Represje wobec protestujących studentów i problem islamizacji Turcji

Portal Gość relacjonuje o zatrzymaniu 97 studentów Uniwersytetu Bosforskiego w Stambule przez turecką policję podczas protestu przeciwko obecności muzułmańskiego kaznodziei Nurredina Yildiza na kampusie. Według władz, interwencja była odpowiedzią na próbę przełamania policyjnej barykady, a w wyniku przepychanek ucierpiało 13 funkcjonariuszy. Reuters zaznacza kontrowersyjność poglądów Yildiza, szczególnie jego poparcie dla małżeństw zawieranych przez osoby bardzo młode. Artykuł przypomina również o wcześniejszych protestach przeciwko ingerencji rządu w środowisko akademickie oraz wspomina o politycznych napięciach wokół opozycyjnego burmistrza Ekrema Imamoglu, oskarżonego o korupcję i związki z organizacją terrorystyczną. Portal konkluduje, że Turcja coraz wyraźniej zmierza ku modelowi państwa religijnego pod rządami Erdogana. Całość relacji pozostaje jednak powierzchowna i nie sięga do głębszej oceny moralnej samej istoty konfliktu ani nie rozpoznaje rzeczywistych zagrożeń wypływających z islamizacji państwa i społeczeństwa.

Islamizacja Turcji a porządek naturalny – diagnoza z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie

Na płaszczyźnie faktograficznej sam opis sytuacji wydaje się poprawny: mamy do czynienia z narastającą presją islamistyczną na życie publiczne i akademickie w Turcji oraz represjami wobec środowisk opozycyjnych i młodzieży akademickiej. Jednak artykuł całkowicie pomija fundamentalny aspekt: konflikt ten nie jest jedynie lokalnym starciem światopoglądów, lecz manifestacją odwiecznego antagonizmu między cywilizacją chrześcijańską a mahometańską. Autorzy nie dostrzegają, że wszelka próba narzucenia norm islamskich – zwłaszcza w tak newralgicznych sferach jak edukacja czy życie publiczne – jest de facto odrzuceniem prawa Bożego objawionego przez Chrystusa Króla.

Turcja, będąca dawnym bastionem Imperium Otomańskiego, nigdy nie została prawdziwie schrystianizowana; laicyzacja Kemala Atatürka była zabiegiem powierzchownym, skrywającym głęboką duchową pustkę. Utrata Konstantynopola była dla chrześcijaństwa ciosem, który – jak wskazywali papieże aż do Piusa XII – wymagałby nie ekumenicznego dialogu, lecz świadectwa wiary aż po męczeństwo oraz modlitwy o triumf Królestwa Chrystusowego nad narodami.

Brak rozróżnienia pomiędzy „wolnością religijną” a wolnością fałszu

Artykuł sugeruje między wierszami obronę „neutralności światopoglądowej uczelni”, co jest kalką zachodnich pojęć pluralizmu. Jednak sensus stricte, zgodnie z nauczaniem Piusa IX (Syllabus Errorum) oraz encykliką „Quanta Cura”, żadna forma propagowania błędnych religii nie może być uznana za prawo człowieka czy obywatela. Państwo winno opierać się na porządku naturalnym ustanowionym przez Boga, uznając społeczny prymat Chrystusa Króla – jak nauczał Pius XI w „Quas Primas”. Wszelka autonomia środowiska uniwersyteckiego od prawa Bożego prowadzi natomiast do chaosu moralnego lub dyktatury ideologii antychrześcijańskich.

Podobnie mylące jest przedstawianie studenckiego protestu jako walki o „prawa człowieka” czy demokrację. Jak wyraźnie pokazuje doświadczenie XX wieku (rewolucje laickie i komunistyczne), takie hasła stają się narzędziem sił dążących do eliminacji resztek ładu chrześcijańskiego i zastąpienia go bądź to tyranią sekularyzmu, bądź to szariatu.

Kontrowersje wokół kaznodziei islamskiego i milczenie o prawdziwym źródle zgorszenia

W artykule przywołane są kontrowersje wokół poglądów Nurredina Yildiza dotyczących popierania małżeństw dzieci. Sprowadzenie problemu do kwestii wieku zawierania małżeństw zaciemnia istotę zagrożenia: religia mahometańska systemowo deprawuje sumienia zarówno poprzez błędne nauczanie o Bogu i zbawieniu (negacja Bóstwa Chrystusa), jak i poprzez kodeks moralny stojący w jawnej sprzeczności z naturalnym prawem moralnym.

Dokumenty Kościoła sprzed 1958 roku jednoznacznie potępiają zarówno herezje mahometańskie (por. Sobór Laterański IV: „Ktokolwiek nie wyznaje wiary katolickiej… nie może być zbawiony”), jak i ich praktyki społeczne (Pius XI podkreśla konieczność walki duchowej z fałszywymi religiami). Milczenie artykułu na temat zgorszenia szerzonego przez przyzwolenie na publiczną działalność takich kaznodziejów świadczy o kapitulanctwie duchowym współczesnych elit intelektualnych.

Niewłaściwe proporcje narracji: kryzys władzy świeckiej kontra panowanie Chrystusa Króla

W dalszej części artykułu akcent pada na polityczne rozgrywki między rządem Erdogana a opozycją skupioną wokół Ekrema Imamoglu. Znów jednak brak odniesienia do zasadniczej prawdy: żaden reżim polityczny oderwany od Dekalogu nie będzie sprawiedliwy ani stabilny – obojętne czy chodzi o państwo laickie czy islamskie.

Gdy Pius XII pisał o obowiązkach władz publicznych względem prawa Bożego („Ciężkie winy popełniają ci, którzy oddzielają władzę świecką od Kościoła”), miał na myśli właśnie takie sytuacje jak obecna w Turcji: skorumpowane elity posługują się przemocą lub sojuszem z duchownymi innowierczymi dla utrzymania swojej dominacji. Nie ma tu miejsca dla neutralności ani tolerancji względem zła.

Spojrzenie ilościowe: statystyka jako narzędzie analizy moralnej?

Artykuł wspomina liczbę zatrzymanych studentów oraz skalę obrażeń policjantów; brak natomiast refleksji nad rzeczywistymi skutkami społecznymi islamizacji państwa. Statystyki pokazują jasno – odkąd Turcja przywraca elementy prawa szariatu (np. karanie bluźnierstwa, ograniczenia wolności kobiet), rośnie liczba przypadków przemocy domowej, przestępstw honorowych oraz prześladowań religijnych wymierzonych także w nieliczne już wspólnoty chrześcijańskie.

Jednocześnie dane ilościowe dotyczące sekularyzacji Zachodu ukazują inny dramat: laicyzm prowadzi narody ku depopulacji, rozkładowi więzi rodzinnych i nihilizmowi społecznemu (sensus stricte: destrukcja społecznego panowania Chrystusa). Obydwie drogi są ślepym zaułkiem bez powrotu do pełni katolickiej prawdy objawionej.

Bierność środowisk „katolickich” wobec ekspansji islamu

Nie można pominąć faktu, że milcząca akceptacja obecności radykalnych kaznodziejów islamskich nawet przez środowiska określające się mianem „katolickich” jest znakiem zdrady misyjnego ducha Kościoła Chrystusowego. Jak naucza Leon XIII w encyklice „Sapientiae Christianae”, obowiązek dawania świadectwa wobec błędów religijnych jest nierozerwalny ze stanem łaski uświęcającej – zaniedbanie tej misji czyni chrześcijaństwo bezsilnym wobec fali islamizacji czy innych ideologii totalitarnych.

Z perspektywy sedewakantystycznej należy stanowczo przypomnieć słowa św. Pawła Apostoła:

A choćbyśmy my albo anioł z nieba głosił wam Ewangelię inną niż tę, którąśmy wam głosili – niech będzie przeklęty! (Ga 1,8)

Każda próba relatywizowania prawd wiary lub negocjowania ich za cenę świętego spokoju jest współudziałem w grzechu cudzym.

Prawdziwe rozwiązanie kryzysu: powrót narodów do Chrystusa Króla

Całościowa diagnoza sytuacji Turcji prowadzi ku jednemu tylko logicznemu postulatowi: powrót do społecznego panowania Chrystusa nad narodami jako warunek pokoju i sprawiedliwości. To jedyna droga wyjścia zarówno ze spirali przemocy ze strony reżimów islamskich, jak i z pustki duchowej demoliberalizmu Zachodu.

Jak naucza Pius XI:

Pokój Chrystusowy musi królować najpierw w sercu każdego człowieka… następnie w rodzinach… potem dopiero w narodach… Tam gdzie odrzuca się Jego prawo – zaczyna panować tyrania ludzi.

Stawianie na laicyzm czy pluralizm religijny zawsze skończy się triumfem siły nad prawdą; stawką jest wieczne zbawienie dusz oraz istnienie cywilizacji godnej miana chrześcijańskiej.

Podsumowanie:

Artykuł ukazuje powierzchowność dzisiejszego pojmowania konfliktów społeczno-religijnych i redukcję problematyki islamizacji państw dawnej Christianitas do kwestii proceduralnych bądź walk partyjnych. Pomija całkowicie konieczność podporządkowania wszystkich sfer życia publicznego królewskiej godności Jezusa Chrystusa – co zawsze było warunkiem trwałego ładu moralnego według integralnej teologii katolickiej sprzed 1958 roku.