Portal Vaticannews.va (26 kwietnia 2025) relacjonuje przebieg uroczystości pogrzebowych Franciszka, podkreślając liczny udział przedstawicieli innych wyznań chrześcijańskich, jak i religii niechrześcijańskich: prawosławnych, protestanckich, orientalnych Kościołów rozłamowych oraz liderów islamu, buddyzmu, hinduizmu, sikhizmu, zaratusztrianizmu i dżinizmu. W tekście akcentowane są „dialog” i „braterstwo” jako główne przesłania pontyfikatu Franciszka, a obecność delegacji z całego świata ma być świadectwem rzekomego „ekumenicznego zaangażowania”. Autorzy artykułu sugerują, że taka szeroka reprezentacja to wyraz uznania dla działań zmarłego papieża na rzecz jedności ludzkości. Już pobieżna lektura ukazuje wyraźny rozbrat z nauczaniem integralnie katolickim i postawienie na pierwszym miejscu fałszywej jedności zamiast prawdy objawionej przez Boga.

Ekumenizm i synkretyzm – odejście od Tradycji katolickiej

Artykuł opisuje pogrzeb Franciszka jako wydarzenie międzynarodowe, na którym obecni byli nie tylko przedstawiciele wszystkich możliwych wyznań chrześcijańskich, lecz także głowy różnych religii światowych. To wszystko określane jest mianem „znaku dialogu i braterstwa”. Takie podejście stanowi jawną sprzeczność z doktryną katolicką sprzed 1958 roku, gdzie jasno naucza się o jedyności Kościoła Chrystusowego i konieczności wyznawania całej integralnej wiary.

Sobór Florencki (1438–1445) naucza niezmiennie: Sancta Romana Ecclesia firmiter credit, profitetur et praedicat nullos extra catholicam Ecclesiam existentes… aeternam vitam consequi posse… („Święty Kościół Rzymski mocno wierzy, wyznaje i głosi, że nikt spoza Kościoła katolickiego… nie może osiągnąć życia wiecznego”). W świetle tej doktryny wszelkie działania mające na celu ukazanie rzekomej równości czy braterstwa wszystkich religii są zwyczajnym zaprzeczeniem słów naszego Pana Jezusa Chrystusa: „Idźcie tedy i nauczajcie wszystkie narody… ucząc je zachowywać wszystko cokolwiek wam przykazałem.” (Mt 28, 19-20).

Wydarzenie to jest efektem ideologii ekumenizmu posoborowego – potępionej przez papieży takich jak Pius XI w encyklice Mortalium animos, gdzie ostrzega przed zgubnym błędem mieszania religii oraz propagowania fałszywego pojęcia „wspólnej modlitwy”, która de facto jest aktem bluźnierstwa wobec Boga Objawionego.

Prawda objawiona a fałszywa jedność

Wśród uczestników pogrzebu wymienia się arcyhierarchów z patriarchatów schizmatyckich, sekty protestanckie oraz przywódców religii pogańskich. Artykuł nie pozostawia złudzeń co do intencji organizatorów:

„Liczna obecność przedstawicieli tak wielu tradycji chrześcijańskich jest znakiem dialogu i braterstwa, które Papież Franciszek uczynił jednym z filarów swojej posługi.”

Tymczasem św. Paweł Apostoł przestrzega: „Nie wprzęgajcie się nierówno z niewierzącymi. Cóż bowiem ma wspólnego sprawiedliwość z niesprawiedliwością? Albo cóż ma światłość wspólnego z ciemnością?” (2 Kor 6,14). Kościół zawsze nauczał o konieczności odrębności od błędu – współuczestnictwo w kultach heretyckich czy pogańskich oznacza zdradę wiary; nigdzie w Tradycji nie znajdziemy przykładu świętych czy papieży pochwalających takie manifestacje.

Za Piusa IX w Syllabusie błędów jednoznacznie odrzucono twierdzenie o równej wartości wszystkich religii (Error: Każdy człowiek może swobodnie przyjąć lub wyznawać taką religię, jaka mu się podoba…). Każde publiczne ukazywanie wspólnoty duchowej z heretykami lub poganami było uznane za grzech publiczny przeciwko pierwszemu przykazaniu Bożemu.

Brak odniesienia do społecznego panowania Chrystusa Króla

Cały przekaz artykułu skupia się na ludzkim wymiarze „braterstwa” oraz świeckiego pokoju między religiami. Nie pada ani jedno zdanie o tym, że tylko Jezus Chrystus jest Królem Wszechświata – jedynym Zbawicielem świata. Wszelkie deklaracje oparte na humanistycznym uniwersalizmie są wrogiem dogmatu o społecznej królewskości Chrystusa – wielokrotnie podkreślanym przez Piusa XI w encyklice Quas Primas: Regnum Christi non est allegoricum… sed verum ac reale. („Królestwo Chrystusowe nie jest alegoryczne… lecz prawdziwe i rzeczywiste.”)

Negacja tego prawdy prowadzi do relatywizmu doktrynalnego – co widoczne jest w cytowanych wypowiedziach oraz samej formie pogrzebu Franciszka.

Kult jednostki zamiast kultu Boga Objawionego

Artykuł stawia osobę Franciszka ponad samą istotę Kościoła jako Mistycznego Ciała Chrystusa – jego „ekumeniczne zaangażowanie” staje się nową miarą świętości czy wielkości papieskiej posługi. Tymczasem żaden prawowity papież nigdy nie pozwoliłby sobie na afirmację innych kultów podczas swojego własnego pogrzebu; byłoby to zdradą depozytu wiary.

Kościół zawsze nauczał o grzechu współuczestnictwa w obcych kultach oraz o zakazie wspólnych modlitw nawet podczas wydarzeń świeckich (kanony Stolicy Apostolskiej sprzed 1958 roku). Publiczne demonstrowanie braterstwa z religiami obcymi Bogu prowadzi do zgorszenia wiernych.

Pogarda dla praw Bożych w imię praw człowieka?

Relacja podkreśla „wolność religijną”, obecność różnych delegacji jako osiągnięcie godne pochwały. Jednakże Pius IX jednoznacznie piętnuje tzw. prawo do wolności religijnej jako źródło anarchii duchowej i relatywizacji wszelkiej prawdy (encyklika Quanta Cura). Prawa człowieka oderwane od panowania Chrystusa są pustym frazesem pozbawionym autentycznego fundamentu moralnego – prowadzą prosto do laicyzacji społeczeństw oraz tryumfu grzechu publicznego.

Współczesny świat chwali takie wydarzenia jako wzorzec otwartości; dla integralnej wiary katolickiej stanowią one dramatyczne ostrzeżenie przed pychą ludzi wynoszących się ponad Objawienie Boże.

Nadużycie autorytetu kościelnego przez strukturę posoborową

Zgromadzenie hierarchów heretyckich oraz pogańskich wokół trumny osoby pełniącej urząd posoborowego „papieża” jest jawnym zerwaniem z apostolską sukcesją świętości urzędu Piotrowego. Żaden Święty Papież nigdy nie dopuściłby do tego rodzaju zgorszenia: Sensus stricte, powaga urzędu domaga się jasności co do jedyności wiary i sakramentów zbawienia.

Przekroczenie granicy tolerancji doktrynalnej zostało tu uczynione zasadą działania posoborowego anty-kościoła: ekumenizm praktykowany de facto oznacza utratę misji ewangelizacyjnej.

Zakończenie: Głębia upadku czy szansa na powrót?

Opisany pogrzeb Franciszka unaocznia dramatyczną przepaść dzielącą współczesną strukturę watykańską od niezmutowanej doktryny katolickiej sprzed 1958 roku. Kult synkretyczny zastąpił liturgię ofiary Mszy Świętej; fałszywa jedność zdeptała dogmatyczną czystość; prawa człowieka postawiono ponad prawo Boże.

Dla każdego wierzącego integralnie katolika ten spektakl powinien być wezwaniem do pokuty oraz powrotu do autentycznej Tradycji; tylko ona bowiem prowadzi ku zbawieniu dusz – zgodnie ze słowami Chrystusa Pana: Ego sum via et veritas et vita; nemo venit ad Patrem nisi per me.