty typu:
.„Czy jest kłanianiem się Bogu tworzenie dla Niego dzieł niemoralnymi środkami czy jednak ważniejsza jest wierność?”
podają fałszywy wybór – jakoby można było rozstrzygać wagę poszczególnych przykazań wedle własnego sumienia lub okoliczności (sensus stricte: lex Dei praeferenda semper omnibus utilitatibus temporalibus – Prawo Boże zawsze przedkłada się ponad wszelkie dobra doczesne)
Katechizm Piusa X naucza explicite o trzech głównych przeciwnikach duszy: świat, ciało i diabeł („Hostes animae sunt mundus caro et diabolus”). Artykuły Wiara.pl ani razu nie wskazują na realność Szatana jako osoby ani na dramat walki dobra ze złem/osobowym Złym.
Zakwestionowanie ideowych fundamentów artykułu przez integralną tradycję rzymskokatolicką
- Zrelatywizowana perspektywa moralna usypia sumienie wiernych wobec rzeczywistych zagrożeń nowoczesnej cywilizacji permisywizmu.
Cytowany Pius XII przestrzegał już przed tym błędem pisząc:
„Największą winą współczesnej epoki jest utrata poczucia grzechu.” („Haereditas nostra”, cytując list apostolski „Mystici Corporis”) . - Duchowość nakreślona przez autorów portalu Wiara.pl charakteryzuje ekumeniczne spłycenie Sensu Ofiary Chrystusa oraz fundamentalnej potrzeby ekspiacji poprzez praktyki pokutne narzucone ex lege Starego oraz Nowego Testamentu (por.: Kanony Soboru Trydenckiego o Sakramencie Pokuty).
- Spostrzeżenie pojawia się także u Leona XIII (encyklika „Sapientiae Christianae”), gdzie wskazana zostaje przepaść pomięczy duchem świata a duchem Królestwa Bożego:
„Nie ma kompromisu pomięczy światłem Ewangelii a ciemnością błędów tego świata.” („Nulla est conciliatio inter lucem Evangelii et tenebras errorum saeculi.”) . - Dążenie autorów artykułów portalu Wiara.pl do pogodzenia prawa Bożego ze współczesnymi standardami komfortowego egzystowania zdradza zasadniczą zdradę misji Kościoła:
Celem nadrzędnym każdego człowieka ochrzczonego musi być panowanie Chrystusa nad światem społecznym wszystkich dziedzin życia publicznego (Regnum Christi sociale super omnes gentes!) — podczas gdy tutaj proponuje się jedynie introwertyczne samozadowolenie religijno-refleksyjne pozbawione elementarnego ducha ofiary. - Ciągłe odsyłanie do „cyklu biblijnych komentarzy”, homiliowych propozycji czy pobożnych filmików sygnalizuje odejście od autorytetu kapłaństwa ustanowionego de iure divino — czyli powoływania kapłanów mających mandat sukcesji apostolskiej przed rokiem 1968! Posoborowy styl narracji zachwala pluralizm opiniotwórczych laikatu kosztem Magisterium Ecclesiae.
Mistyczno-praktyczny sens Wielkiego Postu według wiary katolickiej wyznawanej integralnie vs posoborowe uproszczenia medialne
- Sedewakantystyczna perspektywa interpretuje prawdziwy cel Wielkiego Postu jednoznacznie:
Ieiunium quadragesimale est tempus paenitentiae et mortificationis cordis ac corporis in imitationem Domini nostri Iesu Christi qui per annosam Traditionem Ecclesiae orbis catholici inspiravit ad codzienną walkę z demonem pychy, ciała i świata.
(Post czterdziestodniowy to czas pokuty i umartwienia serca wraz z ciałem dla upodobnienia się naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi; taka była starożytna tradycja Kościoła powszechnego inspiranowana każdorazową walką człowieka przeciw szatanowi pychy cielesnej oraz światowego ducha.)
— parafraza dokumentacyjna Synodu Kartagińskiego IV wieku - Dla wszystkich wiernych obowiązuje zasada absolutnego pierwszeństwa łaski nad naturą ludzką (“Gratia praevia omnem virtutem naturalem” — Łaska uprzednia względem wszelkiej cnoty naturalnej). Psychologizacja doświadczeń religijnych stanowi odejście od tej reguły fundamentalnej pokazanej choćby u świętei Teresy z Avila—nigdy bowiem Pan Jezus nie sprowadził aspiracji Jego uczniów jedynie do dbania o siebie czy odkrywania oczekiwań własnych potrzeb!
- Błędem kardynalnym tekstów prezentowanych przez portal Wiara.pl pozostaje przeoczenie eschatologicznej doniosłości okresupostnego—dzisiaj sugeruje się głównie dobrostan psychiczny lub praktyczny efekt ćwiczeń duchowych! Natomiast całość liturgii starokatolickiej prowadzi ku przygotowaniu duszy na sąd wieczny (“Dies irae…”).
- Z punktuwidzenia integralnie wyznawanej wiary katolickiej niemożliwy jest dialog wartości “świata” ze skarbami Objawienia—tymczasem tu stale przewija siȩ przekonanie iż “spokojne życie” stanowi wartość sama w sobie rzekomo godną zabiegówi troski nawet jeśli naruszamy porządek łaski!
Taka wizja przecina spójność Ewangelii; zgodnie bowiem ze słowami świętego Pawła:
“Qui cum mundo amicus fuerit inimicus Dei efficietur”—Kto zapragnie stać sie przyjacielem świata staje sie nieprzyjacielem Boga
(List Jakuba 4,4 parafraz.)
. - Prymitywny relatywizm moralny obecny we fragmentach komentujących środki prowadzące domniemano-do-boga podkopuje logikê nienaruszalnosci przykazań boskich,
które musimy spełnić “sub poena peccati mortalis”—pod groźba grzechu ciężkiego,
jak jasno naucza Tradycja Apostolska.
Nigdzie też artykuły portalu Wiara.pl nie wspominają ani Sąd Ostateczny,
ani zapłatȩ wieczna za odstępstwo od tych przykazań.
Całość przesunięta zostaje ku nowinkarstwu pastoralnemu dalekiemuz sakralnemuz ryzykowaniu własneg{0} zbawieni{0}.
PODSUMOWANIE INTEGRALNEJ KRYTYKI:
- Wiara przedstawiona została jedynie jako system wsparcia emocjonalno-psychologicznego lub filozofii osobistego sukcesuatencji.
Tymczasemprawda objawiona głosi konieczność wyrzeczenia
siȩ siebie aż po krwią przelaną dla Chwalyojcowskiej;a tego ton całkowicie pozostawia poza marginesemi odbiorcy.
- Portal ciągle promuje indywidualistyczne podejmowanie decyzji sumień pozostające zupełnie oderwane od norm obiektywanych Dekalogiei nauką Urzędu Nauczycielskiego Sprzed Vaticanum II.
- Przejmuje model wykładni SŁOWA BOŻEGO uwiklaney ego-trenerstwem/coachingu;
brakuje autentycznej mistagogii paschalno-pokutniczej której szczytem miało byç uczestnictwo we Mszy świętej wszech czasów (Msza trydencka)– tej natomiast nawet niema wzmianki.
ZAKOŃCZENIE: Odwrócenie hierarchii wartości prowadzi de facto ku laicyzacją sensusu sakralngo czasuWielkiegoPostui zaleca drogicodziennogokomfortustanowiąc negację ideału ascezapokuty,cierpliwowścioraz gotowości poniesienia kosztuwiernościbez żadnehogarantu powodzeniaswieckiego.Taki paradygmat myślowypozostaje trwałą herezijądla sumień wychowanych zgodnie
tradycyjnezmagisteriumKościaolaKatolikiego.
*Quinquies repetendum*: Wierność Objawieniu KatolickiemuwyzwanaintegralneposluszeniestarokatolicznemuMagisteriumi rejtanowskie NIE dla wszelkich uproszczeń coachingu/terapiireligijnejpromowanejw mediach nurtuposoborowego!*.*
Za artykułem: (biblia.wiara.pl) Patrz dalej
Data artykułu: 03.03.2025Podziel się tą wiadomością z innymi.
- Portal ciągle promuje indywidualistyczne podejmowanie decyzji sumień pozostające zupełnie oderwane od norm obiektywanych Dekalogiei nauką Urzędu Nauczycielskiego Sprzed Vaticanum II.
- Wiara przedstawiona została jedynie jako system wsparcia emocjonalno-psychologicznego lub filozofii osobistego sukcesuatencji.
