„Zawsze można bardziej kochać”: sentymentalizm bez łaski i bez Krzyża
Portal KAI relacjonuje katechezę „ojców” Adama Szustaka i Tomasza Nowaka wygłoszoną w Casa Polonia podczas tzw. Jubileuszu Młodzieży w Rzymie (01 sierpnia 2025, 19:36). Tematem jest rzekomo ewangeliczna miłość Marii z Betanii, interpretowana jako „esencja bycia z Jezusem”, z redukcją życia chrześcijańskiego do emocjonalnego aktu słuchania i namaszczania, bez twardych wymagań nawrócenia, posłuszeństwa i ascezy. Padają deklaracje, że „Bóg nie lubi kropek” i „zawsze można bardziej kochać”, a sąd Boży zostaje sprowadzony do pytania „czy kochasz?”. Konkluzja: ciepły, psychologiczny monolog, który unika słów: grzech śmiertelny, pokuta, sakrament pokuty, stan łaski, Krzyż, ofiara Mszy, posłuszeństwo wierze. To nie katecheza – to naturalistyczna propaganda sentymentalizmu, zastępująca nadprzyrodzoną łaskę zwyczajnym ludzkim uczuciem.
Poziom faktograficzny: selektywna ewangelia „miłości bez dogmatu”
W tekście czytamy: „Ta kobieta, Maria, to esencja tego, co znaczy być z Jezusem… Ona po prostu siedziała i chciała Go słuchać.” oraz: „Jezus odpowiedział: ‘Zostaw ją!’… On powie: ‘On, ona jest moja’.” Podawana jest też interpretacja, że gest namaszczenia w kulturze żydowskiej zarezerwowany był dla żony lub córki – teza wątpliwa, podana bez krytycznego zastrzeżenia i bez odniesienia do rzetelnej egzegezy przedsoborowej. Następnie: „zawsze można bardziej kochać… Bóg nie lubi kropek, jest mistrzem przecinków.” Pada obrazowość z Pieśni nad Pieśniami zestawiona z Szeolem: „jak chłopak mówi dziewczynie ‘kocham cię’, to jakby wstępował do Szeolu… ale kiedy słyszy to samo, dokonuje się zmartwychwstanie.” Wreszcie: „Bóg będzie sądził nas z miłości… Bóg zada to jedno pytanie – kochasz mnie?”
Fakty zostały dobrane i przefiltrowane tak, aby usunąć ostrze Ewangelii: nie ma mowy o wezwaniu do poenitentia (pokuty), o fides quae creditur (obiektywnej treści wiary), o lex credendi – lex orandi (prawie wiary i modlitwy), o obowiązku zachowania przykazań, o konsekwencjach grzechu i o sądzie szczegółowym i ostatecznym. W opisie Marii z Betanii giną imperatywy Chrystusowe: „weź krzyż swój”, „jeśli Mnie miłujecie, przykazań moich będziecie przestrzegać”. Celowo ograniczono pole widzenia do sentymentalnej sceny, odbierając jej dynamikę nawrócenia, cnoty i ascetycznej dyscypliny.
Poziom językowy: biurokracja uczuć i sofistyka przecinków
Język to szkolna psychologizacja: „zawsze można bardziej kochać”, „Bóg nie lubi kropek”, „mistrz przecinków”. Ten styl jest objawem pastoralnego nominalizmu: przez obrazy estetyczne zastępuje się definicję i dogmat, przez grę metafor rozmywa się granice pomiędzy łaską uświęcającą a emocją. Kiedy słyszymy: „Bóg będzie sądził z miłości… jedno pytanie – kochasz mnie?” – mamy do czynienia z retorycznym skrótem, który usuwa materię tego sądu: czyny, uczynki miłosierdzia w stanie łaski, posłuszeństwo wierze, zgodność z prawem Bożym. Miłość zostaje językowo zde-dogmatyzowana; przestaje być cnotą nadprzyrodzoną zakorzenioną w łasce, a staje się semantycznym kameleonem, który może oznaczać wszystko i nic.
Dodatkowo, natrętne „YouTube’owe” autoafirmacje („twórca kanału…”, „autor kanału…”) budują klimat kultu osobowości zamiast kultu Boga. To symptom „nowej ewangelizacji”, która – jak zauważał Pius XI w encyklice Quas Primas – zamienia królowanie Chrystusa w marketing człowieka, a pax Christi w „pokój psychologicznego komfortu”.
Redukcja miłości do uczucia: sprzeciw wobec nauki katolickiej
Integralna doktryna przedsoborowa jasno naucza: caritas jest cnotą nadprzyrodzoną wlaną przez Boga, zakładającą wiarę i nadzieję, wymagającą życia w stanie łaski i posłuszeństwa przykazaniom. Bez łaski uświęcającej „miłość” nie jest caritas, lecz uczuciowym naturalizmem. Pius XII ostrzegał, że chrześcijaństwo bez doktryny i dyscypliny staje się humanitarną fasadą. Pius X w „Pascendi” demaskował modernizm, który rozprasza dogmat w mgłę przeżyć religijnych i „doświadczeń” rzekomo głębszych niż formuły wiary. Gdy słyszymy w artykule: „Nawet jakbyś popełnił największy błąd, największy grzech, zawsze można bardziej kochać.” – nie ma tu ani słowa o konieczności skruchy nadprzyrodzonej, wyznania grzechu, zadośćuczynienia, o powrocie do stanu łaski. To jest desakralizacja sakramentu pokuty i relatywizacja grzechu śmiertelnego.
Kościół uczył jasno: „Kto Mnie miłuje, zachowa Moje przykazania” – słowa Pana są kryterium. Trydenckie nauczanie o usprawiedliwieniu i sakramentach wiąże miłość z łaską i przyjaźnią z Bogiem, utraconą przez grzech ciężki i odzyskiwaną przez sakrament pokuty. Caritas nie „nadpisuje” grzechu ciężkiego bez skruchy i rozgrzeszenia; nie jest to gumka do ołówka. Bez posłuszeństwa i bez prawdy miłość degeneruje się w sentimentalitas, a to – jak pokazuje historia błędów – kończy w praktycznym liberalizmie moralnym.
„Bóg nie lubi kropek”: kłamliwa teologia bez Sądu
Twierdzenie: „Bóg nie lubi kropek, tylko przecinki” jest nie tylko dziecinne; jest bluźnierczo lekkomyślne. Chrystus ogłaszał: „Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony”, „Idź i nie grzesz więcej”, „Szeroka droga prowadzi na zatracenie”. Nauczanie Kościoła mówi o status termini – stanie końcowym duszy, który po śmierci immutatur (ulega utrwaleniu): albo łaska i chwała, albo potępienie. Jest i kropka, i to ostateczna. Modernistyczne „przecinki” to retoryka ucieczki od dies irae (dnia gniewu) i iudicium Dei (sądu Bożego).
W cytowanym tekście użyto Pieśni nad Pieśniami do gry skojarzeń: „wyznanie ‘kocham cię’ to wejście do Szeolu… odpowiedź to zmartwychwstanie.” To jest egzegeza prywatnych uczuć, nie Kościoła. Tradycja widzi w Pieśni obraz miłości oblubieńczej Chrystusa i Kościoła, zakorzenionej w łasce i prawdzie; nie romansem, który w magiczny sposób neutralizuje śmierć grzechu. Bez nawrócenia i sakramentów mówienie o „zmartwychwstaniu uczuć” jest profanacją słów Pisma i wstępem do banalizacji Paschy.
Instrumentalizacja Marii z Betanii: pominięcie posłuszeństwa i ofiary
Maria została przeciwstawiona Marcie jako „esencja bycia z Jezusem”. Ale Pismo i Ojcowie uczą harmonii słuchania i służby, kontemplacji i czynu – w stanie łaski. Nadto scena namaszczenia w Betanii nie jest biletem na dyspensę od przykazań, ale proroctwem o śmierci i pogrzebie Pana, centrum jest Crux – Krzyż. Zastąpienie Krzyża intymnością to jest klasyczny objaw modernistycznej „religii bez ofiary”. Pius XII przestrzegał przed redukcją liturgii do wspólnotowego stołu: tu widzimy analogiczną redukcję moralności do „relacji”, bez hierarchii prawdy i dobra.
Gdy czytamy: „On odnalazł w niej miłość i przebaczył” – sens katolicki wymaga dopowiedzenia: miłość jako cnota nadprzyrodzona wypływa z łaski, a przebaczenie jest aktem Boga, który wymaga szczerej skruchy i oderwania od grzechu. W artykule brak ostrzeżenia, że przyjmowanie „miłosnego” dyskursu bez powrotu do łaski i bez sakramentalnego porządku jest jeżeli nie li „tylko” świętokradztwem, to bałwochwalstwem.
Milczenie o sakramentach i stanie łaski: oskarżenie najcięższe
W całej relacji nie ma ani jednego przypomnienia o konieczności status gratiae (stanu łaski), o spowiedzi integralnej, o wyrzeczeniu się okazji do grzechu, o Sądzie Ostatecznym i wieczności. To milczenie krzyczy. Ojcowie Kościoła i papieże przypominali: bez łaski uświęcającej nie ma miłości godnej Boga, a cnoty kardynalne bez caritas są jedynie cieniami cnót. „Zawsze bardziej kochać” – bez łaski – to „zawsze bardziej błądzić”.
Również zamilczano królowanie Chrystusa nad życiem publicznym. Słowo „miłość” zostaje wykastrowane do sfery prywatnej emocji, bez socialis regnum Christi (społecznego panowania Chrystusa). Tymczasem Pius XI w Quas Primas stwierdzał, że prawdziwy pokój i ład społeczny istnieją tylko tam, gdzie króluje Chrystus i Jego prawo. Naturalistyczny humanitaryzm posoborowy mistyfikuje „prawa człowieka” kosztem Praw Bożych.
Owoc soborowej rewolucji: humanizm psychologiczny zamiast wiary
To, co cytowany tekst głosi jako katechezę, jest typowym owocem posoborowego eksperymentu: ekumeniczny, inkluzywny sentymentalizm. Hermeneutyka „przecinków” to maska dla negacji potępienia, piekła, powagi grzechu. Redukcja sądu do pytania o uczucie jest jedną z form modernistycznego „dogmatu ewolucji”: zamiast stałej prawdy mamy płynny narratyw emocji. Zamiast jasno powiedzieć młodym, że Chrystus wymaga nawrócenia, wiary i posłuszeństwa, podaje się im retoryczne cukierki. Tak rodzi się pokolenie religijnie znieczulone, które w „liturgiach” bez ofiary i w „spowiedziach” bez skruchy traci wiarę, a zyskuje złudzenie duchowości.
Konfrontacja z Magisterium: co należało powiedzieć, a zamilczano
W świetle niezmiennej doktryny przedsoborowej należało jasno ogłosić:
- Caritas wymaga stanu łaski; grzech ciężki ją zabija. Bez spowiedzi i zadośćuczynienia nie można „bardziej kochać”.
- Miłość jest posłuszeństwem wierze i przykazaniom: „Jeśli Mnie miłujecie, zachowacie przykazania moje”.
- Chrystus króluje, a Jego prawo obowiązuje publicznie i prywatnie; sentymenty nie uchylają prawa Bożego.
- Liturgia to ofiara Krzyża, a nie psychologia wspólnoty; miłość wypływa z Krzyża, nie z nastroju.
- Sąd Boży jest realny, wieczny los duszy jest definitywny; „przecinki” kończą się kropką śmierci, po której nie ma już nawróceń.
Gdyby mówcy mieli duszpasterską odwagę katolicką, rzekliby z Piusem XI: „Pokój możliwy jest jedynie w królestwie Chrystusa (Quas Primas)”. Z Piusem X: „Religia uczuć to modernizm, wrogi wierze.” Z Trydentem: „Bez sakramentów nie ma usprawiedliwienia”. Tymczasem wybrali zamiast tego publicystykę psychologiczną, która jest wygodna dla ucha, a śmiertelna dla dusz.
Odpowiedzialność „duchowieństwa” posoborowego: zgorszenie i błąd
To „duszpasterstwo” formuje młodych do religii bez dogmatu, moralności bez przykazań i eschatologii bez Sądu. Skutkiem jest zamęt sumień i świętokradztwa. Nie wolno jednak wpadać w laicki samosąd: w porządku Kościoła karność i sąd należą do prawdziwej hierarchii – do biskupów z ważnymi sakrami i kapłanów ważnie wyświęconych, wiernych Tradycji. Niemniej, należy nazwać rzeczy po imieniu: posoborowi „kaznodzieje” karmią dusze słowem, które nie jest chlebem, lecz piaskiem.
Wezwanie: powrót do integralnej wiary i do Krzyża
Wyjście jest jedno: powrót do pełni katolickiej nauki i praktyki. Nie „zawsze więcej czuć”, ale „zawsze wierniej wierzyć”. Nie „Bóg przecinków”, ale Bóg, który jest Prawdą, Świętością i Sędzią. Nie „romans z Szeolem”, ale „bojaźń Pańska początkiem mądrości”. Młodym trzeba powiedzieć: miłość Chrystusa to krzyż i łaska, prawda i posłuszeństwo; w stanie łaski każda łza może stać się perłą, a każdy wysiłek – ofiarą miłą Bogu. Poza łaską – wszystko jest tylko hałasem uczuć.
Konkluzja: Z cytowanego wystąpienia należy wyrzucić sofistykę przecinków, przywrócić doktrynę, nazwać grzech, wezwać do spowiedzi, nauczyć o Krzyżu i o Królestwie Chrystusa. Inaczej „katecheza” pozostanie zbiorem efektownych zdań, które prowadzą – nie do Jezusa – lecz do kultu samego siebie.
Za artykułem:
„Zawsze można bardziej kochać” – ojcowie Szustak i Nowak z finałową katechezą w Casa Polonia (vaticannews.va)
Data artykułu: 01.08.2025
