Portal Gosc.pl (13 czerwca 2025) publikuje krótki artykuł „księdza” Adama Pawlaszczyka, w którym autor rozważa fragment z 2 Listu do Koryntian (4,7-15) o przechowywaniu skarbu w glinianych naczyniach. Artykuł skupia się na kruchości ludzkiej natury i wpływie grzechu na duszę.
Analiza krytyczna tego tekstu z perspektywy integralnej wiary katolickiej ujawnia pewne uproszczenia i braki w przedstawieniu nauki Kościoła.
Przechowujemy skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas. (2 Kor 4,7)
Słowa św. Pawła Apostoła są fundamentem rozważań o ludzkiej słabości i Bożej łasce. Jednakże, w ujęciu katolickim, kruchość ludzkiej natury nie jest jedynie powodem do pokory, ale przede wszystkim konsekwencją grzechu pierworodnego. Człowiek, stworzony na obraz i podobieństwo Boga, został zraniony przez upadek Adama i Ewy, co osłabiło jego wolę i skłoniło ku złu. Sobór Trydencki jasno naucza o skutkach grzechu pierworodnego, który zaciemnił rozum i osłabił wolę człowieka.
Nikomu nie trzeba tłumaczyć o czym mówi się święty Paweł używając porównania do glinianych naczyń. Mówi o naszej kruchości – te duchowej zwłaszcza. Ileż to razy święci zwracali uwagę na to, jak bardzo kruchymi naczyniami są na Bożą łaskę! I to bardzo dobrze robi na pokorę, nie miejmy wątpliwości: to z Boga jest moc, nie z nas.
Pokora jest cnotą niezbędną, ale nie wystarczającą. Sama świadomość kruchości nie prowadzi automatycznie do świętości. Potrzebna jest łaska Boża, sakramenty święte i nieustanna walka z pokusami. Św. Augustyn w swoich Wyznaniach podkreślał, że bez łaski Bożej człowiek jest bezsilny w walce ze złem.
Jest jednak w glinie jeszcze jeden aspekt, który doskonale się w tej metaforze sprawdza: glina absorbuje to, czym jest napełniona, bardziej niż inne tworzywa. Czym dłużej to „coś” się w niej przechowuje, tym bardziej to „coś” ma wpływ na jej strukturę, zapach, a nawet kolor. I tak samo jest z nami… Warto pamiętać, że jeśli świadomie nosimy w sobie grzech, również: grzeszne przyzwyczajenia, nawyki, nałogi, to nasza ludzka natura przesiąka nimi jeszcze bardziej, niż sama ma do nich skłonności.
Metafora gliny, która nasiąka tym, co w niej przechowywane, jest trafna. Grzech rzeczywiście pozostawia trwały ślad w duszy. Katechizm Rzymski naucza, że grzech śmiertelny pozbawia duszę łaski uświęcającej i czyni ją niezdolną do życia wiecznego. Grzech powszedni osłabia miłość i przygotowuje do grzechu śmiertelnego. Dlatego tak ważna jest częsta spowiedź i pokuta.
Najlepsza decyzja, jaką możemy podjąć w odniesieniu do naszego życia duchowego, to decyzja na całkowity rozwód z grzechem. Nigdy nie jest za późno, żeby pokazać mu drzwi i powiedzieć: wynoś się z mojego życia.
Wezwanie do zerwania z grzechem jest zgodne z nauczaniem Kościoła. Jednakże, w artykule brakuje podkreślenia roli sakramentów, zwłaszcza sakramentu pokuty i pojednania. To właśnie w sakramencie spowiedzi człowiek otrzymuje przebaczenie grzechów i łaskę do poprawy. Pomija się również znaczenie modlitwy, umartwienia i dobrych uczynków jako środków do walki z grzechem. Św. Tomasz z Akwinu w Sumie Teologicznej podkreślał, że łaska Boża działa w człowieku poprzez sakramenty i dobre uczynki.
Podsumowując, artykuł „księdza” Adama Pawlaszczyka zawiera pewne elementy zgodne z nauczaniem Kościoła, ale pomija istotne aspekty związane z grzechem, łaską i sakramentami. Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, tekst ten jest uproszczony i niepełny. Brakuje w nim głębszej refleksji nad skutkami grzechu pierworodnego, rolą sakramentów i koniecznością nieustannej walki duchowej. Zamiast tego, proponuje się jedynie ogólne wezwanie do zerwania z grzechem, co może być niewystarczające dla osób pragnących autentycznego nawrócenia.
Za artykułem: Wynoś się!
Data artykułu: 12.06.2025
