Portal PAP (06.06.2025) relacjonuje o dorocznej pielgrzymce hadżdż do Mekki, podczas której 1,6 mln muzułmańskich pielgrzymów odprawiło rytuał „kamienowania szatana” w dolinie Mina, symbolizujący odrzucenie zła i potwierdzenie wierności Bogu, co związane jest z obchodami Id al-Adha – Święta Ofiarowania. Opisuje również praktykę składania ofiary ze zwierząt oraz podkreśla znaczenie hadżdżu jako jednego z pięciu filarów islamu. Artykuł przedstawia islam jako drugą największą religię świata, akcentując rozmach i społeczną doniosłość uroczystości.
Jednak w świetle integralnej nauki katolickiej przekaz ten wymaga zasadniczej krytyki i stanowczego odrzucenia uznania tych rytuałów za mające jakąkolwiek wartość duchową wobec prawdziwego Objawienia.

Pogańskie rytuały wobec jedynej Prawdy Objawionej

Artykuł opisuje „rytuał kamienowania szatana, symbolizujący odrzucenie zła”, powołując się na tradycję islamską i rzekome objawienie dane Abrahamowi (w islamie: Ibrahimowi). Jednak z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie wszelkie rytuały nieoparte na jedynym Objawieniu – czyli na nauce Jezusa Chrystusa przekazanej przez Kościół założony na Piotrze – są pozbawione nadprzyrodzonej skuteczności i stanowią fałszywe kulty. Kościół zawsze nauczał, że tylko kult oddawany Trójjedynemu Bogu poprzez Syna, w Duchu Świętym i przez prawdziwą ofiarę Mszy świętej ma wartość zbawczą.

Papież Pius XI jasno głosił w encyklice Mortalium Animos: „Kościół katolicki sam tylko zachowuje prawdziwy kult.” Rytuały takie jak kamienowanie słupów nie są aktem oddania Bogu Stwórcy, lecz trwaniem w błędzie pogańskim lub herezji (sensus stricte). Sobór Florencki wyraźnie nauczał o konieczności przynależności do Kościoła dla osiągnięcia zbawienia („extra Ecclesiam nulla salus” – poza Kościołem nie ma zbawienia).

Zamiana ofiary doskonałej na krwawe obrzędy

W artykule przedstawiono muzułmański zwyczaj składania ofiary ze zwierząt podczas Id al-Adha jako akt upamiętniający oddanie Abrahama. Jednakże już Sobór Trydencki naucza: „Stare Ofiary zostały zniesione po ustanowieniu nowej Ofiary Chrystusa” (Sesja XXII). Złożona raz na zawsze Ofiara Krzyża została uobecniona we Mszy świętej – to ona jest jedyną miłą Bogu i skuteczną ofiarą przebłagalną.

Dalsze trwanie przy ofiarach krwawych po przyjściu Mesjasza to jawne zaprzeczenie prawdzie Ewangelii. Podkreślone w artykule „dzielenie mięsa między ubogich, sąsiadów i rodzinę” może mieć wartość naturalną (jałmużna), ale nie posiada żadnego charakteru nadprzyrodzonego – przeciwnie: jest potwierdzeniem zatwardziałości religijnej wobec światła łaski chrztu i Ewangelii.

Zafałszowanie historii zbawienia – Abraham czy Ibrahim?

Autor artykułu ukazuje islam jako dziedzica tradycji Abrahama, sugerując wspólnotę wartości z chrześcijaństwem. Tymczasem już św. Paweł Apostoł pisał do Galatów: „Ci którzy są z wiary, ci są synami Abrahama.” (Gal 3,7). Nie dotyczy to tych, którzy odrzucili Wcielonego Syna Bożego! Islam przyznaje sobie prawo do dziedzictwa patriarchów biblijnych poprzez własne legendy; tymczasem każda próba postawienia Mojżesza czy Abrahama poza historią Izraela kończy się zafałszowaniem całej ekonomii zbawienia.

Należy podkreślić, że wersja wydarzeń przedstawiona przez Koran stoi w sprzeczności z niezmiennym depozytem wiary zachowanym przez Kościół katolicki. W szczególności twierdzenie, jakoby Abraham miał składać w ofierze Ismaila zamiast Izaaka jest historycznie i teologicznie fałszywe.

Zasada społecznego panowania Chrystusa a gloryfikacja islamu

Artykuł zamieszcza statystyki wyznawców islamu oraz relacjonuje działania władz Arabii Saudyjskiej przy organizacji pielgrzymek (władze Arabii Saudyjskiej (…) wprowadziły środki mające złagodzić upały). Tymczasem należy wskazać jednoznacznie: żadne państwo ani społeczeństwo nie może być prawdziwie sprawiedliwe bez podporządkowania się panowaniu Jezusa Chrystusa Króla! Potwierdzają to papieskie dokumenty od Leona XIII („Humanum genus”) po Piusa XI („Quas Primas”).

Zamiast promować społeczne uznanie Chrystusa, media posoborowe oraz „duchowieństwo” antykościoła tolerują i nierzadko wręcz pochwalają ekspansję fałszywych religii – co samo w sobie jest ciężką zdradą misji Kościoła.

Statystyka bez odniesienia do Prawdy Objawionej

Wzmianka o liczbie uczestników oraz szerokości wpływu islamu (islam jest drugą pod względem liczby wiernych religią świata…) sugeruje fałszywe kryterium wartości religii przez pryzmat ilościowy. Jednakże Tradycja katolicka zawsze nauczała inaczej: Prawda Objawiona jest jedna i niezależna od liczby jej wyznawców. Tertulian pisał: „Prawda nie zależy od liczby lecz od swej istoty.”

Pominięcie potrzeby nawrócenia – błąd ekumenizmu posoborowego

Artykuł całkowicie milczy o konieczności porzucenia błędnych religii oraz wejścia do jedynego Kościoła Chrystusowego przez chrzest i wyznanie wiary katolickiej. Trudno nie zauważyć tu wpływu ducha ekumenicznego promowanego po roku 1958 – ducha zupełnie obcego autentycznej doktrynie katolickiej. Św. Ignacy Antiocheński napomina: „Bądźcie daleko od wszelkiej herezji.”

Każde publiczne opisywanie muzułmańskich rytuałów bez jednoznacznego wezwania do porzucenia błędu jest de facto współudziałem w zgorszeniu wiernych. Tak postępują dziś zarówno świeckie media jak i „duchowni” posoborowego antykościoła – dla których liczy się raczej poklask świata niż chwała Boga.

Niezmienność nauki katolickiej wobec współczesnych błędów

Podsumowując: całość opisanego wydarzenia należy ocenić wyłącznie jako publiczny przejaw trwałego buntu wobec Objawionego Boga-Trójcy Świętej oraz pogłębiania ciemnoty duchowej mas ludzkich. Ani kamienowanie słupów-symboli, ani składanie ofiar ze zwierząt nie ma żadnego znaczenia wobec jedynej prawdziwej Ofiary Chrystusa na Kalwarii uobecnianej codziennie we Mszy świętej trydenckiej.

Każda wzmianka sugerująca jakiekolwiek dobro nadprzyrodzone płynące z tego typu praktyk musi być stanowczo zanegowana jako błędna; wszelkie działania zmierzające do normalizacji lub afirmacji islamu na forum publicznym są współudziałem w szerzeniu fałszu religijnego.

Quid est veritas? – Prawdą jest tylko Jezus Chrystus.