Portal Gość relacjonuje, iż w łódzkiej kurii miało miejsce spotkanie Komitetu ds. Dialogu z Judaizmem Konferencji Episkopatu Polski. Przewodniczący tego gremium, kard. Grzegorz Ryś, podkreślił kluczowe znaczenie deklaracji Soboru Watykańskiego II Nostra aetate dla relacji między „Kościołem katolickim” a judaizmem, zapowiadając rocznicowe wydarzenia oraz kolejne obchody tzw. Dnia Judaizmu. Według Rysia, Nostra aetate oznaczała „kopernikański przewrót” w postrzeganiu stosunku do Żydów i judaizmu przez Kościół. Komitet ds. Dialogu z Judaizmem – złożony z duchownych i świeckich wybranych przez Konferencję Episkopatu Polski – został powołany w celu prowadzenia dialogu, wspierania wspólnych inicjatyw oraz „pogłębiania wzajemnego zrozumienia”. Artykuł opisuje entuzjazm wobec tych działań, akcentując prymat dialogu i ekumenizmu ponad tradycyjną naukę o społecznej misji Kościoła.
Całość tej inicjatywy ukazuje odejście od niezmiennej doktryny na rzecz promowania błędnych tez modernistycznych.
Promocja dialogu z judaizmem a zerwanie z doktryną katolicką
Podstawowym błędem przedstawionym w cytowanym artykule jest bezrefleksyjne przyjęcie ekumenicznego ducha Soboru Watykańskiego II – szczególnie deklaracji Nostra aetate. Już sama konstatacja „kopernikańskiej zmiany” powinna budzić sprzeciw każdego wyznawcy integralnej wiary katolickiej, która nie zna pojęcia zmiany dogmatycznej czy reinterpretacji Objawienia na modłę współczesnych prądów filozoficznych (sensus stricte).
Deklaracja Nostra aetate stoi w jawnej sprzeczności z niezmiennym nauczaniem Kościoła wyrażonym zarówno przez świętych Ojców, jak i papieży do 1958 roku. Papież Pius XI przypominał:
Czyż wszyscy ludzie nie mają być poddani Chrystusowi Królowi?
(encyklika Quas Primas). Tymczasem współczesny antykościół ustami swoich „hierarchów” głosi pochwałę pluralizmu religijnego oraz uznaje rzekomą wartość innych religii dla zbawienia człowieka – co jest jawnym zerwaniem ze słowami Zbawiciela:
Kto uwierzy i ochrzci się, będzie zbawiony; kto zaś nie uwierzy, będzie potępiony.
(Mk 16,16).
Zafałszowanie misji Kościoła względem Żydów i judaizmu
Wymienione w artykule działania Komitetu ds. Dialogu z Judaizmem są typowym przejawem nowinkarstwa posoborowego – promują iluzję równości religii i negują prawdę o jedyności Zbawiciela oraz Jego Mistycznego Ciała. Akcentując organizację obchodów Dnia Judaizmu czy upamiętnianie Nostra aetate, de facto odrzuca się tradycyjny nakaz misyjny: głosić Ewangelię wszystkim narodom, także Żydom, by porzucili ślepą gałąź dawnego Przymierza i przyjęli pełnię Prawdy objawionej przez Chrystusa.
Święty Piotr jasno nauczał w Dziejach Apostolskich:
Nie ma w żadnym innym zbawienia; albowiem nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, przez które moglibyśmy być zbawieni.
(Dz 4,12). Pomijanie tej fundamentalnej prawdy – a wręcz ukrywanie jej pod płaszczykiem „dialogu” – oznacza zdradę własnej misji apostolskiej.
Poglądy antykościelnych hierarchów jako wyraz modernistycznego odstępstwa
Wyraźnie widoczna w cytowanym tekście apoteoza działalności takich osób jak kard. Ryś czy wymienionych członków Komitetu stanowi ukoronowanie posoborowej rewolty przeciwko wiekowej Tradycji Kościoła. Wskazane nazwiska jednoznacznie kojarzą się ze środowiskami forsującymi synkretyzm religijny oraz relatywizację dogmatów. Są to postawy diametralnie sprzeczne z duchem kanonów pierwszych soborów ekumenicznych oraz encyklik papieskich Piusa IX czy Piusa XII.
Nauka integralna głosi jasno: Tylko wiara katolicka jest prawdziwa; wszelkie inne kulty stanowią odrzucenie Chrystusa i Jego Ofiary. Potwierdzają to zarówno św. Leon Wielki („Poza Kościołem nikt nie dostępuje zbawienia”), jak i Sobór Florencki (Dekret dla Jakuba Etiopczyka).
Zamiana praw Bożych na tzw. prawa człowieka – błąd antropocentryczny
Jednym z kluczowych błędów nowej narracji jest przesunięcie akcentu z królowania Chrystusa nad narodami na rzecz kultu tzw. „praw człowieka”, tolerancji czy pojednania międzyreligijnego. Jest to wyraz fałszywego humanitaryzmu piętnowanego przez Piusa X jako zasadzka modernistyczna (Pascendi dominici gregis). Artykuł prezentuje entuzjazm wobec wspólnych inicjatyw chrześcijańsko-żydowskich bez nawet najmniejszego odniesienia do konieczności podporządkowania wszystkiego panowaniu Chrystusa Króla (regnum Christi in societate universali). Takie podejście wypacza sens misji Kościoła na ziemi.
Bierność wobec rzeczywistych zagrożeń i milczenie wobec apostazji
Nie sposób przeoczyć faktu, iż środowiska zaangażowane w promowanie dialogu z judaizmem – podobnie jak całość struktur posoborowych pod wodzą kolejnych „papieży” aż po Leona XIV – wykazują całkowitą bierność wobec szerzącej się apostazji społecznej i moralnej degeneracji zachodu. Zamiast jednoznacznie potępić publiczne bluźnierstwa przeciw Chrystusowi czy Marji Dziewicy oraz jawne profanacje sakramentów dokonujące się na Zachodzie Europy (często inspirowane środowiskami żydowskimi), wybiera się drogę konsensusu i przemilczenia grzechów obcych religii.
Kościół zawsze nauczał o obowiązku upominania błądzących i nawracania pogan (correctionis fraternae officium et missio ad gentes). Współczesne struktury posoborowe porzuciły ten nakaz dla fałszywego pokoju ziemskiego.
Prawdziwa droga Kościoła względem judaizmu według doktryny sprzed 1958 roku
Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie należy stanowczo stwierdzić:
- Deklaracja Nostra aetate jest dokumentem rewolucyjnym i heretyckim w swej istocie; została napisana w duchu ekumenicznego subiektywizmu sprzecznego z Tradycją.
- Prawdziwy stosunek do wyznawców judaizmu powinien być oparty na miłości bliźniego rozumianej jako troska o ich wieczne zbawienie poprzez głoszenie Ewangelii i zachętę do konwersji.
- Dzień Judaizmu oraz analogiczne inicjatywy to praktyki alienujące od sensus catholicus – są one narzędziem propagandy modernistycznej wpisanej w program destrukcji jedności Kościoła.
- Kategorycznie należy odrzucić wszelkie formy teologicznego synkretyzmu oraz sugerowanie wartości innych religii dla osiągnięcia zbawienia.
- Konieczna jest krytyka wszystkich osób publicznych występujących jako „hierarchowie” popierający takie działania; ich autorytet jest zerowy wobec braku sukcesji apostolskiej według zasad ugruntowanych przed 1958 rokiem.
Na koniec trzeba przypomnieć słowa Piusa IX ze Syllabusa Błędów:
„Nie wolno wierzyć, że każda religia może prowadzić do wiecznego zbawienia.”
Wszelkie wysiłki zmierzające do normalizacji stosunków z judaizmem poza jasnym wezwaniem do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako Mesjasza są jawnym zaprzeczeniem depozytu wiary powierzonego Apostołom.
Za artykułem: (religie.wiara.pl) Spotkanie Komitetu ds. Dialogu z Judaizmem KEP
Data artykułu: 09.06.2025
