Portal wiara.pl w dniu 13 maja 2025 roku opublikował informację o śmierci emerytowanego „biskupa” Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce, Janusza Jaguckiego. Przedstawiono jego życiorys, podkreślając działalność duszpasterską, administracyjną i zaangażowanie w ruch ekumeniczny, a także funkcje pełnione przez niego i jego rodzinę w strukturach luterańskich. Nekrolog uzupełniono zaproszeniem na nabożeństwo żałobne oraz wzmiankami o powiązaniach rodzinnych. Artykuł został opatrzony licznymi odniesieniami do innych wydarzeń ekumenicznych i działalności Polskiej Rady Ekumenicznej.
Relacjonując postać „biskupa” Jaguckiego wyłącznie z perspektywy laudacyjnej oraz bezkrytycznie gloryfikując jego działalność religijną poza jedynym prawdziwym Kościołem Chrystusa, artykuł jawnie rozmija się z depozytem wiary katolickiej wyznawanej integralnie.
Pochwała błędu: protestantyzm jako „Kościół”
W całej treści nekrologu nie pojawia się nawet cień dystansu wobec istotowej sprzeczności luteranizmu z nauką katolicką. Wprost przeciwnie – już sam sposób prezentacji tytułów „zwierzchnik”, „biskup”, „ordynacja”, „konsekracja” sugeruje jakoby struktury protestanckie były równoważne Kościołowi katolickiemu bądź posiadały sukcesję apostolską.
Tymczasem wedle niezmiennej doktryny Kościoła głoszonej od czasów apostolskich, wspólnoty protestanckie nie są częścią Ciała Chrystusa; ich rzekome sakramenty – poza chrztem przy zachowaniu formy – są nieważne (Unitatis Redintegratio Soboru Watykańskiego II jest tu dokumentem modernistycznym całkowicie obcym Tradycji). Papież Pius XI bez ogródek nauczał: „Nie można bowiem popierać zgody chrześcijańskiej inaczej niż przez powrót zbłąkanych do jedynego prawdziwego Kościoła Chrystusa, gdyż tylko on ma być nauczycielem prawdy i szafarzem środków zbawienia” (encyklika Mortalium animos). Tym bardziej rażące jest ukazywanie luteran jako odpowiedników duchownych katolickich.
Błędy ekumenizmu: relatywizacja dogmatu i zdrada misji
Artykuł przedstawia aktywność Janusza Jaguckiego w Polskiej Radzie Ekumenicznej oraz współpracę z innymi denominacjami jako osiągnięcie godne pochwały. Fragment Był też wiceprezesem Polskiej Rady Ekumenicznej oraz kontekst licznych odniesień do wydarzeń ekumenicznych promują ideologię dialogu międzywyznaniowego.
Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie to właśnie szeroko rozumiany ekumenizm stanowi jeden z głównych nurtów destrukcji autorytetu Objawienia. Już Leon XIII ostrzegał przed wszelkim współdziałaniem na płaszczyźnie religijnej poza prawdziwą Wiarą (Satis cognitum): „Nie może być żadnego porozumienia pomiędzy światłem a ciemnością, pomiędzy Chrystusem a Belialem” (por. 2 Kor 6,14-15). Fałszywa modlitwa razem z heretykami rodzi zamęt duchowy i prowadzi do przekonania o rzekomej równoważności wszystkich wyznań.
Podobną przestrogę znajdujemy u św. Piotra Kanizjusza: „Ten kto uczestniczy we wspólnocie modlitwy czy liturgii z heretykami daje publiczne świadectwo fałszywej jedności tam gdzie jej nie ma”. Z tego względu całościowe przedstawienie kariery Jaguckiego winno być opatrzone jednoznacznym dystansem wobec każdej formy promowania błędów przeciwko Jedności Wiary.
Kult jednostki zamiast oceny obiektywnej: przemilczanie rzeczywistości grzechu herezji
W artykule dominuje ton laudacyjny; biografia Janusza Jaguckiego zostaje zawężona do roli moralnego autorytetu własnego środowiska oraz wzorca zaangażowania społecznego. Pominięto natomiast kluczową dla wieczności kwestię: trwałe oddzielenie od Mistycznego Ciała Chrystusa poprzez trwanie w formalnej herezji luterskiej.
Święci Ojcowie pierwszych wieków byli jednomyślni: Ktokolwiek odłącza się od jedności katolickiej Matki-Kościoła, choćby życie miał nienaganne i czynił cuda – nie osiągnie zbawienia. Święty Cyprian pisał dosadnie: „Poza Kościołem nie ma zbawienia (Extra Ecclesiam nulla salus)”.
Przemilczanie tej fundamentalnej prawdy przez redakcję portalu prowadzi czytelnika ku złudzeniu soterioligicznemu – jakoby każdy uczciwie realizujący swoją wizję chrześcijaństwa mógł być po prostu dobrym człowiekiem niezależnie od obiektywnego statusu wobec Boga.
Nadużycia semantyczne: manipulacje wokół pojęć sakramentalnych i kościelnych
Tekst używa terminologii właściwej dla kapłaństwa urzędu ustanowionego przez samego Chrystusa („ordynowany na duchownego”, „konsekrowany na biskupa”), podczas gdy protestanci po zerwaniu z sukcesją apostolską utracili zarówno władzę święceń jak i realną zdolność udzielania łaski sakramentalnej (Sobór Trydencki). Przez takie językowe zabiegi dokonuje się cichego uznania ważności ich rytuałów — co jest sprzeczne ze wszystkimi kanonami starożytnego prawa kościelnego.
Podobny problem dotyczy nazewnictwa instytucjonalnego („parafia”, „synod”, „diecezja”). Są to określenia przywłaszczenia pozorów prawdziwej religii — fałszujące percepcję laikatu co do istoty różnic konfesyjnych.
Szerzenie humanitaryzmu ponad Prawa Boże:
Fragment dotyczący rodziny („Pozostawił żonę Danutę…”) wpisuje się w trend przesuwania akcentu z nadprzyrodzonego sensu życia ku wymiarowi naturalistycznemu — de facto laicyzuje przekaz nekrologu czyniąc go bliższym świeckim laudacjom niż rzeczywistemu osądowi ex fide catholica integrali.
Ponadto poprzez zestawienie różnych newsów dotyczących prześladowań chrześcijan czy inicjatyw charytatywnych buduje się iluzję szerokiej solidarności międzychrześcijańskiej oderwanej od koniecznej zasady podporządkowania wszystkich narodów panowaniu Chrystusa Króla (Regnum Christi universale societatum fundamentum esse debet – panowanie Chrystusa musi być fundamentem społeczeństw, zob. encyklika Piusa XI).
Zamęt posoborowych inspiracji medialnych:
Nagromadzenie linków do tematów takich jak ordynacja kobiet („Synod Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego dopuścił ordynację kobiet na księży”), dialog luterańsko-katolicki czy wypowiedzi kolejnych posoborowych „papieży” pokazuje dokąd prowadzi mentalność zerwania z Tradycją — ku zupełnemu upadkowi sensu Służby Bożej oraz rozmyciu granic dobra i zła objawionego przez Boga.
Paradoksalnie portal ten staje się narzędziem promocji poglądów potępionych en bloc jeszcze sto lat temu przez papiestwo rzymskie!
Prawda objawiona a pseudoeklezjalna propaganda:
Każda próba gloryfikacji działań osób trwale pozostających poza owczarnią Piotra winna zostać oceniona jednoznacznie negatywnie — zgodnie ze słowami papieża Piusa IX:
„Nie możemy mieć nic wspólnego ani tym bardziej czcić tych którzy stojąc poza jednością widzialną chcieliby być uznani za pasterzy lub nauczycieli Ludu Bożego.” (por. List Apostolski Multiplices inter).
Wszystkie nagromadzone tu frazesy o modlitwie o jedność chrześcijan pozostają pustosłowiem jeśli zarazem przemilcza się nakaz pokuty za błędy protestantyzmu oraz konieczność powrotu heretyków do pełni komunii ze Stolicą Apostolską (tej sprzed upadku ostatnich papieży Katolików).
Cui bono? Komuż przynoszą korzyść te wszystkie laurkowe teksty? Jedynie umocnieniu ducha relatywizmu religijnego będącego jawnym zamachem na dogmat Wiary świętej!
Na koniec należy raz jeszcze podkreślić fundamentalny wymóg Teologii Integralnej:
Jedynie ten kto trwa niewzruszenie przy depozycie Wiary przekazanym przez Ojców może zasłużyć na pamięć wdzięczną potomnych.
Wszelka inna pamięć jest pustką ziemską prowadzącą ku zatracie.
Za artykułem:
Zmarł emerytowany zwierzchnik Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce (ekumenizm.wiara.pl)
Data artykułu: 13.05.2025
