Portal KAI (08.04.2025) relacjonuje działalność ośrodka Shinmeizan w Japonii, prezentując go jako miejsce spotkania chrześcijaństwa z szintoizmem i buddyzmem oraz podkreślając rzekomą wartość „dialogu międzyreligijnego” dla współczesnych wyzwań duchowych i społecznych tego kraju. Artykuł koncentruje się na opisach praktyk wspólnotowych, podkreśleniu harmonii z naturą, cytowaniu doświadczeń misjonarzy oraz budowaniu przekonania, że religie mogą wzajemnie się ubogacać dzięki wzajemnemu słuchaniu i współpracy. W treści dominuje pochwała „autentycznych relacji osobistych” ponad wyłączność prawdy Objawienia. Takie podejście jawi się jako rażąco sprzeczne z integralnym nauczaniem katolickim, które nie dopuszcza mieszania nauki Chrystusa z błędami pogańskimi.

Relatywizacja doktryny i fałszywy ekumenizm

Początkowe założenia Shinmeizan są już symptomatyczne: „miejsce, w którym ‘religie spotykają się ze sobą nie po to, by bronić swoich racji, ale by się zrozumieć’”. W tej formule pobrzmiewa typowa dla epoki posoborowej (po 1958 r.) herezja pluralizmu religijnego, potępiona jednoznacznie przez papieży od Grzegorza XVI po Piusa XII. Kościół katolicki zawsze nauczał o jedyności Zbawiciela i konieczności przynależności do Kościoła dla osiągnięcia zbawienia: Extra Ecclesiam nulla salus („Poza Kościołem nie ma zbawienia”). Podczas gdy ośrodek Shinmeizan promuje praktyki wspólnej modlitwy inspirowane szintoizmem i buddyzmem, a nawet studium Sutr Buddyjskich równolegle z Biblią (!), doktryna integralna jasno wyklucza jakiekolwiek uczestnictwo katolików w obcych kulcie lub ich obrzędach.

Współpraca z pogańskimi kultami – tu określanymi eufemistycznie „duchowością przodków” – jest nie tylko teologiczną aberracją, lecz także poważnym zgorszeniem wobec niewierzących i zwiedzionych. Święty Paweł ostrzega przed kompromisem: „Co za wspólnota Chrystusa z Beliarem? Jaki udział wierzącego z niewierzącym?” (2 Kor 6,15). Bulla „Cum ex apostolatus officio” Piusa IV przypomina natomiast o obowiązku bezwzględnego oddzielania się od herezji wszelkiego rodzaju.

Błędna interpretacja tradycji japońskiej

Artykuł usiłuje znaleźć analogię pomiędzy szintoistyczną mitologią stworzenia a biblijną Księgą Rodzaju („Pierwsza księga napisana w języku japońskim […] przedstawia początek świata w kategoriach podobnych do Księgi Rodzaju”). Tego typu paralelizmy są metodologicznie fałszywe i prowadzą do relatywizacji Objawienia Bożego; prawo naturalne zapisane w sercach ludzi przed przyjściem Chrystusa nie jest argumentem za równoważnością prawd wiary. Kościół zawsze zabraniał synkretyzmu religijnego; Sobór Florencki orzekł jednoznacznie: „Święta Matka Kościół stanowczo zakazuje wiernym brania udziału w obrzędach heretyków czy pogan”.

Podnoszona przez artykuł rzekoma „harmonia” czy „pokojowe współistnienie”, mające wynikać z tradycji japońskiej (szczególnie kultury wa), nie stanowi wartości samej w sobie – prawdziwy pokój może być wyłącznie owocem panowania Chrystusa Króla nad społeczeństwem oraz podporządkowania wszystkich narodów Jego Prawu. Papież Pius XI w encyklice „Quas Primas” wskazał jednoznacznie: „Nie będzie pokoju między narodami tam, gdzie Chrystus nie króluje publicznie”.

Kult jednostki i społeczne panowanie Chrystusa

Nadrabianie zaległości cywilizacyjnych czy podziw dla rzekomej dyscypliny społecznej Japończyków jest tu postawione ponad rzeczywistą potrzebę nawrócenia całego narodu ku Chrystusowi. Artykuł cytuje ojca Franco:

„jednostka poświęca się dla dobra ogółu”.

Tymczasem Pius XII naucza jasno: ofiarność indywidualna nabiera sensu jedynie wtedy, gdy podporządkowana jest prawom Bożym i porządkowi naturalnemu ustanowionemu przez Boga Stwórcę; wszelkie próby nadania wartości transcendentalnej etyce oderwanej od Chrystusa prowadzą do bałwochwalstwa kolektywizmu lub utopii pacyfistycznej (por. potępienie naturalizmu społecznego przez Leona XIII).

Nadto zachwyt nad konstytucyjnym pacyfizmem Japonii (

„artykuł 9 konstytucji […] prorocze przesłanie, szczególnie dzisiaj”

) jest elementem świeckiej ideologii antychrześcijańskiej – żaden dokument państwowy pozbawiony odniesienia do prawa Bożego nie może być uznany za model czy spełnienie chrześcijańskiego ładu społecznego.

Zatracenie misji Kościoła na rzecz dialogu życia

Artykuł posuwa się nawet do stwierdzenia:

„Rozumiemy, że misja i dialog to dwa oblicza tej samej miłości do drugiego człowieka”.

Jest to wypowiedź jawnie sprzeczna zarówno z Tradycją katolicką jak i przykładem świętych misjonarzy męczenników Japonii (św. Franciszka Ksawerego czy św. Pawła Miki). Celem misji katolickiej nigdy nie było budowanie płaszczyzny porozumienia czy wymiana inspiracji duchowych! Misja oznacza niesienie światła Ewangelii poganom oraz ich nawrócenie poprzez chrzest; jak stwierdza Papież Grzegorz XVI w encyklice „Mirari vos”: „ciężką winę ponoszą ci, którzy twierdzą, że zbawienie można osiągnąć w każdej religii; trzeba im powtarzać słowa Apostoła: ‘Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest’”.

Dialog jako cel sam w sobie wypacza sens istnienia Kościoła – prowadzi on bowiem do zatracenia świadomości własnej tożsamości oraz zgody na trwanie narodów w ciemnościach pogaństwa.

Powszechność błędów epoki posoborowej

Opisane działania są rezultatem długotrwałego procesu odchodzenia hierarchii posoborowego antykościoła od integralnej wiary katolickiej. Sam fakt istnienia takich przedsięwzięć jak Shinmeizan byłby niemożliwy przed rokiem 1958; jeszcze papież Pius XII jednoznacznie potępiał dążenia do synkretycznego pojmowania religii oraz tzw. „ruchy pokojowe”, które chciały budować uniwersalną wspólnotę bez fundamentu Chrystusowego.

Przykład cytowanego biskupa Pietro Rossano (

„nie ma dialogu między religiami, ale między ludźmi…”

) ujawnia typową dla modernistycznego humanizmu zamianę prawdy obiektywnej na subiektywne przeżycie relacji osobistej – kolejny przejaw odchodzenia od depozytu wiary ku filozofii personalistycznej.

Podsumowując: działalność ośrodka Shinmeizan promowana przez środowiska posoborowe jest klasyczną manifestacją błędów ekumenizmu potępionych przez integralny Magisterium Kościoła katolickiego aż do 1958 roku. Zanegowanie misyjności na rzecz dialogowania prowadzi de facto do duchowego paraliżu oraz upadku resztek autentycznej wiary na terenach misyjnych.

Nawrót do integralnej misji – jedyna droga ratunku dla Japonii (i świata)

Jedyną drogą rzeczywistego odrodzenia duchowego Japonii jest głoszenie nienaruszonej doktryny katolickiej wraz ze wszystkimi jej wymaganiami moralnymi i społecznymi – koniecznością podporządkowania wszystkich instytucji państwowych panowaniu Jezusa Chrystusa oraz pełnego zerwania z kultami pogańskimi każdego rodzaju (Anathema sit!). Każde inne rozwiązanie jest zdradą Ewangelii oraz grzechem przeciwko pierwszemu przykazaniu.

Warto przypomnieć słowa świętego Piotra Kanizego:
Non enim possunt simul stare vera fides et idolatria.
(Nie mogą razem istnieć prawdziwa wiara i bałwochwalstwo).

Podsumowując: Artykuł promuje idee sprzeczne zarówno z Ewangelią jak i Tradycją Kościoła – zamazuje granice między światłością a ciemnością zamiast głosić królowanie Chrystusa nad całą ziemią.