Spór jurysdykcyjny w klasztorze św. Katarzyny na Synaju i kryzys autorytetu
Cytowany artykuł opisuje pogłębiający się spór jurysdykcyjny w prastarym klasztorze prawosławnym św. Katarzyny na Synaju, dotyczący relacji między mnichami a ihumenem Damianem oraz między Damianem a Patriarchatem Jerozolimskim Teofilem III. Po buntach mnichów, które doprowadziły do odsunięcia Damiana od urzędu, i po interwencji delegacji Jerozolimy, sprawa ujawnia trwający kryzys władzy, autonomii i duszpasterskiej odpowiedzialności klasztoru. Relacja ta jest osnuta wokół kwestii jurysdykcji, tradycji kanonów i roli państwa w kościelnym autorytecie. Relatywizowanie roli Soboru, hierarchii i jedności Kościoła prowadzi do rozkładu owczarni i zaufania do autorytetu pasterskiego. Relatywizacja doktryn i praktyk – w duchu „dialogu” bez autentycznej jedności – jawi się jako symptom duchowej i teologicznej jałowości współczesnego Kościoła. Te wydarzenia potwierdzają, że bez stałego i nieomylnego kierownictwa , które trzyma się jasnego porządku Bożego, Kościół staje się podatny na rozbicie wewnętrzne oraz na naruszenie świętego porządku kanonów. Lex orandi, lex credendi (prawo modlitwy to prawo wierzenia)—zasada ta wymaga jednorodnego wyznania i jedności pasterzy pod zwierzchnictwem Kościoła macierzystego. Brak takiej jedności rodzi chaos i słabość duchową; stąd konieczność ostrej, bezkompromisowej krytyki nowego duchownego trendu, który ukrywa w sobie duchową apostazję. Wnioskiem tej analizy jest teza, że jedność Kościoła, oparta na niezmiennym prawie Bożym, stoi ponad ludzką polityką i państwową interwencją.
